Słowackie Tatry Zachodnie to góry stworzone do narciarstwa pozatrasowego. Kto choć raz był w Dolinie Żarskiej lub Rohackiej, ten będzie tam wracał wielokrotnie. Możliwości skiturowe są ogromne, a każdy znajdzie coś dla siebie. Doliny te oferują trasy zarówno dla początkujących, jak i dla miłośników ekstremalnych zjazdów. Wszystko zależy od naszej kreatywności, umiejętności narciarskich i kondycji.
Kolejna zima coraz śmielej puka do drzwi. Warto przyprawić ją odrobiną narciarskiego szaleństwa i zaplanować tak, by była wyjątkowa… Oczywiście ze szczególnym uwzględnieniem polskich gór, w których znajdziemy bardzo ciekawe trasy, godne skiturowej narty. Oto kilka propozycji na piękny i długi, bo także wiosenny sezon.
Wielicki i Kukuczka jako pierwsi zimą na “trzeciej górze świata”
Mija 36 lat od pierwszego zimowego zdobycia Kanczendzongi. Jerzy Kukuczka i Krzysztof Wielicki 11 stycznia 1986 roku stanęli na szczycie “trzeciej góry świata” i jednocześnie jednego z najtrudniejszych technicznie ośmiotysięczników. Niestety wyprawa miała też straszną stronę, na chorobę wysokościową zmarł wybitny polski alpinista, Andrzej Czok.
Jest marzec 2021 roku. Pandemia szaleje w najlepsze. Wszystkie granice pozamykane. Nadzieją na skitury w Alpach pozostaje Szwajcaria, która jako jedyna wpuszcza do siebie Polaków. Przed sezonem nie planowałem nart w tym kraju, ale w takich okolicznościach…
Stoję z Jackiem przed kirgiskim resto-barem – tamtejsza formuła knajp zasługuje na takie właśnie miano – w miasteczku Karakol. Zeszliśmy z gór prawdziwie wygłodniali i, nie ma co ukrywać, daliśmy się ponieść fantazji, próbując prawie każdej pozycji z karty.
Pogoda, masa świeżego śniegu, zero śladów i dobre towarzystwo. Brzmi jak idealny dzień? Na pewno, ale żeby w pełni wykorzystać każdą godzinę spędzoną w górach, warto zadbać o to, by nic nas nie zaskoczyło.
Gdy spojrzymy na mapę Trentino i jego głównych turystycznych ośrodków, San Martino di Castrozza znajdziemy blisko wschodniej granicy rejonu. Nie dajmy się jednak zwieść odległości – ta przepiękna miejscowość położona u stóp imponującej grupy górskiej Pale di San Martino jest jednym z niekwestionowanych hot spotów w Dolomitach. Tak traktują ją miłośnicy freeride’u i skituringu, wspinacze, ale także fani nieco mniej ekstremalnych sportów outdoorowych – narciarstwa trasowego, chodzenia na rakietach i trekkingu.
Sylvia Petronella van der Moer, córka zubożałego barona, w 1949 roku trafiła nad złotonośne rzeki, uciekając przed karą za niezapłacony rachunek w Helsinkach. W Ivalo wymieniła ubrania na coś bardziej stosownego do Arktyki i ruszyła wzdłuż Ivalojoki. W Kuttura ktoś dał jej kalosze. Dotarła do Morgamoja w dolinie Lemmenjoki w okresie największej gorączki złota i znalazła pracę jako pomocnica górnika. Bezpiece udało się ją rozpoznać w Ivalo, kiedy sprawdzała, czy wpłynęły pieniądze za napisane wcześniej teksty dla gazet. Aresztowano ją i zabrano do Helsinek. Skazano na grzywnę i wydalenie z Finlandii.
Dwa lata temu w tekście o Kühtai wspomniałem, że bardzo lubię tę okolicę i chętnie znów tam wrócę. Tym razem pretekstem do tury był wyjazd do Horlachtal, doliny „za granią”, na południe od Kühtai właśnie. Jeszcze konkretniej – ciekawość, co takiego kryje dolinka powyżej zbiornika zaporowego Finstertaler Stausee. A że ekipa nie ma nic przeciwko takiemu wyborowi celu, to jedziemy!
O narciarstwie ekstremalnym, odwadze w realizowaniu własnych pomysłów, najlepszych miejscówkach Kanady, obsesji związanej z północną ścianą Mount Robson i doświadczeniach w przechodzeniu do świata niebieskich świateł z PETEREM PERU CHRZANOWSKIM rozmawia ANDRZEJ MIREK.
