Tylko w GÓRACH Nie przegap

W kolejnym odcinku naszej nowej serii "Górskie patenty", instruktor 5+ Szkoły Górskiej Przemek Cholewa opowiada nam o zaletach i wadach poszczególnych rodzajów kijów skiturowych.

Zjednoczone Emiraty Arabskie nie są popularnym kierunkiem, gdy chodzi o wspinanie, ale niewątpliwie stanowią ciekawą alternatywę na zimę. Jeśli nie jako samodzielny cel podróży, to na pewno w połączeniu z wyprawą do Omanu lub do niedawno otwartej dla turystów Arabii Saudyjskiej. W tutejszych górach znajdziemy rejony sportowe, bulderowe oraz kilka linii wielowyciągowych – obitych i tradycyjnych. Wszystkie poprowadzone w bardzo starym, mocno zerodowanym, wyjątkowo szorstkim wapieniu.

Historia kuchenek nie jest długa, a rozpoczęła się około 1892 roku. Do tego czasu człowiek mógł dotrzeć tylko tak wysoko, jak wysoko potrafił wnieść opał, rozpalić ognisko i powiesić nad nim kociołek. Nie byłoby eksploracji gór najwyższych, rejonów polarnych ani innych odludnych miejsc, gdybyśmy nie wynaleźli sposobu na topienie śniegu lub lodu i pozyskiwanie z nich wody, najlepiej w postaci wrzątku. To niby oczywiste, ale obecnie mało kto się nad tym zastanawia. 

Wbrew powszechnej opinii najwyższym szczytem Armenii nie jest wcale święta góra Ormian – Ararat. Ta w wyniku zawirowań polityczno-militarnych znalazła się na terenach kontrolowanych przez Turcję. Między innymi z tego względu naszą uwagę skierowaliśmy na Aragac, oddalony o 8 godzin jazdy od Kazbegi, łatwo dostępny, idealny dla miłośników górskiej przygody przebywających w Gruzji.

Poetycka metafora, czy określenie nowych technicznych możliwości? Nazwa futurystycznej latarki, czy może chodzi o tak ważną w górach lekkość, będącą owocem starań laboratoriów przyszłości? 

O niedźwiedzim mięsie, biegu 1000-milowym szlakiem gorączki złota, miesiącu spędzonym w totalnej głuszy i na wielkim mrozie z Michałem Kiełbasińskim rozmawia Piotr Gruszkowski.

…bo przez pewien czas Mahomet będzie miał problem, żeby przyjść do góry. Wyjątkowa sytuacja wymaga niestandardowych rozwiązań, dlatego w trosce o Wasze zdrowie postanowiliśmy, że aktualny numer magazynu trafi do wszystkich zainteresowanych bez kosztów wysyłki.

Było ciepłe, grudniowe popołudnie. Przechadzałem się w centrum Stambułu, dwa kroki od Wieży Galata, kiedy zadzwonił do mnie przyjaciel, Tunç Fındık, turecki himalaista. Zatrzymałem się, nie wierząc własnym uszom: zapraszał mnie na festiwal wspinaczki lodowej w… Uzundere we wschodniej Turcji.

Z przyjemnością zapraszamy Was na pierwszą część niepublikowanego nigdy dotąd wywiadu Mariana Sajnoga z Andrzejem Zawadą i Jacquesem Olkiem, którego tematem jest pierwsza polska zimowa wyprawa na K2 w 1988 roku.

Himalajski wyga, dla którego góry wysokie były drugim domem. Stały się też miejscem wiecznego spoczynku. Miał na koncie zimowe i letnie wejścia na ośmiotysięczniki, liczne sukcesy na szczytach siedmiotysięcznych. Skromny, ostrożny, bezkonfliktowy, ciężko pracujący na sukces wyprawy. Mimo niewątpliwych osiągnięć, pozostaje dziś nieco w cieniu bardziej medialnych himalaistów swojego pokolenia.

