WSPINACZKA SPORTOWA Topo

Zainspirowany zobaczonym kiedyś na necie zdjęciem nieznanej mi skały w Morsku postanowiłem ją odszukać i po koncepcyjnej pracy z mapami korzystając z nieprzyzwoicie ciepłego lutego ruszyliśmy w teren.

Kilka osób pytało mnie niedawno: „czy zrobiłem już te 1000 dróg”. Pytanie pojawiło się być może dlatego, że odpowiednią informację zamieściłem w postscriptum do Newsach o nowych drogach na Słonecznej Turni i Eigerku w rejonie Kamieńca, który ukazał się jeszcze 21 listopada. Sam też nie poczułem z tego powodu żadnego „przełomu mentalnego”, więc fanfar nie było – nowe drogi robiłem niemal odkąd zacząłem się wspinać (czyli 30 lat temu) i zwyczajnie nie wyobrażam sobie wspinania bez eksploracji. Dla ciekawych: aktualnie moja lista obejmuje 1042 FA (tradycyjnie zaliczam sobie tylko drogi od VI- w górę). W mojej aktywności nie zmieniło się nic poza symboliką nazwy: 1000 dróg+... 

Zgodnie z zapowiedzią sprzed kilku tygodni, wykorzystując przerwę w opadach, wymieniłem ostatnie stare ringi na Wielbłądzie w sektorze Strzelnicy. Chodzi o drogę W Księżycową Jasną Noc. Przy okazji, zgodnie z sugestiami, zmieniłem też system asekuracji – w górnej sekcji zamiast 2 wpinek są teraz 3, a przy „wyciorze” zjazdowym umieściłem dodatkowego ringa stanowiskowego. W ringi wyposażyłem także prawy skraj północnej ściany, gdzie nie tak dawno bez liny przeszedłem nowość Złote Piaski VI.2. Przy okazji asekurację uzyskała ostatnia historyczna i najłatwiejsza droga na Wielbłądzie: Karawana IV. Dzięki temu mogę zaprezentować już kompletne topo Wielbłąda.

W najpopularniejszym sektorze Czarnorzeckich Skał – Kamieńcu – ciągle powstają nowe drogi i nic nie wskazuje na to, by trend ten szybko się zakończył. Kilka nierozwiązanych projektów czeka na przejście, ale i kilka mniej „narzucających” się opcji zwróciło ostatnio moją uwagę. 

Korzystając ze sprzyjającej aury ubezpieczyłem ostatnią w swoich planach skałę na Przełomie Marcinka: Mnicha.

Realizując nadal mój projekt "Jura nie tylko dla orłów", polegający na tworzeniu nowych dróg o niewygórowanych trudnościach, razem z Izą Gajos i Jarkiem Chodenką w ciągu ostatnich dwóch tygodni zadziałaliśmy na skałach Biedruniowa (Suliszowice), Czarnym Psie (Zastudnie) i Skale na Wzgórzu (Trzebniów). Mając wsparcie sprzętowe od "Naszych Skał" zrealizowaliśmy łącznie 7 dróg o trudnościach od IV do VI+ co z pewnością poszerzy możliwości  dla osób rozpoczynających swoją wspinaczkową przygodę i rekreacyjnych wspinaczy.

Wczoraj, korzystając z idealnych warunków, przechodząc drogę Rodowici Reptilianie VI.4/4+ na skale Smoczy Ząb, zakończyłem zaplanowaną na ten sezon eksplorację Smoczego Grzbietu w Czarnorzekach. Tydzień temu na tej samej skale powstała droga Pola Nefilimów VI.4+, która została od razu przetestowana przez krakowskich miłośników Czarnorzek.

Leżąca w bezpośredniej bliskości Suliszowic Biedruniowa miała swoją wspinaczkową premierę w 2008 roku za sprawą Mariusza Szymanka, Pawów Haciskiego i Lenkiewicza. Ich drogi biegnące w ładnie urzeźbionej skale oferują całkiem przyjemne wspinanie. Jednak drogi które są ich autorstwem nie wyczerpywały potencjału Biedruniowej a w kolejnych latach nowe linie pojawiały się jednostkowo. Dopiero w tym roku realizując projekt „nie tylko dla orłów” skała zainteresował się Darek Kaptur, który razem z Izą Gajos i Jarkiem Chodenką dodali kolejne cztery drogi i mając na uwadze wolne połacie w planach mają zrobienie kolejnych.

