Mogę już oddać do użytku kolejną skałę w sektorze Smoczego Grzbietu. Znajduje się ona pomiędzy Smokiem a Smoczym Jajem. Dojście jak na Smocze Jajo. Skała została w dużym stopniu odsłonięta spod ziemi. Oferuje bulderowe w charakterze drogi – techniczno-siłowe.
Ciągle się okazuje, że las w rejonie Suliszowic kryje w sobie liczne, interesujące wspinaczkowo skały. Po premierze w 2004 roku Czarnego Psa, Lisiej Skały, Ostatnich, a rok później Ślimaka nastąpił długi okres impasu i nagle w zeszłym roku na wspinaczkowej mapie Polski pojawiły się Dinozaur, Brzegowa Brama a tym roku Spiralna, Molenda, Jagodowa, Studnia i wielce prawdopodobnym jest że jeszcze to nie koniec odkryć. Część z tych skał była turystyczną atrakcją czego przykładem jest Molenda. Jako wspinaczkowy cel wziął ją na warsztat Tadeusz Pielarz i otworzył na niej kilka dróg. Kolejne dodali Małgorzata i Aleksander Włodarczykowie, Grzegorz Rettinger, Adam Doleżych, Izabela Gajos z Dariuszem Kapturem. Sama skała oferuje typowo jurajskie wspinanie po różnej wielkości dziurach. Na kilku drogach występują miejsca parametryczne ale nie powinno to zniechęcać do wspinania. Las oferuje cień a odległość od dróg i siedzib ludzkich ciszę.
W 1993 roku Jacek Czyż w przewodniku po Skałach Czarnorzeckich po raz pierwszy opisał Smoczy Grzbiet. Wyróżnił tam pięć głównych skał w tym sektorze, przy czym na żadnej z nich nie było wtedy ani jednej drogi (celowo nie wymieniam Urwiska, które do tej pory całkowicie straciło charakter skalny, a nawet wtedy były na nim wyłącznie drogi zimowe).
Do nowożytnego wspinania Smoczy Grzbiet odkryli ponownie bracia Leszek i Maciej Bedrejczukowie, którzy w 2012 roku zagospodarowali skałę Smocze Jajo. Smoczy Grzebiet znajduje się przy ścieżce przyrodniczej za Agroturystyką Borówka.
Po zakończeniu głównego etapu eksploracji Przełomu Marcinka postanowiłem zająć się tym niemal dziewiczym sektorem Skał Czarnorzeckich (od zachodu są to Smoczy Grzbiet, Kamieniec, Przełom Marcinka, Prządki-Rezerwat, Strzelnica, Sokoli Grzbiet, Zaginione Skałki).
Od „zawsze” rejon Łężca cierpiał na brak łatwiejszych, ubezpieczonych dróg. Wszystko to powodowało, że gdy na Skale przy Zamku był tłum to w innych miejscach nie było nikogo. Oglądając ten rejon wiosną tego roku zwróciliśmy uwagę razem z Izą na zrośnięty murek będący przedłużeniem Heavy Metalu.
W ostatnich dniach przeprowadziłem renowację południowej i wschodniej ściany Wielbłąda w czarnorzeckim sektorze Strzelnicy. Moim głównym celem było usunięcie starych ringów, które osadziłem dawno temu. Przy okazji skusiłem się też na wytyczenie czterech nowych linii.
Kiedy Guma ze znajomymi ubezpieczył pierwsze drogi wiosną tego roku na Ostrodze bezdyskusyjnym wydawało się że to premierowe działania na tej skale. Jednak ze zwyczajnej ciekawości wklepałem na youtubie „Siedlec wspinanie” i od razu na dwóch pierwszych pozycjach zobaczyłem filmy z akcji na Ostrodze. Co ciekawe sama skała nazwana była Turnią Szyderców a na filmach można było zobaczyć solowe przejście Pawła Czyża zacięcia na prawo od drogi Piwne oczy oraz wędkowe próby na Piwnych oczach nazwanych w opisie filmu Job twoja mać. Wszystko to miało miejsce w 2012r., co oznaczało, że skały na południe od Siedlca maja dłuższą wspinaczkową historię niż się to mogło do niedawna wydawać.
