Szczęśliwy ten, kto, będąc wspinaczem, nie narzekał nigdy na ból palca. Przetrenowanie, niewygodny chwyt, zbyt duża liczba prób, a nawet zwykły pech mogą doprowadzić do urazu. Większość z nas kontynuuje w takiej sytuacji aktywność, wspomagając się plastrowaniem. To podstawowy błąd, na który zwraca uwagę fizjoterapeuta Krzysztof Kucia.
"Tamtej wiosny żona mojego przyjaciela złamała nogę, a jego pies oślepł. Boj chodził po górach do końca, prowadzony na smyczy przez nas, zdrowych opiekunów. Odwrotność standardowej sytuacji, kiedy niewidomy człowiek jest wiedziony przez mądrego, czworonożnego przewodnika. Biegał, wąchał, zjadał śnieg. W kwietniu poszedł z nami na ostatnią wycieczkę, kilkudniową, bo José musiał wrócić i zająć się żoną. Zostałam sama.(...)"
„Ojos del Salado jest szczególną i wymagającą górą. Pozornie łatwa do zdobycia, w zasadzie bez znacznych trudności technicznych. A jednak... Na szczyt tego najwyższego na świecie wulkanu przeciętnie wchodzi jedynie 20% wszystkich wspinaczy, czyli około 60 osób rocznie.(...)"
„Każda dekada ma swój niepowtarzalny styl i swoich bohaterów, jednak lata 80. odcisnęły wyjątkowe piętno na historii wspinania sportowego. Sprzęt, trening, trudności dróg – w tych wszystkich aspektach nastąpiły wtedy rewolucyjne zmiany. Niemal co roku pojawiał się nowy stopień trudności, ruch w skale urósł do rangi sztuki, a progres wydawał się nie mieć końca.(…)
„Nevado Ojos del Salado tylko w jednym jest „naj” – to najwyższy wulkan na Ziemi. Co ciekawe, nie jest ani wygasły, ani aktywny. Naukowcy oszacowali, że ostatnia erupcja miała miejsce około 750 roku naszej ery, choć wyziewy dymu i pary obserwowano jeszcze w latach dziewięćdziesiątych XX wieku. Poza tym wyjątkiem Ojos del Salado jest zawsze drugi – to drugi co do wysokości szczyt Ameryki Południowej (nieco niższy niż Aconcagua, choć boje o prymat trwały jeszcze w XX wieku), drugi pod względem wysokości szczyt półkuli zachodniej i drugi półkuli południowej. To nie jedyne dwójki prześladujące Ojos – można wręcz stwierdzić, że posiada on dwoistą naturę, ponieważ prowadzą na niego dwie, zupełnie odmienne drogi.(…)
Skałkowy small talk od zawsze obejmował temat lin. Podejmuje się go nie tylko po to, żeby umilić sobie leniwie płynący czas, zapomnieć na chwilę o loteryjnym strzale czy nawiązać nić porozumienia. Jest to zwykle pierwszy krok w poszukiwaniu liny idealnej. No, bo kto z nas nie chciałby mieć sznurka, który nie mechaci się z czasem, nie kablowacieje, wije się w przyrządzie zwinnie jak wąż w pomidorach, a do tego wygląda jak milion dolarów? Wolna od takich marzeń jest chyba tylko nieliczna garstka zawodowych wspinaczy, którzy co sezon śmigają na świeżutkiej linie. Cała reszta przy każdej wymianie sprzętu z trudem gryzie od nowa ten sam orzech, próbując podjąć najlepszą decyzję zakupową.
O planach na nowe książki, życiowych priorytetach i zmianach, jakie niesie upływający czas z Denisem Urubko rozmawia Piotr Gruszkowski.
Niesamowita podróż, koloryt Pakistanu i kultura jego mieszkańców, marsz lodowcem Baltoro, ekscytujące widoki na szczyty Karakorum, w końcu magiczne K2 i najważniejsza część podróży – spotkanie z uczestnikami polskiej wyprawy zimowej. Iwona Zielińska-Sąsiada specjalnie dla nas relacjonuje swój trekking do bazy pod K2 i z dziennikarskiej perspektywy opisuje jak wygląda codzienność w mesie oraz z czym muszą radzić sobie himalaiści podczas długich tygodni w skrajnie trudnych warunkach wysokogórskiej zimy.
Każda dekada ma swój niepowtarzalny styl i swoich bohaterów, jednak lata 80. odcisnęły wyjątkowe piętno na historii wspinania sportowego. Sprzęt, trening, trudności dróg – w tych wszystkich aspektach nastąpiły wtedy rewolucyjne zmiany. Niemal co roku pojawiał się nowy stopień trudności, ruch w skale urósł do rangi sztuki, a progres wydawał się nie mieć końca.