Mogę już oddać do użytku kolejną skałę w sektorze Smoczego Grzbietu. Znajduje się ona pomiędzy Smokiem a Smoczym Jajem. Dojście jak na Smocze Jajo. Skała została w dużym stopniu odsłonięta spod ziemi. Oferuje bulderowe w charakterze drogi – techniczno-siłowe. 

Ciągle się okazuje, że las w rejonie Suliszowic kryje w sobie liczne, interesujące wspinaczkowo skały. Po premierze w 2004 roku Czarnego Psa, Lisiej Skały, Ostatnich, a rok później Ślimaka nastąpił długi okres impasu i nagle w zeszłym roku na wspinaczkowej mapie Polski pojawiły się Dinozaur, Brzegowa Brama  a tym roku Spiralna, Molenda, Jagodowa, Studnia i wielce prawdopodobnym jest że jeszcze to nie koniec odkryć. Część z tych skał była turystyczną atrakcją czego przykładem jest Molenda. Jako wspinaczkowy cel wziął ją na warsztat Tadeusz Pielarz i otworzył na niej kilka dróg. Kolejne dodali Małgorzata i Aleksander Włodarczykowie, Grzegorz Rettinger, Adam Doleżych, Izabela Gajos z Dariuszem Kapturem. Sama skała oferuje typowo jurajskie wspinanie po różnej wielkości dziurach. Na kilku drogach występują miejsca parametryczne ale nie powinno to zniechęcać do wspinania. Las oferuje cień a odległość od dróg i siedzib ludzkich ciszę.

W 1993 roku Jacek Czyż w przewodniku po Skałach Czarnorzeckich po raz pierwszy opisał Smoczy Grzbiet. Wyróżnił tam pięć głównych skał w tym sektorze, przy czym na żadnej z nich nie było wtedy ani jednej drogi (celowo nie wymieniam Urwiska, które do tej pory całkowicie straciło charakter skalny, a nawet wtedy były na nim wyłącznie drogi zimowe). 

Do nowożytnego wspinania Smoczy Grzbiet odkryli ponownie bracia Leszek i Maciej Bedrejczukowie, którzy w 2012 roku zagospodarowali skałę Smocze Jajo. Smoczy Grzebiet znajduje się przy ścieżce przyrodniczej za Agroturystyką Borówka. 

Po zakończeniu głównego etapu eksploracji Przełomu Marcinka postanowiłem zająć się tym niemal dziewiczym sektorem Skał Czarnorzeckich (od zachodu są to Smoczy Grzbiet, Kamieniec, Przełom Marcinka, Prządki-Rezerwat, Strzelnica, Sokoli Grzbiet, Zaginione Skałki). 

Od „zawsze” rejon Łężca cierpiał na brak łatwiejszych, ubezpieczonych dróg.  Wszystko to powodowało, że gdy na Skale przy Zamku był tłum to w innych miejscach nie było nikogo. Oglądając ten rejon wiosną tego roku zwróciliśmy uwagę razem z Izą na zrośnięty murek będący przedłużeniem Heavy Metalu. 

W ostatnich dniach przeprowadziłem renowację południowej i wschodniej ściany Wielbłąda w czarnorzeckim sektorze Strzelnicy. Moim głównym celem było usunięcie starych ringów, które osadziłem dawno temu. Przy okazji skusiłem się też na wytyczenie czterech nowych linii. 

Kiedy Guma ze znajomymi ubezpieczył pierwsze drogi wiosną tego roku na Ostrodze bezdyskusyjnym wydawało się że to premierowe działania na tej skale. Jednak ze zwyczajnej ciekawości wklepałem na youtubie „Siedlec wspinanie” i  od razu na dwóch pierwszych pozycjach zobaczyłem filmy z akcji na Ostrodze. Co ciekawe sama skała nazwana była Turnią Szyderców a na filmach można było zobaczyć solowe przejście Pawła Czyża zacięcia na prawo od drogi Piwne oczy oraz wędkowe próby na Piwnych oczach nazwanych w opisie filmu Job twoja mać. Wszystko to miało miejsce w 2012r., co oznaczało, że skały na południe  od Siedlca maja dłuższą wspinaczkową historię niż się to mogło do niedawna wydawać.

