"Autobus wypluł mnie w Cangas de Onis. Jedyna szansa na wydostanie się w góry była za 2,5 godziny. Przez ten czas miałam zamiar zdobyć jedzenie, informacje i mapy. O jedzeniu w wynikłym zamieszaniu zapomniałam..."
Jeśli śledzicie od początku nasz biegowy poradnik, który nagrywamy dla Was z Natalią Tomasiak, zaczęliście już biegać i macie cały potrzebny sprzęt. Dziś prezentujemy film, z którego dowiecie się jak się przygotować kondycyjnie i taktycznie do swojego pierwszego górskiego półmaratonu!
Pogoda w górach bywa bardzo zmienna. Im bliżej zimy, tym pewniejsze jest, że warunki atmosferyczne wystawią na ciężką próbę naszą odzież i ekwipunek. Wraz z odkryciem właściwości wełny merynosowej ryzyko przemoczenia, czy przemarznięcia na szlaku, znacznie spadło. Ubrania z wełny merino gwarantują komfort cieplny, świetnie odprowadzają wilgoć i nie przesiąkają nieprzyjemnym zapachem potu, a w połączeniu z dobrze znaną strategią ubierania się "na cebulkę" czynią świetnie przygotowanego miłośnika gór.
Najwyższa góra Ameryki Południowej i druga co do wysokości w Koronie Ziemi. Leży w argentyńskiej części Andów, najdłuższego pasma na świecie. Bardzo często mówi się, że jest siedmiotysięcznikiem. Choć do tego miana brakuje jej naprawdę niewiele metrów, to jednak formalnie pozostaje sześciotysięcznikiem. Dla wielu osób stanowi przepustkę w góry najwyższe – nie bez powodu, ponieważ poza szczytami Himalajów i Karakorum jest najwyższa na świecie. Dlatego po zdobyciu jej wierzchołka można śmiało planować wyprawę na swój pierwszy ośmiotysięcznik.
Stawanie się możliwie jak najlepszym wspinaczem to długi proces. Bardzo ważne jest przy tym bardzo dobre poznanie siebie, ale nie można przecenić korzyści płynących z naśladowania mistrzów dyscypliny. Psycholog sportu Ola Piechnik zaprezentuje dziś model mistrza, który pomoże zidentyfikować cechy sportowców, których podziwiamy i których postawę chcielibyśmy przyjąć, a potem wzbogacić nimi naszą własną osobowość.
W ubiegły weekend, podczas jubileuszowej, 10 uroczystej galii wręczania bez wątpienia najbardziej prestiżowych nagród w środowisku górskim - Złotych Czekanów (Piolets d'Or), niespodziewanie dla niemal wszystkich zgromadzonych, przyznano po raz pierwszy w historii Polski Złoty Czekan. Trudno doprawdy o lepsze miejsce i okoliczności do zapoczątkowania nowej tradycji wręczania tejże nagrody, będącej uhonorowaniem wspinaczkowych dokonań Polaków w danym roku, niż Lądek-Zdrój i odbwajacy się tam rokrocznie Festiwal Górski im. Andrzeja Zawady. Laureatem premierowego Polskiego Czekana został Marek "Regan" Reganowicz.
O Ines pisaliśmy w GÓRACH ubiegłej jesieni, przy okazji jej drugiej wizyty w Polsce. Dwa razy wystąpiła na Krakowskim Festiwalu Górskim i dwa razy zostawiła po sobie dobre wrażenie profesjonalistki. W tym roku wystąpi raz jeszcze, tym razem przed lądkową publicznością, w duecie z Luką Lindičem. A skoro tak się stanie, warto przypomnieć wspólne wspinaczki tej ciekawej pary. Nie było ich dużo, za to wszystkie z najwyższej półki.
Piolet d’Or Carrière – Złoty Czekan za całokształt działalności górskiej. Dostawali go tylko najwięksi. Pierwszy otrzymał wielki mistrz i innowator, Walter Bonatti, dlatego dziś nagroda nosi jego imię. Drugi był Reinhold Messner. Potem same tuzy alpinizmu, w tym nasz Wojtek Kurtyka, który, gdyby przyjął wyróżnienie wtedy, gdy mu je proponowano, figurowałby przed Messnerem. Do 2017 roku na liście znalazło się dwóch Amerykanów, dwóch Brytyjczyków, dwóch Włochów, Austriak, Francuz i Polak. W tym roku, ze względu na to, że ceremonia odbędzie się podczas festiwalu w Lądku-Zdroju, szczególnie nie mogliśmy się doczekać, kto będzie następny. Wreszcie w maju ogłoszono, że jubileuszową, dziesiątą nagrodę otrzymał Słoweniec, Andrej Štremfelj. Wystarczy choć pobieżnie przyjrzeć się jego górskiej karierze, by stwierdzić, że zasłużenie.
O kobiecym wspinaniu, samotnej epopei na Grani Tatr, odzierającym góry z tajemniczości Internecie oraz o narciarskich próbach zjazdu z K2 z Anną Czerwińską na łamach 263 numeru GÓR rozmawia Roman Gołędowski.
Im trudniejsza jest droga, po której przyszło Ci się wspinać, tym większego znaczenia nabierają wszystkie miejsca odpoczynkowe, które możesz na niej znaleźć. Umiejętność szybkiego relaksowania się i odzyskiwania sił jest niezwykle istotna podczas wspinaczki i, jak niemal każdy element wspinaczkowej sztuki, da się ją wytrenować. Efektywne restowanie, wymaga prawidłowego oddychania, a to wbrew pozorom trudna sztuka!