Sytuacja, z którą mamy właśnie do czynienia, jest wyjątkowa. Z dnia na dzień następują zmiany wpływające na wiele aspektów naszego życia – wszystkie są związane z troską o zdrowie, jednak ich zakres trudny był do wyobrażenia jeszcze tydzień temu. Nawet ograniczając się do górskiej przestrzeni, która wydaje się względnie bezpieczna od epidemiologicznych zagrożeń, wydarzenia ostatnich dni zaskoczyły gwałtownością lawiny: zabroniony wstęp w Tatry, zamykane schroniska w innych pasmach gór, dyżury ratowników GOPR przeniesione ze schronisk w doliny…To tylko niektóre z nich.  

Inauguracja zimowych sezonów w Karakorum, karawana o mroźnej porze roku na lodowcu Baltoro, monstrualny budżet i zaskakujące problemy logistyczne – to tylko niektóre wyzwania, z jakim musieli się zmierzyć główni organizatorzy wyprawy na K2 w 1988 roku, Andrzej Zawada i Kanadyjczyk Jacques Olek. O kulisach przedsięwzięcia w wywiadzie filmowym przeprowadzonym w 1993 roku rozmawiał z nimi Marian Sajnog. Całość tego niezwykłego, niepublikowanego do tej pory materiału znajdziecie na kanale GÓRY TV – w dwuodcinkowej serii, której pierwszą część przedstawimy już niebawem.

W kolejnym odcinku naszej filmowej serii pt. "Górskie patenty" znany alpinista i przewodnik wysokogórski Maciej Ciesielski pokazuje jak prawidłowo wyregulować i założyć raki automatyczne oraz skrócić ich paski.

O górskiej przygodzie, która zasługuje na to, by otwierać listę największych sennych koszmarów niejednego zawziętego ultramaratończyka, rozmawiamy z Romanem Fickiem.

O wewnętrznej przemianie, dojrzewającej relacji z górami i przelewaniu na papier trudnych myśli z Élisabeth Revol rozmawia Aleksandra Stelmach.

Jak transportować linę, aby była zawsze pod ręką w terenie wysokogórskim? W pierwszym odcinku naszej nowej serii "Górskie patenty" bezpieczne i wygodne sposoby zdradza alpinista i przewodnik wysokogórski, Maciej Ciesielski.

Na początku lutego, podczas odbywającego się w Poznaniu festiwalu Na Szagę, Katarzyna Nizinkiewicz otrzymała Próg, nagrodę Magazynu Kontynenty, za „…nieśpieszne podążanie za pięknem i za nadanie sensu wędrowaniu pojmowanemu jako sztuka nieosiągania celu” – tej treści napis widnieje na tabliczce statuetki wykonanej ręcznie z drewna shisham. 

Norwegia to kraj czystej wody i powietrza, mądrej segregacji śmieci i małej ingerencji w środowisko naturalne. To wciąż rejon ziemi, gdzie dzika, nieujarzmiona przyroda jest potężnym czynnikiem wpływającym na życie ludzi. Jej poznanie, chociaż w części, nadal może być wspaniałym przeżyciem – zwłaszcza na skiturach. Zapraszam na wyprawę narciarską w góry Norwegii.

17 lutego 1980 roku z najwyższego szczytu świata padły historyczne słowa Leszka Cichego: „Gdyby to nie był Everest, to byśmy nie weszli”. Krzysztof Wielicki i Leszek Cichy otworzyli nowy rozdział w historii himalaizmu i szeroko pojętej eksploracji, jako pierwsi zdobywając ośmiotysięcznik zimą. 

Vallunga czy Langental? Jesteśmy w Południowym Tyrolu, tu wszystkie nazwy są dwujęzyczne… A gdzie dokładnie jesteśmy? Jeżeli w czasie wertowania netu pod zdjęciem jakiegoś lodospadu wpadła ci w oko nazwa „La Piovra” czy „Dlacion di Droc”, to właśnie w tej dolinie. ;-)