Brama Brzegowa w Siedlcu nie funkcjonuje bez Dinozaura. Ten ciepłolubny skalny okaz z długą szyją wystawioną ku słońcu stoi na straży tego rejonu. Co prawda nie imponuje ilością dróg jakie na nim poprowadzono ale z pewnością przyjemnie powiększają one ofertę tego kameralnego rejonu. Dojazd i dojście jest identyczne jak w przypadku Bramy Brzegowej

W końcu zeszłego stulecia udało mi się odkryć dla wspinania skały w Trzebniowie w postaci Kaczej i tych Na Wzgórzu. Penetrując teren  dotarłem też pod Biały Murek ale w tym przypadku jakoś nie chciało mi się zrobić na nim żadnej drogi.  W ten sposób w Trzebniowie zaistniały 2 drogi na Kaczej Skale i 4 na Skałach na Wzgórzu i taki stan rzeczy trwał całe lata. Na dodatek komuś moje spity na Kaczej przeszkadzały i zostały wykręcone o czym informowała anonimowa notatka na kartce zawiniętej w folię i umieszczona w widocznym miejscu na skale. 

Leżąca na peryferiach Siedlca Brama Brzegowa to kolejna skała odkryta dla wspinania przez Artura Pierzchniaka. Ubezpieczenie jej i położonego zaraz obok niej Dinozaura zapoczątkowało eksplorację tego ciekawego rejonu. Na dzień dzisiejszy Brama oferuje 14 dróg o trudnościach od IV do VI.2+ przy czym tylko jedna z nich jest TRAD-em.

Opisując rozległy masyw opadający od Leśnej Turni do dna potoku Marcinek, w przewodniku z 1993 roku, Jacek Czyż podsumował go jedną nazwą – Przełom – i scharakteryzował tak: „Około 30-metrowa niezbyt stroma, ale mocno poszarpana ściana, opada na pd.-zach. wprost do maleńkiej zapory na potoku (ujęcie wody dla Korczyny). Swoim wyglądem przypomina nieco kamieniołom. W górze zwęża się przechodząc w grań, którą wieńczy efektowana Leśna Turniczka. Na opisywanej ścianie znajduje się parę wariantów przebytych TR lub BA, na fragmentach bardziej litych lub mniej zarośniętych. Nie stanowią one logicznych, łatwych do orientacji dróg. Teren ten nadaje się do treningu wspinaczki zimowej.”

Łutowiec obok Trzebniowa  stanowi „naturalne” połączenie dużych rejonów wspinaczkowych Jury Środkowej (Mirów) z Doliną Wiercicy. Historia eksploracji tych malowniczych, kameralnych  skał jest krótka, ale obfituje w nagłe zwroty akcji.  Dla ogółu wspinaczy otworzył ten rejon  Andrzej Wolszakiewicz , który w latach 1995-96 poprowadził tam wiele ubezpieczonych dróg. W tym samym czasie nowe drogi otwierali  też Michał Ziembicki i Ryszard  Emilewicz (sztandarowe: Krzywy ryj oraz Człowiek, który się Chujom nie kłaniał).  W kolejnych latach aktywnie działali tutaj wspinacze z Raciborza (głównie Darek Kaptur, Grzegorz Kaptur, Sylweriusz Kieś), którzy poprowadzili kolejne liczne drogi.  Wraz ze wzrostem popularności  Łutowiec, a szczególnie wyceny poszczególnych linii stały się częstym elementem w dyskusjach nad ich trudnościami. 

Dość rozległy masyw skalnego wzgórza Dworski Las znajduje się w Karlinie, a konkretnie w kompleksie leśnym pomiędzy Karlinem a Żerkowicami, nieco na północny-zachód od Reniferowej Skały. Ten sektor Karlina był dla mnie jednym z ważniejszych celów systematycznej eksploracji całego obszaru, który rozpocząłem w 2013 roku, wymieniając asekurację i wytyczając nowe drogi na Skale Nad Wsią. Od tamtej pory wyeksplorowałem w Karlinie dalszych 9 skał: Rzędową Górę, Kopaniny, Krzewiny, rejon Lemura (Lemur, Małe Jajo, Duże Jajo, Trzecie Jajo), Reniferową i Borsuczą, wytyczając łącznie 120 dróg, część z nich wspólnie z Waldkiem Podhajnym, Marcinem Kwaśniewskim, Edim Dolakiem, a ostatnio także z Artkiem Maślanką.