"Przy wejściu na szczyt pogoda była super, później się popsuła i do obozu IV zjeżdżałem w średnich warunkach. Na wierzchołku już miałem zapiąć narty, ale zrobiło się zamieszanie, bo musiałem jeszcze spakować drona – nie miał baterii, żeby wrócić, a zostawiając go na szczycie, stracilibyśmy ujęcia. To niesamowite, ale w żadnym momencie nie czułem, że: „Kurczę, jestem na K2!”, nie byłem jakoś wyjątkowo szczęśliwy, miałem tylko totalny fokus, bo wiedziałem, że najtrudniejsze przede mną. Pobyt na szczycie trwał maksymalnie 15 minut. Skupiłem się na zjeździe i ruszyłem w dół." - o problemach, zamieszaniu, zagrożeniach i motywacji, ale też o wielkiej radości z pierwszego zjazdu na nartach z K2 opowiada nam na łamach nowego numeru GÓR Andrzej Bargiel
Podczas tegorocznego festiwalu w Lądku-Zdroju polska publiczność po raz trzeci zobaczy legendę alpinizmu – Chrisa Boningtona. W poniższym wspomnieniu redaktor naczelny GÓR, Piotr Drożdż, przywołuje dotychczasowe spotkania ze znakomitym Brytyjczykiem, wyjaśniając, dlaczego już nie może doczekać się kolejnego.
Gdy Eneko Pou postanowił wspinać się „na poważnie”, był 1991 rok – w Polsce właśnie powstawał pierwszy numer GÓR i krystalizował się nowy, lepszy ustrój. Kilkanaście miesięcy później starszego brata wsparł Iker i tak zrodził się słynny zespół baskijskich łojantów, który dość szybko przeistoczył się w rodzinne przedsiębiorstwo górskiej eksploracji, pracujące niestrudzenie pod powszechnie dziś znanym szyldem Hermanos Pou.
Redakcji magazynu GÓRY nie mogło zabraknąć na jednej z najfajniejszych imprez górskich w Polsce.
W połowie stycznia 2015 roku wydarzyła się w amerykańskich mediach rzecz bezprecedensowa: po raz pierwszy na tak dużą skalę oczy opinii publicznej, za pośrednictwem środków masowego przekazu, od „New York Times’a” po telewizję i radio, zwróciły się w stronę dwóch wspinaczy realizujących nową drogę na ścianie El Capitana w Kalifornii. Za Amerykanami temat podchwyciły media światowe. Chodzić miało przecież o rzecz niebagatelną – „wspinaczkę stulecia”.
O pionierskim projekcie cyklu edukacyjnych filmów wspinaczkowych Akademia Wspinania Mazda z jego twórcami, Marcinem Kopcińskim i Andrzejem Mecherzyńskim-Wiktorem, rozmawia Andrzej Mirek.
Uchwycić emocje, zatrzymać na zawsze to, co mogło przeminąć, sprawić, by świadkami ważnych wydarzeń mogli być nie tylko ci faktycznie przy nich obecni - to tylko część misji, której wagę rozumie dobry fotograf. Film, jako pochodna fotografii, pozwala nam dziś wspomnieć rozmowę, którą zimą przeprowadziliśmy z Piotrem Deską, utalentowanym artystą, którego prace zna niemal każdy polski wspinacz.
"Wyprawa zazwyczaj zaczyna się od jakiegoś niejasnego marzenia i błądzenia palcem po mapie. Jak zaplanować przejście przez syberyjskie góry, aby nie wracać do tego samego miejsca? Trudności komunikacyjne sprawiają, że najczęściej można dostać się do jakiegoś górskiego pasma tylko w jednym miejscu i stamtąd wracać z powrotem do domu. Spoglądam na mapie na Barguziński Grzbiet, położony na samej północy, na wschodnim brzegu Bajkału. To jeden z najdzikszych rejonów Przybajkala. Na obszarze długości około 500 kilometrów i szerokości 150 kilometrów – czyli podobnym do Beskidów – nie ma ani jednej, najmniejszej nawet wioski. Wysokość i charakter gór przypomina Tatry, tylko roślinność jest o wiele bujniejsza. Górska tajga to w rzeczywistości syberyjska dżungla. W głowie rodzi mi się szaleńcza idea: przejść przez całe pasmo ze wschodu na zachód. Od stepowej kotliny rzeki Barguzin do brzegu Bajkału. Nikogo tam raczej nie spotkamy, liczyć możemy tylko na siebie."
Dla niektórych rysa, to nienadająca się do wspinania przerwa w skale. Nie dla Maćka Ciesielskiego, który widzi w tej formacji ciąg chwytów i stopni, z których spaść niepodobna. To zasługa umiejętności i doświadczenia, co nie zmienia faktu, że rasowy specjalista od rys, swój sprzęt dobiera bardzo starannie. Zobaczcie buty, sprzęt do asekuracji i inne akcesoria, których na co dzień używa do wspinaczki Maciek Ciesielski.
O klasie zawodnika świadczą jego wyniki. Można więc porównywać długie kolumny osiągnięć i zastanawiać się, czy jest w Polsce człowiek, który biega po górach szybciej niż Marcin Świerc. Pewnie nie, ale… Po co te czasochłonne spekulacje? Wystarczy, że przypomnimy sobie, w jakim stylu osiągnął metę w Chamonix, podczas jednego z najważniejszych górskich biegów na świecie. To było w ubiegłym roku – teraz Marcin przygotowuje się do kolejnego wyzwania na UTMB, pisze książkę i testuje nowy sprzęt.
