Tylko w GÓRACH Top artykułów z GÓR

Śmierć w górskim świecie często przychodzi nagle. Bywa, że zupełnie nie tam, gdzie moglibyśmy się jej spodziewać. Tak właśnie zaskoczyła Archila Badriaszwilego, który był niezwykle utalentowanym alpinistą – zdobywcą Złotego Czekana, przesympatycznym człowiekiem, ale przede wszystkim gruzińskim patriotą. Z całym zestawem typowych dla tej narodowości cech: gościnnością, dumą, odwagą i miłością do narodowego trunku, jakim jest czacza, którą często zabierał na wysokogórskie wyprawy niczym magiczny amulet.

O ambitnym przejściu drogi Freya i bogatym w nowe linie sezonie polskich wspinaczy na Lofotach z PAWŁEM ZIELIŃSKIM rozmawia ANDRZEJ MIREK.

W szybko dobiegającym końca roku nie brakowało sukcesów, które śmiało można zaliczyć do topowych, nie tylko w Polsce. Dla mnie na czoło wybijają się dwa: klasyczne przejście Eternal Flame na turni Trango oraz działalność zespołu Robert Pallus, Maks Parys i Paweł Zieliński na Lofotach.

Piękną tradycją stało się, że organizatorzy lądeckiego Festiwalu Górskiego im. Andrzeja Zawadyz apraszają największe gwiazdy alpinizmu, zarówno polskiego, jak i światowego. Wielu z nich ma w swoim dorobku jedną lub więcej książek, ale żaden – tylu pozycji co Reinhold Messner.

Simona i Martina łączy bezkompromisowość, przywiązanie do wspinaczkowych tradycji i hołdowanie zasadzie czystości stylu. Obaj wychowali się w Alpach, lecz alpinizm przyszedł z czasem – jakby trzeba było do niego dorosnąć, aby odnaleźć w nim własną ścieżkę. Swoje wspinaczkowe doświadczenie przenieśli w góry wysokie, gdzie raczej stawiają na eksplorację i robienie nowych rzeczy niż podążanie utartą ścieżką.

Stwierdzenie, że życiorys bohatera tego tekstu jest niezwykły i wystarczyłby na obdzielenie kilku osób, wydaje się banalne, ale tak właśnie jest. Kim jest człowiek, o którym Reinhold Messner niegdyś powiedział: „Współcześnie najlepszy wspinacz wysokogórski”? I czym sobie na taką laurkę zasłużył? Co Steve House robi po zakończeniu kariery profesjonalnego łojanta i jak odnalazł się w „życiu po życiu”?

Na palcach jednej ręki można by wymienić wspinaczy, którzy w historii naszego sportu osiągnęli tak wiele w różnych dziedzinach wertykalnej sztuki. Jak mocnym skałkowcem był młody Alex w latach 90. XX wieku, dowiedzieliśmy się dopiero po powtórzeniach jego najtrudniejszych dróg przez Adama Ondrę. Wszyscy znamy wpływ Bawarczyka na rozwój wspinaczki klasycznej na najsłynniejszej ścianie świata – El Capitanie. Musimy wymienić też przejścia bez asekuracji w skałach, sięgające stopnia 8b+, i na górskich urwiskach, z niesamowitym żywcem na kultowej Hasse – Brandler. Młodszy Huber i jego brat brylowali również w wielkościanowym speed climbingu oraz – robiąc klasycznie Eternal Flame na Nameless Tower – napisali ważny rozdział w odhaczaniu dróg w Karakorum. Jeśli do tego wszystkiego dorzucimy znakomite przejścia górskie, otrzymamy portret wspinacza doskonałego w swej wszechstronności. Prawdziwego Midasa pionu, który w każdej z dyscyplin osiągnął odpowiednik olimpijskiego złota.

