Wspinaczka na czas to jedna z dyscyplin składających się na wspinaczkowy trójbój olimpijski. Bieganie czasówek wymaga doskonałej koordynacji, zwinności i automatyzmu. Dlatego sprint warto ćwiczyć nie tylko z myślą o starcie w igrzyskach olimpijskich, ale także jako uzupełnienie nieraz monotonnych tradycyjnych treningow wspinaczkowych.
Cała nasza historia zaczęła się, gdy ktoś z ekipy odgrzebał artykuł z opisem wejścia na Chan Tengri. „Ha – pomyśleliśmy – to będzie cel godny naszego mistrzostwa. Jedziemy tam, gdzie nas jeszcze nie było. Kirgistanie, nadchodzimy!”
Zapraszamy na drugą część poradnika skierowanego do wspinaczy rysowych. Dowiecie się z niego jak każdorazowo plastrować dłonie, by ochronić je przed mocnymi otarciami i ranami. Maciej Ciesielski prezentuje sposób plastrowania, który wypróbował i przetestował po raz pierwszy z kolegami w kultowym Indian Creek:
Osadzanie asekuracji podczas wspinaczki na własnej to podstawowa umiejętność każdego tradowca. Maciej Ciesielki - ekspert od wspinania w rysach demonstruje różne sposoby wykorzystania kostek i mechaników podczas wspinaczki. Na filmie zobaczycie jak dobrać rozmiar asekuracji w zależności od szerokości rysy, poznacie też podstawowe zagadnienia z tym związane.
Samotność. Ile o niej wiemy? Jak często musieliśmy się zmagać z koniecznością obcowania z samym sobą? Jeśli chcesz powiedzieć, że doświadczyłeś samotności zamknięty w czterech ścianach pokoju, muszę wyprowadzić cię z błędu – to nie samotność.
Zobaczcie jak trenują najlepsi! Podczas wyjazdu wspinaczkowego do Oliany Dobrzan nie próżnował. Dni w skałach przeplatał ostrym treningiem na ścianie, podczas którego skupił się na treningu rekrutacji siłowej, którego skróconą wersję (z pominięciem ćwiczeń na barki) zobaczycie na filmie.
Wspinaczka w rysach wymaga nie tylko dodatkowych umiejętności w dziedzinie asekuracji - istotna jest też biegłość techniczna, a także zwiększona odporność na ból.
Kamienna mieścina przycupnięta na skraju górskich dywanów. Granitowe dachówki, pogaduszki przygarbionych staruszek, aromaty kawy z ulicznej kawiarenki, spokój wioski płynący ciasną uliczką... Strzał w kamieniołomie, w sklepie turystycznym obsługa zajęta jedynym klientem dnia, młokosy pędzące motorkami w niebieskich klapeczkach – środek tygodnia.
Fasola, soczewica, ciecierzyca i inne nasiona roślin strączkowych, o różnorodnych kolorach i kształtach, mają zarówno swoich wielbicieli, jak i zagorzałych przeciwników. Przedstawiciele obu grup byliby w stanie debatować bez końca na temat wad i zalet tych produktów roślinnych. Która strona ma rację? Czy bób, fasolę i soczewicę nazwać można super żywnością, czy raczej upatrywać w ich spożyciu przyczynę ukrytych chorób?
Przed całodniowym wypadem w góry nie możemy sobie pozwolić na pominięcie wartościowego śniadania.
Większość wspinaczy nie zdąży zapoznać się z pierwszą klamą, gdy ANIA BROŻEK efektownie rozprawi się z drogą. Dla osób nawykłych do celebrowania każdego ruchu niepojęte jest, że tak szybko można przemieszczać się w pionie. Czy z grawitacją wszystko w porządku? Jeśli tak, rodzi się pytanie: Jak ona to robi?! Prawdę powiedziawszy, pytań pojawia się znacznie więcej – zdobycia odpowiedzi na nie podjął się Mateusz Mazur.