Wspinaczka na czas to jedna z dyscyplin składających się na wspinaczkowy trójbój olimpijski. Bieganie czasówek wymaga doskonałej koordynacji, zwinności i automatyzmu. Dlatego sprint warto ćwiczyć nie tylko z myślą o starcie w igrzyskach olimpijskich, ale także jako uzupełnienie nieraz monotonnych tradycyjnych treningow wspinaczkowych.
Osadzanie asekuracji podczas wspinaczki na własnej to podstawowa umiejętność każdego tradowca. Maciej Ciesielki - ekspert od wspinania w rysach demonstruje różne sposoby wykorzystania kostek i mechaników podczas wspinaczki. Na filmie zobaczycie jak dobrać rozmiar asekuracji w zależności od szerokości rysy, poznacie też podstawowe zagadnienia z tym związane.
Zobaczcie jak trenują najlepsi! Podczas wyjazdu wspinaczkowego do Oliany Dobrzan nie próżnował. Dni w skałach przeplatał ostrym treningiem na ścianie, podczas którego skupił się na treningu rekrutacji siłowej, którego skróconą wersję (z pominięciem ćwiczeń na barki) zobaczycie na filmie.
Wspinaczka w rysach wymaga nie tylko dodatkowych umiejętności w dziedzinie asekuracji - istotna jest też biegłość techniczna, a także zwiększona odporność na ból.
Przed całodniowym wypadem w góry nie możemy sobie pozwolić na pominięcie wartościowego śniadania.
Kolejny odcinek cyklu „Góry, gdzie pieniądze są zbędne” zabierze nas w miejsce, które zdaje się leżeć poza zasięgiem wycienionych portfeli – do Chile. I tym razem Kasia Nizinkiewicz udowadnia, że górskie łazikowanie w tak odległym zakątku świata jest w zasięgu każdego, kto ma trochę odwagi… I przebiegłości w wynajdywaniu tanich opcji.
K2 jest moim wyśnionym szczytem, ale nie chcę skupiać całej uwagi na jednej tylko górze. Nieważne, ile ma metrów i jakie nachylenie. Dla mnie liczy się przeżycie, jakiego dostarczył dany zjazd – ujawnia słoweński ekstremalny skialpinista Davo Karničar w najnowszym numerze GÓR.
„Widzę was!” – patrząc przez lunetę na ścianę Piku Lenina mówi do krótkofalówki Władymir Iwanowicz Suwiga, szef bazy Ak-saj, największej u podnóża jednego z pięciu szczytów Śnieżnej Pantery. – „Ściągnijcie ją na dół do Fortuny i niech tam zdycha!”. Taki ton w stosunku do naszej rodaczki z Lubina, która spędziła samotnie ponad dobę na 7000 metrów w temperaturze –30oC, trochę mnie szokuje.
Przypomniana kilka dni temu na naszej stronie wypowiedź Denisa Urubki o tym, co i dlaczego uważa za zimowe wejścia na ośmiotysięczniki, rozpaliła namiętności nie mniejsze, niż jego niespodziewanie rozpoczęty atak szczytowy. Trudno się temu dziwić, bo jeśli nie liczyć perfekcyjnie zawiązanej intrygi pod K2, temat pór roku i ogólnie pogody wzbudza trudne do wygaszenia emocje;). Zanim jednak opowiemy się za którąś z definicji „prawdziwej” zimy, warto zapoznać się z tym, co na temat propozycji Urubki miał do powiedzenia Andrzej Machnik, którego artykuł opublikowaliśmy w tym samym co wypowiedź Denisa numerze GÓR (244). [redakcja]
Gdzie kryje się tajemnica treningu himalaistów przygotowujących się do zimowego wejścia na K2? To akurat proste – bułka zagryzana bananem czyni cuda. Przeczucie podpowiada jednak, że poza tym genialnym patentem musi być coś jeszcze… Pewnie zestaw ćwiczeń do pobrania na smartfona! Ile potu trzeba z siebie wylać i w jakich warunkach – o to zapytaliśmy Karola Henniga, odpowiedzialnego za przygotowanie narodowej kadry himalaistów.
Asekuracja podczas wspinaczki w lodzie wymaga wiedzy i doświadczenia. Jednym i drugim podzielił się z nami Maciej Ciesielski - wspinacz i instruktor, w filmie, w którym demonstruje wkręcanie śrub lodowych podczas prowadzenia.