Brama Brzegowa w Siedlcu nie funkcjonuje bez Dinozaura. Ten ciepłolubny skalny okaz z długą szyją wystawioną ku słońcu stoi na straży tego rejonu. Co prawda nie imponuje ilością dróg jakie na nim poprowadzono ale z pewnością przyjemnie powiększają one ofertę tego kameralnego rejonu. Dojazd i dojście jest identyczne jak w przypadku Bramy Brzegowej
W końcu zeszłego stulecia udało mi się odkryć dla wspinania skały w Trzebniowie w postaci Kaczej i tych Na Wzgórzu. Penetrując teren dotarłem też pod Biały Murek ale w tym przypadku jakoś nie chciało mi się zrobić na nim żadnej drogi. W ten sposób w Trzebniowie zaistniały 2 drogi na Kaczej Skale i 4 na Skałach na Wzgórzu i taki stan rzeczy trwał całe lata. Na dodatek komuś moje spity na Kaczej przeszkadzały i zostały wykręcone o czym informowała anonimowa notatka na kartce zawiniętej w folię i umieszczona w widocznym miejscu na skale.
Leżąca na peryferiach Siedlca Brama Brzegowa to kolejna skała odkryta dla wspinania przez Artura Pierzchniaka. Ubezpieczenie jej i położonego zaraz obok niej Dinozaura zapoczątkowało eksplorację tego ciekawego rejonu. Na dzień dzisiejszy Brama oferuje 14 dróg o trudnościach od IV do VI.2+ przy czym tylko jedna z nich jest TRAD-em.
Opisując rozległy masyw opadający od Leśnej Turni do dna potoku Marcinek, w przewodniku z 1993 roku, Jacek Czyż podsumował go jedną nazwą – Przełom – i scharakteryzował tak: „Około 30-metrowa niezbyt stroma, ale mocno poszarpana ściana, opada na pd.-zach. wprost do maleńkiej zapory na potoku (ujęcie wody dla Korczyny). Swoim wyglądem przypomina nieco kamieniołom. W górze zwęża się przechodząc w grań, którą wieńczy efektowana Leśna Turniczka. Na opisywanej ścianie znajduje się parę wariantów przebytych TR lub BA, na fragmentach bardziej litych lub mniej zarośniętych. Nie stanowią one logicznych, łatwych do orientacji dróg. Teren ten nadaje się do treningu wspinaczki zimowej.”
Łutowiec obok Trzebniowa stanowi „naturalne” połączenie dużych rejonów wspinaczkowych Jury Środkowej (Mirów) z Doliną Wiercicy. Historia eksploracji tych malowniczych, kameralnych skał jest krótka, ale obfituje w nagłe zwroty akcji. Dla ogółu wspinaczy otworzył ten rejon Andrzej Wolszakiewicz , który w latach 1995-96 poprowadził tam wiele ubezpieczonych dróg. W tym samym czasie nowe drogi otwierali też Michał Ziembicki i Ryszard Emilewicz (sztandarowe: Krzywy ryj oraz Człowiek, który się Chujom nie kłaniał). W kolejnych latach aktywnie działali tutaj wspinacze z Raciborza (głównie Darek Kaptur, Grzegorz Kaptur, Sylweriusz Kieś), którzy poprowadzili kolejne liczne drogi. Wraz ze wzrostem popularności Łutowiec, a szczególnie wyceny poszczególnych linii stały się częstym elementem w dyskusjach nad ich trudnościami.
