Tylko w GÓRACH Nie przegap

"Wycieczka do niemal legendarnej Doliny Pięciu Stawów Polskich, popularnie zwanej „Piątką”, to wyprawa z gatunku tych, które pamięta się na całe życie. Podejście lasem Roztoki, pełnym różnorodnych zapachów, z odsłaniającą się panoramą na okoliczne szczyty, ukazuje ogrom gór. Potem stromy próg, czarny lub zielony szlak i wreszcie nagroda za wysiłek: wspaniały widok na wysokie, granitowe ściany, wyrastające jakby z błękitnych stawów. To kraina kontrastów, miejsce szczególnej urody. Perełka Tatr."

Starty w zawodach nawet na poziomie amatorskim są niezwykle wymagające. Trud włożony w przygotowania łatwo zniweczyć nieodpowiednim odżywianiem. Klaudia Buczek, dietetyczka i reprezentantka Polski we wspinaczce na czas, przybliży Wam dziś dobrą strategię żywieniową, którą warto zastosować w dniu zawodów.

Kiedy śmierć zabiera kogoś niespodziewanie, innym trudno w to uwierzyć. A jeśli ginie wybitny specjalista wyrwany wprost ze swojego żywiołu, jej okoliczności długo jeszcze podaje się w wątpliwość. Mnożą się domniemania, powstają legendy. Tak było z Janem Długoszem, który 2 lipca 1962 roku zginął na grani Zadniego Kościelca.

"To był wyjazd, którego pomysł zrodził się przez przypadek, o 1.00 w nocy na Rynku Głównym w Krakowie, w nieistniejącej już knajpie „Krokodyl”, kiedy w damsko-męskim towarzystwie wypiliśmy parę piw. Dawida znałem od wielu lat, ale były to czasy, że w środowisku wspinaczy znali się wszyscy – przychodziło się na autobus o 9.20 i zabierało z kimś, kto akurat planował jechać w skały w to samo miejsce. Wcześniej w górach nie wspinaliśmy się razem, ale Dawid po uklasycznieniu Wariantu R strasznie był nakręcony na Tatry. Nie wiem, czy już próbował drogi, o której rozmawialiśmy, ale wszystko miał dobrze rozpracowane."

Wśród wielu dróg pokrywających gęstą siatką zachodnią ścianę Kościelca znajdziemy najważniejsze klasyki, będące obowiązkowymi punktami w edukacji każdego szanującego się taternika. To swoiste „kamienie milowe”, wyznaczające w swoich czasach pułap trudności we wspinaniu, a także nadal nie zdewaluowane, ekstremalne linie. Jest tu też coś, czego trudno się spodziewać, spoglądając na 100-metrowej wysokości urwisko: drogę długą na 16 wyciągów i tak niebanalną, że… nie doczekała się powtórzenia przez niemal 15 lat. 

„Gdzie idziesz?”. „Na Chłopka”. Oczywiście 99,99% osób, które w ten sposób odpowiada na to pytanie, używa jedynie skrótu myślowego. Nie udają się one bowiem na turnię zwaną Chłopkiem, ale na Mięguszowiecką Przełęcz pod Chłopkiem (czy też krócej: Przełęcz pod Chłopkiem), która wzięła swoją nazwę właśnie od tej charakterystycznej turniczki. Ale  tatrzańskie GÓRY tworzymy z myślą o prawdziwych koneserach, a ci z pewnością chcieliby stanąć na szczycie prawdziwego Chłopka albo przynajmniej dowiedzieć się, jak takie wejście wygląda. 

Doliny Gąsienicowa i Pięciu Stawów Polskich to miejsca z bogatą historią, która bywała też dramatyczna. Jedno z obrosłych legendą, budzących lęk miejsc znajduje się nieco powyżej Czarnego Stawu Gąsienicowego – Żleb Drège’a był świadkiem wielu nieszczęść, jest też synonim klasycznej górskiej pułapki bez wyjścia. W tatrzańskim numerze GÓR poświęconym dolinom, które stanowią kolebkę polskiej turystyki i taternictwa, nie mogło zabraknąć opowiadania nawiązującego do najlepszej górskiej klasyki –  rozświetlonego słońcem, pachnącego przygodą świata skał z nadciągającymi burzowymi chmurami nieuchronnego fatum. Czy to się może dobrze skończyć?

Żaden inny element górskiego ekwipunku nie jest tak istotny, a przy tym osobisty, jak buty. Wygodne służą nam latami i towarzyszą w wielu wyprawach, niewygodne masakrują stopy i zamieniają najpiękniejszą wyprawę w koszmar. Ulubione pary będziemy naprawiać, aby się nie rozpadły, a znienawidzone oddamy choćby za darmo… 

Wspinaczka ewidentnymi formacjami skalnymi to jedna z podstawowych sprawności wspinacza. Dotyczy to oczywiście również rys, które na pierwszy rzut oka mogą wyglądać groźnie, ale ich umiejętne pokonywanie daje mnóstwo satysfakcji. 

Jest trzecią co do wielkości górą Gruzji i drugim co do wysokości wulkanem Kaukazu. Zdaniem niektórych, do jego skalistych zboczy przykuto mitycznego Prometeusza... Chodzi rzecz jasna o leżący na granicy Gruzji i Rosji Kazbek (nazwa międzynarodowa), czy – jak wolą Gruzini – Mkinwarcweri.

