Szczęśliwy ten, kto, będąc wspinaczem, nie narzekał nigdy na ból palca. Przetrenowanie, niewygodny chwyt, zbyt duża liczba prób, a nawet zwykły pech mogą doprowadzić do urazu. Większość z nas kontynuuje w takiej sytuacji aktywność, wspomagając się plastrowaniem. To podstawowy błąd, na który zwraca uwagę fizjoterapeuta Krzysztof Kucia.
"Tamtej wiosny żona mojego przyjaciela złamała nogę, a jego pies oślepł. Boj chodził po górach do końca, prowadzony na smyczy przez nas, zdrowych opiekunów. Odwrotność standardowej sytuacji, kiedy niewidomy człowiek jest wiedziony przez mądrego, czworonożnego przewodnika. Biegał, wąchał, zjadał śnieg. W kwietniu poszedł z nami na ostatnią wycieczkę, kilkudniową, bo José musiał wrócić i zająć się żoną. Zostałam sama.(...)"
„Ojos del Salado jest szczególną i wymagającą górą. Pozornie łatwa do zdobycia, w zasadzie bez znacznych trudności technicznych. A jednak... Na szczyt tego najwyższego na świecie wulkanu przeciętnie wchodzi jedynie 20% wszystkich wspinaczy, czyli około 60 osób rocznie.(...)"
Wyprawę w Pamir Zachodni planowałem od dawna, ponieważ rejony byłego ZSRR są bardzo przyjazne dla polskich wspinaczy – tani dojazd, tanie pozwolenia, brak bariery językowej, korzystny lipcowo-sierpniowy sezon.
„Każda dekada ma swój niepowtarzalny styl i swoich bohaterów, jednak lata 80. odcisnęły wyjątkowe piętno na historii wspinania sportowego. Sprzęt, trening, trudności dróg – w tych wszystkich aspektach nastąpiły wtedy rewolucyjne zmiany. Niemal co roku pojawiał się nowy stopień trudności, ruch w skale urósł do rangi sztuki, a progres wydawał się nie mieć końca.(…)
„Nevado Ojos del Salado tylko w jednym jest „naj” – to najwyższy wulkan na Ziemi. Co ciekawe, nie jest ani wygasły, ani aktywny. Naukowcy oszacowali, że ostatnia erupcja miała miejsce około 750 roku naszej ery, choć wyziewy dymu i pary obserwowano jeszcze w latach dziewięćdziesiątych XX wieku. Poza tym wyjątkiem Ojos del Salado jest zawsze drugi – to drugi co do wysokości szczyt Ameryki Południowej (nieco niższy niż Aconcagua, choć boje o prymat trwały jeszcze w XX wieku), drugi pod względem wysokości szczyt półkuli zachodniej i drugi półkuli południowej. To nie jedyne dwójki prześladujące Ojos – można wręcz stwierdzić, że posiada on dwoistą naturę, ponieważ prowadzą na niego dwie, zupełnie odmienne drogi.(…)
Zmorą wszystkich aktywnie trenujących wspinaczy jest bez wątpienia ścierająca się wprost proporcjonalnie do częstotliwości użytkowania guma w butach wspinaczkowych. Kupowanie nowej pary co pół roku lub częściej byłoby sporym wydatkiem w budżecie niejednego łojanta:-) Z drugiej strony żaden szanujący się wspinacz, zwłaszcza jeśli marzą mu się kolejne życiówki nie pozwoli sobie na utratę precyzji, powodowaną uszczerbkami na obuwiu. Tutaj z pomocą przychodzi popularna usługa „podklejenia” butów. Jedną z najbardziej rozpoznawalnych i zarazem najpopularniejszych na naszym rodzimym rynku firm, trudniących się tą sztuką jest Friction. O początkach działania, specyfice pracy i arkanach reperowania butów z Dankiem Grodeckim rozmawia Andrzej Mirek.
Skałkowy small talk od zawsze obejmował temat lin. Podejmuje się go nie tylko po to, żeby umilić sobie leniwie płynący czas, zapomnieć na chwilę o loteryjnym strzale czy nawiązać nić porozumienia. Jest to zwykle pierwszy krok w poszukiwaniu liny idealnej. No, bo kto z nas nie chciałby mieć sznurka, który nie mechaci się z czasem, nie kablowacieje, wije się w przyrządzie zwinnie jak wąż w pomidorach, a do tego wygląda jak milion dolarów? Wolna od takich marzeń jest chyba tylko nieliczna garstka zawodowych wspinaczy, którzy co sezon śmigają na świeżutkiej linie. Cała reszta przy każdej wymianie sprzętu z trudem gryzie od nowa ten sam orzech, próbując podjąć najlepszą decyzję zakupową.
