Broad Peak w reżyserii Leszka Dawida wzbudził sporo kontrowersji i wywołał wielką środowiskową dyskusję. Poprosiliśmy o opinię o jego historycznej rzetelności i walorach artystycznych uczestnika obu przedstawionych w filmie wypraw – Krzysztofa Wielickiego. Nie zabrakło również wspomnień z pierwszej wyprawy, na której skupili się twórcy obrazu.
Szóstego marca 2023 roku minie dokładnie 35 lat od chwili, kiedy to atakujący Broad Peak Maciej Berbeka i Aleksander Lwow rozdzielili się w pobliżu przełęczy, na wysokości około 7900 metrów. Berbeka ruszył ku szczytowi, Lwow zaczął schodzić do namiotu pozostawionego na wysokości 7300. To wówczas rozpoczęła się niezwykła, dramatyczna, a finalnie tragiczna historia jednego z najwybitniejszych alpinistów świata, który ćwierć wieku później, z dokładnością co do dnia, na Broad Peaku zginie. Zaś 34 lata później jego sylwetka zostanie upamiętniona w filmie fabularnym Leszka Dawida pod tytułem Broad Peak.
Niewielu jest na świecie wspinaczy, którzy mają tak imponujący wykaz przejść jak Conrad Anker. Znajdziemy w nim nowe drogi i rekordy czasowe na El Capitanie, wejścia na wszystkie główne wierzchołki Cerro Torre, wielkie ściany Alaski i Antarktydy, a także trudne siedmiotysięczniki w Himalajach i Karakorum oraz dwa wejścia bez tlenu na Everest. Jeśli dodamy do tego tak różne fakty, jak znalezienie ciała George’a Mallory’ego, partnerstwo z legendarnymi alpinistami lat osiemdziesiątych i dziewięć- dziesiątych XX wieku oraz… niewątpliwą elokwencję, będzie jasne, że nie tak łatwo we wspinaczkowym świecie o równie ciekawego rozmówcę. Oto dowód.
Najpierw Kazbek. Potem trochę łatwego solowania w Chaukhi. A następnie na wschód, wzdłuż głównej grani. Dwa tygodnie bez sklepów i zasięgu telefonicznego, z nielicznymi, odciętymi od świata wioskami po drodze. Chewsuretia i Tuszetia – serce dzikiej górskiej Gruzji!
Po raz pierwszy trafiłam na Sardynię przez totalny przypadek. Być może zabrzmi to niedorzecznie, ale cała historia jest naprawdę pokręcona, więc przygotujcie się na wspinaczkowego harlequina, czyli opowieść o mojej głębokiej miłości do wielowyciągówek.
Wyjątkowe widoki, przestrzeń pod nogami, adrenalina i dużo fajnej zabawy – oto, co oferują via ferraty. Wyposażone w stalową linę do asekuracji szlaki turystyczne kuszą każdego, komu zwykły trekking się znudził, kto niekoniecznie chce się wspinać,ale marzą mu się ambitne wycieczki wysokogórskie.
Znacie to uczucie, kiedy oglądacie film i mimo iż wiadomo, że obraz na ekranie jest iluzją i kreacją, patrząc na mającą się zdarzyć katastrofę czujecie, że tętno powoli rośnie, dłonie robią się wilgotne od potu a oddech staje się coraz krótszy chociaż siedzicie w wygodnym fotelu?
Południe. Dno doliny rozgrzane jak piec, wiatr szlifuje asfalt kłębami kurzu. Wpadam do sklepu, jest tam klimatyzacja, zimny kefir, schłodzone owoce. Potes jest głośne. Turyści łażą z knajpy do knajpy. Rodziny wypychają z supermarketów pełne koszyki. Kupuję czapkę (bo swoją zgubiłam przedwczoraj) i grube, wełniane skarpety (wyrzucam te, w których przyszłam od Morza Śródziemnego). Buty są luźne, stopa lata mi wewnątrz, a Picos to wysokie góry – w grubych skarpetach czuję się pewniej.