Dość rozległy masyw skalnego wzgórza Dworski Las znajduje się w Karlinie, a konkretnie w kompleksie leśnym pomiędzy Karlinem a Żerkowicami, nieco na północny-zachód od Reniferowej Skały. Ten sektor Karlina był dla mnie jednym z ważniejszych celów systematycznej eksploracji całego obszaru, który rozpocząłem w 2013 roku, wymieniając asekurację i wytyczając nowe drogi na Skale Nad Wsią. Od tamtej pory wyeksplorowałem w Karlinie dalszych 9 skał: Rzędową Górę, Kopaniny, Krzewiny, rejon Lemura (Lemur, Małe Jajo, Duże Jajo, Trzecie Jajo), Reniferową i Borsuczą, wytyczając łącznie 120 dróg, część z nich wspólnie z Waldkiem Podhajnym, Marcinem Kwaśniewskim, Edim Dolakiem, a ostatnio także z Artkiem Maślanką.
Heavy Metal to rzadkiej urody skała w Morsku na Wzgórzu Łężec. Cięgle jest tam możliwość wytyczania nowych dróg czego dowodem jest nowa droga Jarka Sokołowskiego.
W ostatnim czasie zostało udostępnionych kolejnych kilkanaście dróg. Przede wszystkim oddano do użytku skałkę o nazwie Dupeczka, naprzeciwko Dupy Słonia. Północna wystawa, przyjazne uklamienie i lekki przewis skłaniają do wspinania na 6 nowych drogach. Szkoda tylko, że skała kończy się po… 10 metrach.
Wypadki na Przełomie Marcinka w Czarnorzekach dzieją się teraz dość szybko. Mogę już opublikować topo kolejnej skały: Ściany Z Blokiem, leżącej na północnym stoku pomiędzy Leśną Turnią a Garażem.
Czarnorzecki sektor Przełomu Marcinka rozbudowuje się o kolejne dwie skały. Piętrowa Turnia i Ściana Bez Bloku znajdują się w najbliższym sąsiedztwie Leśnej Turni i stanowią jakby jej niższe piętro. Ściana Bez Bloku leży na zachodnim stoku, a Piętrowa Turnia na południowym. Zejście pod tę drugą zostało ubezpieczone poręczówką. Podczas wspinaczki na Piętrowej należy wykazać ostrożność przy przejściu pasa gorszej jakości piaskowca.
W kameralnym Łutowcu wciąż pojawiają się nowe drogi. Z jednej strony powoduje to zwiększenie oferty wspinaczkowej rejonu, z drugiej skutkuje ich zbytnim zagęszczeniem i tym samym „usztucznieniami” w postaci umownych ograniczników czy zaburzeniami (zbyt blisko biegnące linie ringów) oryginalnych dróg powstałych wcześniej. „Na dziś” rejon Baraku (skały przy szkole) oraz Knur wydają się być wyeksplorowane. Na Pasiece, Losze czy Zamkowej można wypatrzyć jeszcze całkiem ciekawe, puste miejsca na nowe drogi.
Jeszcze na jesieni ubiegłego roku, wspólnie z Dominikiem Kogutem gruntownie oczyściliśmy i ubezpieczyliśmy niemal zapomnianą skałę na czarnorzeckim Przełomie Marcinka. Sektor ten obfituje w wiele dziewiczych ścian i do tej pory był pomijany jako cel dla wspinaczy z liną. Dość powiedzieć, że ostatnie drogi powstały tam jeszcze w 1986 roku.
Z Lądeckich skał najbardziej wyizolowaną jest Skalny Ząb. Ta skalna płetwa to najwyżej położony twór wspinaczkowy w grupie Stołowych Skał leżący kawałek drogi od Iglicy i przez to nigdy nie cieszył się popularnością. Od pewnego czasu miałem w planie zrobić coś nowego na tej skale ale inne cele skutecznie opóźniały realizację tego planu. Ostatecznie zmobilizowały mnie do akcji w Lądku zbliżające się urodziny mojego kolegi Jarka.
Chorwacja jako cel wspinaczkowy jest doskonałą opcją. Wprawdzie rejony są tam rozproszone prawie po całym obszarze kraju, ale za to dostępne po około dniu jazdy od nas z kraju, niezależnie czy jest to Istria czy Hvar. W tym odcinku przedstawiamy Stracine i Brela.