Camp Cochamo położony jest w sercu cudownej doliny, stąd rozpościera się widok na największe ściany w okolicy: Trinidad, La Junta, Capicua, Arco Iris oraz na Amfiteatr – bardzo słabo wyeksplorowaną boczną dolinkę. Życie ogniskuje się tu wokół schroniska oraz Fogonu.
Superściek, wpierw zwany Dirretissimą Wielkiego Ścieku albo Prostowaniem Ścieku, budził zainteresowanie wspinaczy już w latach pięćdziesiątych. Pokonywany wielokrotnie hakowo stał się wielkim krokiem w rozwoju polskiego wspinania zimowego. Bardzo eksponowana droga jest kto wie czy nie najpiękniejszą w całych Tatrach, nie dziwi więc, że próbowano ją też pokonać klasycznie. Trudności oraz wymagająca asekuracja sprawiły, że Superściek obrósł legendą na miarę tej o Smoku Wawelskim. Zmierzyli się z nią tego roku Krzysztof Rychlik, Tom Ballard i Andrzej Marcisz, dokonując w styczniu pierwszego klasycznego przejścia.
Tamtej spokojnej nocy - gdzieś na srebrnych, księżycowych zboczach Huascarana - po kilku bezsennych dobach, nareszcie odpływałem w niebyt upragnionego snu. Obolałe mięśnie rozluźniły się błogo i tylko w mętniejącej świadomości powracał wściekły łopot targanego wiatrem namiotu oraz wspomnienie świdrującego bólu głowy.
Kolejny odcinek cyklu „Góry, gdzie pieniądze są zbędne” zabierze nas w miejsce, które zdaje się leżeć poza zasięgiem wycienionych portfeli – do Chile. I tym razem Kasia Nizinkiewicz udowadnia, że górskie łazikowanie w tak odległym zakątku świata jest w zasięgu każdego, kto ma trochę odwagi… I przebiegłości w wynajdywaniu tanich opcji.
Od dziecka chowany pośród galicyjskich pagórków zawsze odczuwałem niepokój, kiedy otaczający krajobraz przybierał
formę idealnie poziomej linii wyznaczającej horyzont... Płaska jak stół Szwecja w ten przedziwny sposób mnie przerażała.
Wyprawa przygotowywana przez Andrzeja Zawadę została zaplanowana na sezon pomonsunowy, jesień, ale brano także pod uwagę możliwość zaatakowania Lhotse zimą. Pozwolenie na wejście na szczyt obowiązywało do trzydziestego pierwszego grudnia 1974 roku. Do tego czasu jeszcze nikt nie zdobył żadnego z ośmiotysięczników w zimie. Tę tragiczną, bo zakończoną śmiercią Staszka Latałły, wyprawę sprzed 41 lat wspomina jej uczestnik Jerzy Surdel.
Nastał nowy rok i z nim kolejne miesiące ski-alpnistyczne, należące, niestety, do tych ciut gorszych. Cóż zrobić, foczyć trzeba.
K2 jest moim wyśnionym szczytem, ale nie chcę skupiać całej uwagi na jednej tylko górze. Nieważne, ile ma metrów i jakie nachylenie. Dla mnie liczy się przeżycie, jakiego dostarczył dany zjazd – ujawnia słoweński ekstremalny skialpinista Davo Karničar w najnowszym numerze GÓR.
„Widzę was!” – patrząc przez lunetę na ścianę Piku Lenina mówi do krótkofalówki Władymir Iwanowicz Suwiga, szef bazy Ak-saj, największej u podnóża jednego z pięciu szczytów Śnieżnej Pantery. – „Ściągnijcie ją na dół do Fortuny i niech tam zdycha!”. Taki ton w stosunku do naszej rodaczki z Lubina, która spędziła samotnie ponad dobę na 7000 metrów w temperaturze –30oC, trochę mnie szokuje.