Seria wypadków, które wydarzyły się w październiku tego roku w Tatrach, może wprawiać w osłupienie. Trudno racjonalnie wyjaśnić ten bezrefleksyjny pęd w góry pomimo trudnych warunków, które stały się przyczyną wielu tragicznych zdarzeń.
Niewielu jest na świecie wspinaczy, którzy mają tak imponujący wykaz przejść jak Conrad Anker. Znajdziemy w nim nowe drogi i rekordy czasowe na El Capitanie, wejścia na wszystkie główne wierzchołki Cerro Torre, wielkie ściany Alaski i Antarktydy, a także trudne siedmiotysięczniki w Himalajach i Karakorum oraz dwa wejścia bez tlenu na Everest. Jeśli dodamy do tego tak różne fakty, jak znalezienie ciała George’a Mallory’ego, partnerstwo z legendarnymi alpinistami lat osiemdziesiątych i dziewięć- dziesiątych XX wieku oraz… niewątpliwą elokwencję, będzie jasne, że nie tak łatwo we wspinaczkowym świecie o równie ciekawego rozmówcę. Oto dowód.
Najpierw Kazbek. Potem trochę łatwego solowania w Chaukhi. A następnie na wschód, wzdłuż głównej grani. Dwa tygodnie bez sklepów i zasięgu telefonicznego, z nielicznymi, odciętymi od świata wioskami po drodze. Chewsuretia i Tuszetia – serce dzikiej górskiej Gruzji!
Urodzony w 1974 roku świetny czeski alpinista, autor wielkich dróg w górach całego świata, wspinaczkę poznał dzięki ojcu. Od piątego roku życia, jak sam mówi, próbuje wejść na wszystko: od tego, co wystaje wyżej niż metr nad jego głowę, aż po himalajskie giganty. Jest współautorem dróg o skrajnych trudnościach na bardzo wielu szczytach świata.
I to jest wiadomość! Mamy tu oczywiście na myśli pierwsze polskie klasyczne przejście drogi El Corazón na El Capitanie w wykonaniu zespołu Karolina Ośka – Michał Czech.
Ostatnie dni pod Everestem Andrzej Bargiel wraz z ekipą spędzili na rekonesansie i wyjściach aklimatyzacyjnych do wysokości Camp 1, połączonych z eksploracją Khumbu Icefall i poszukiwaniem odpowiedniej trasy do zjazdu na nartach po jego powierzchni.
3 września 2022 r. Andrzej Bargiel wraz z teamem dotarł do base camp pod Everestem. Są obecnie jedynym zespołem w tej okolicy. Wszyscy czują się w porządku, a pogoda zapowiada się dobra do środy/ czwartku. Najbliższe dni Andrzej spędzi na dalszej aklimatyzacji, rozpoznaniu terenu i treningu. Na poniedziałek planowane jest wyjście aklimatyzacyjne do Camp 1.
Kilka dni temu Andrzej Bargiel wraz ze swoim teamem: Januszem Gołąbem, Carlosem Llerandi, Bartkiem Bargielem i Bartkiem Pawlikowskim wyruszyli do Nepalu w ramach wyprawy Everest Ski Challenge.
Po 3 latach Andrzej Bargiel, 25 sierpnia 2022 roku wraca z ekipą do Katmandu na swoją najnowszą wyprawę #EVERESTSKICHALLENGE w ramach autorskiego projektu HIC SUNT LEONES. To druga próba Andrzeja Bargiela wejścia i zjazdu na nartach z najwyższego szczytu ziemi – Mount Everest (8849 m n.p.m.).
Szlaki długodystansowe każdego kto wędruje po górach przyciągają, rozpalają ciekawość, rozbudzają marzenia, a wszystko podszyte jest lekkim niepokojem, bo nawet nasz rodzimy GSB to spore wyzwanie. PCT, czyli Pacific Crest Trail jest wielokrotnie dłuższy. 4270 km wzdłuż zachodniego wybrzeża USA. Od granicy z Meksykiem na południu do granicy z Kanadą na północy – albo w drugą stronę oczywiście. Suma przewyższeń? 128 kilometrów. Od poziomu morza do ponad 4000 m na Forester Pass w kalifornijskich Sierra Nevada. Tylko 14% ludzi, którzy wyruszają z jednego końca szlaku dociera do celu. FKT to oczywiście Fastest Known Time czyli najkrótszy czas przejścia. Nie ma sensu poświęcać czasu na wszystkie zawiłości z tym związane, a jest ich sporo. Ustanowienie nowego, krótszego FKT – niezależnie od kontrowersji związanych z płynnymi regułami – jest ogromnym osiągnięciem.