Lato w tym roku nie rozpieszcza – zwłaszcza w Tatrach, gdzie trudno o choćby jeden dzień ze stabilną pogodą. Wakacje mają jednak swoje prawa, więc z pewnością znajdą się osoby, które podejmą ryzyko wysokogórskiej wędrówki pomimo nieodpowiednich warunków.  Góry są dla ludzi, pamiętajmy jednak o bezpieczeństwie. Ku przestrodze przypominamy artykuł opublikowany w tatrzańskim numerze GÓR sprzed dwóch lat.

"Wiele osób zabierało się do spisania dziejów „Betlejemki” i robiło to mniej lub bardziej wnikliwie, ale dokładnej historii nikomu nie udało się odtworzyć. W mrokach przeszłości ginie prawda o tym, kto i kiedy jako pierwszy nazwał „Betlejemką” stojący za Karczmiskiem szałas na Hali Gąsienicowej. Ani kiedy przestał on być szałasem, a stał się schroniskiem dla ludzi gór. Zlewają się daty i opowieści. Odeszli już ci, którzy byli świadkami tamtych wydarzeń. Spróbuję więc opowiedzieć o czasach mojej tam bytności.(...)"

Wydanie drugie przewodnika Rudawy Janowickie Michała Kajcy przedstawia 1345 dróg wspinaczkowych i 550 bulderów. Przedstawiamy poniżej wybrane skałoplany i przykładowe strony, aby lepiej ukazać wnętrze przedownika oraz zachęcić do wspinaczki w rejonie Rudaw.

"Kolejny rok z rzędu przerwę urlopową zaplanowaliśmy na przełom września i października. Jesienne temperatury sprzyjają realizacji planów wspinaczkowych i zbieraniu owoców wakacyjnego treningu. Zwłaszcza jeśli mamy możliwość spędzić ten okres w Hiszpanii, gdzie króluje żółto-niebieska skała, kawa, słońce, wino i śródziemnomorska kuchnia. Nie chcieliśmy jednak odwiedzać Walencji, Andaluzji czy ostatnio wzburzonej politycznie Katalonii. Owszem, rejony te oferują świetne drogi i sprawdzone spoty, ale kieruje się tam większość wspinaczy. Tymczasem nasze plany zakładały odrobinę turystyki, odkrywanie nowych miejsc i mniej znanych hiszpańskich zwyczajów…  Pozostało dokładniej przyjrzeć się mapie Półwyspu Iberyjskiego."

Niedawno ukazało się nowe wydanie przewodnika Rudaw Janowickich Michała Kajcy. Rejon mało popularny, a piękny i magiczny. Na pewno warty odwiedzenia. Niewiele publikacji możemy znaleźć na jego temat. Tym bardziej cieszymy się, że autor przewodnika zdecydował się na aktualizację i ponowną publikację pozycji poświęconą Rudawom.

Zdecydowaliśmy zadać mu kilka pytań, aby odpowiedzieć na nurtujące nas pytania.

K2 to nie Everest - stwierdza Krzysztof Wielicki w kontekście próby zjazdu na nartach z K2, którą wkrótce ma podjąć Jędrek Bargiel. W jego narciarskim wyzwaniu biorą też udział Janusz Gołąb, Bartosz Bargiel, Marek Ogień i Piotr Pawlus. Szczególnie przydatne może się okazać wysokogórskie doświadczenie Janusza Gołąba, który tej zimy był na zboczach K2. Wierzę! Są mocni! - kwituje Wielicki. Zobaczcie co jeszcze powiedział Krzysztof na temat Sunt Leones K2 Ski Challenge.

HRP (Haute Randonnée Pyrénéenne – Wysokogórski Szlak Pirenejski) biegnie pomiędzy dwoma innymi, długodystansowymi trasami: znajdującym się po stronie francuskiej GR 10 i hiszpańskim GR 11. Właściwie to nie szlak, bo w dużej mierze pozbawiony jest oznakowania. Choć na drodze są schroniska, to założyłem, że nie będę z nich korzystał. Wybrałem wariant sam na sam ze sobą. A jak trudne to się okazało, to pokazał czas.

Szczęśliwy ten, kto, będąc wspinaczem, nie narzekał nigdy na ból palca. Przetrenowanie, niewygodny chwyt, zbyt duża liczba prób, a nawet zwykły pech mogą doprowadzić do urazu. Większość z nas kontynuuje w takiej sytuacji aktywność, wspomagając się plastrowaniem. To podstawowy błąd, na który zwraca uwagę fizjoterapeuta Krzysztof Kucia. 

"Tamtej wiosny żona mojego przyjaciela złamała nogę, a jego pies oślepł. Boj chodził po górach do końca, prowadzony na smyczy przez nas, zdrowych opiekunów. Odwrotność standardowej sytuacji, kiedy niewidomy człowiek jest wiedziony przez mądrego, czworonożnego przewodnika. Biegał, wąchał, zjadał śnieg. W kwietniu poszedł z nami na ostatnią wycieczkę, kilkudniową, bo José musiał wrócić i zająć się żoną. Zostałam sama.(...)"

„Ojos del Salado jest szczególną i wymagającą górą. Pozornie łatwa do zdobycia, w zasadzie bez znacznych trudności technicznych. A jednak... Na szczyt tego najwyższego na świecie wulkanu przeciętnie wchodzi jedynie 20% wszystkich wspinaczy, czyli około 60 osób rocznie.(...)"