O planach na nowe książki, życiowych priorytetach i zmianach, jakie niesie upływający czas z Denisem Urubko rozmawia Piotr Gruszkowski.
Ricas montañas, hermosas tierras, risuenas playas, cumbres nevadas, grandes… es mi Peru. (Wielkie góry, piękne krainy, urokliwe plaże, ośnieżone szczyty, znakomite piwo... to jest moje Peru).
Niesamowita podróż, koloryt Pakistanu i kultura jego mieszkańców, marsz lodowcem Baltoro, ekscytujące widoki na szczyty Karakorum, w końcu magiczne K2 i najważniejsza część podróży – spotkanie z uczestnikami polskiej wyprawy zimowej. Iwona Zielińska-Sąsiada specjalnie dla nas relacjonuje swój trekking do bazy pod K2 i z dziennikarskiej perspektywy opisuje jak wygląda codzienność w mesie oraz z czym muszą radzić sobie himalaiści podczas długich tygodni w skrajnie trudnych warunkach wysokogórskiej zimy.
Każda dekada ma swój niepowtarzalny styl i swoich bohaterów, jednak lata 80. odcisnęły wyjątkowe piętno na historii wspinania sportowego. Sprzęt, trening, trudności dróg – w tych wszystkich aspektach nastąpiły wtedy rewolucyjne zmiany. Niemal co roku pojawiał się nowy stopień trudności, ruch w skale urósł do rangi sztuki, a progres wydawał się nie mieć końca.
Wśród europejskich wspinaczy nie jest miejscem dobrze znanym. Dla nas północnoamerykańskimi mekkami są w pierwszym rzędzie Yosemity, ewentualnie Indian Creek, Zion czy kanadyjskie Squamish. No, jest jeszcze oczywiście Alaska, ale to już tylko dla fanów mieszkania przez miesiąc na lodowcu. Z wszystkimi wyżej wymienionymi miejscami wiąże się jeden zasadniczy problem. Latem, ze względu na wysokie temperatury, uprawianie wspinactwa jest tam bardzo nieprzyjemne lub prawie niemożliwe. Wyjściem z tej nieprzyjemnej sytuacji mogą być Bugaboos...
Wspinaczka na czas to jedna z dyscyplin składających się na wspinaczkowy trójbój olimpijski. Bieganie czasówek wymaga doskonałej koordynacji, zwinności i automatyzmu. Dlatego sprint warto ćwiczyć nie tylko z myślą o starcie w igrzyskach olimpijskich, ale także jako uzupełnienie nieraz monotonnych tradycyjnych treningow wspinaczkowych.
Cała nasza historia zaczęła się, gdy ktoś z ekipy odgrzebał artykuł z opisem wejścia na Chan Tengri. „Ha – pomyśleliśmy – to będzie cel godny naszego mistrzostwa. Jedziemy tam, gdzie nas jeszcze nie było. Kirgistanie, nadchodzimy!”
Osadzanie asekuracji podczas wspinaczki na własnej to podstawowa umiejętność każdego tradowca. Maciej Ciesielki - ekspert od wspinania w rysach demonstruje różne sposoby wykorzystania kostek i mechaników podczas wspinaczki. Na filmie zobaczycie jak dobrać rozmiar asekuracji w zależności od szerokości rysy, poznacie też podstawowe zagadnienia z tym związane.
Samotność. Ile o niej wiemy? Jak często musieliśmy się zmagać z koniecznością obcowania z samym sobą? Jeśli chcesz powiedzieć, że doświadczyłeś samotności zamknięty w czterech ścianach pokoju, muszę wyprowadzić cię z błędu – to nie samotność.
Zobaczcie jak trenują najlepsi! Podczas wyjazdu wspinaczkowego do Oliany Dobrzan nie próżnował. Dni w skałach przeplatał ostrym treningiem na ścianie, podczas którego skupił się na treningu rekrutacji siłowej, którego skróconą wersję (z pominięciem ćwiczeń na barki) zobaczycie na filmie.
Wspinaczka w rysach wymaga nie tylko dodatkowych umiejętności w dziedzinie asekuracji - istotna jest też biegłość techniczna, a także zwiększona odporność na ból.
Kamienna mieścina przycupnięta na skraju górskich dywanów. Granitowe dachówki, pogaduszki przygarbionych staruszek, aromaty kawy z ulicznej kawiarenki, spokój wioski płynący ciasną uliczką... Strzał w kamieniołomie, w sklepie turystycznym obsługa zajęta jedynym klientem dnia, młokosy pędzące motorkami w niebieskich klapeczkach – środek tygodnia.