Czy Messner jest jednym z największych alpinistów w dziejach? Bez wątpienia. Choć z pewnością znajdą się tacy, którzy będą z tym dyskutować, argumentując, że Reinhold miał najmocniejszy PR, a było wielu lepszych. Będą dowodzić, że budował swoją popularność także na kontrowersjach i że był równie sprawnym biznesmenem, co himalaistą. Ale co z tego? Gdy zsumujemy jego wyniki alpinistyczne z tymi osiągniętymi na salonach i w biznesie, okaże się, że był skuteczny jak nikt inny.

O wyjątkowej relacji łączącej początkującego wspinacza z legendarną już postacią z górskiego środowiska i o pierwszym tatrzańskim sezonie z RYSZARDEM RIKIEM MALCZYKIEM opowiada ANDRZEJ MARCISZ.

Ryszard Riko Malczyk – nietuzinkowa postać i wspinacz obdarzony autentyczną „bożą iskrą”. Indywidualista wybierający własne ścieżki, a przy tym charyzmatyczny nieformalny lider pokolenia Kaskaderów. Człowiek odporny na mody i kontestujący schematy… Oczywiście niepozbawiony wielu wad, które jednak czyniły go istotą z krwi i kości. Riko kojarzy się z działaniem w skałkach, ale równie istotny ślad odcisnął w górach – zwłaszcza w Tatrach, gdzie wytyczał nowe drogi, dokonywał wielu odhaczeń i pierwszych powtórzeń.

Minęło 15 lat, odkąd powiedziałem światu o dokonanym przeze mnie „pierwszym” przejściu The Walk Of Life, drogi zlokalizowanej na wybrzeżu North Devon w Wielkiej Brytanii. Od okładek i wielostronicowych artykułów w magazynach wspinaczkowych, po wciągający segment w filmie Committed 2, ukazujący wszystko, co czyniło ową drogę tak piękną i przerażającą – informacje o przejściu były wszędzie!

Film fabularny jest sztuką iluzji. Przyjmując zaproszenie do świata kreowanego przez scenarzystę, reżysera i operatora, skupiamy uwagę wyłącznie na tym, co pragną nam pokazać. Poddanie się tej magii jest kluczowe i nikt nie oczekuje, aby odgrywane sceny działy się „naprawdę”… Z tego też względu dramat wojenny Biała odwaga jest nietypowym obrazem, bowiem w warstwie górsko-wspinaczkowej został nakręcony praktycznie bez żadnych filmowych trików. Grany przez FILIPA PŁAWIAKA główny bohater wspina się dokładnie tam, gdzie go widzimy – na najtrudniejszych ścianach po polskiej stronie Tatr. W lecie i zimą. Bez green screenów czy kaskaderów. Bez ściemy.

O porze roku, która ciągle stawia wspinaczom najtrudniejsze wyzwania, i miejscu w górach skutecznie opierającym się przejawom popularności z MARCINEM TOMASZEWSKIM i PAWŁEM HAŁDASIEM rozmawia PIOTR GRUSZKOWSKI.

Latem 1997 roku mój brat Tomasz skontaktował się ze mną, mówiąc, że ma wspinającego się doktoranta, który zamierza przyjechać do Francji. Zapytał, czy mógłbym się nim trochę zaopiekować. I tak się z Krzyśkiem poznaliśmy.

Szałasiska, lato 1998 roku. Wpadłem na kolację do Relaksu, gdzie przy stole poznałem bardzo energicznie opowiadającego gościa. Przyjechał na szybki wypad z Francuzem, Jeanem-Paulem. Snując niesamowite historie, częstowali wszystkich wybornym winem i serami. To był mój pierwszy kontakt z Krzykaczem. Tu historia mogłaby się zakończyć, a i tak opowieści te miałyby wpływ na moje późniejsze wspinanie. Już podczas przelotnej znajomości można było wyczuć jego ogromny ciąg do wspinania i górskich przygód. Prawdziwy napał przez duże N. Zarażał swoją pasją napotkane osoby, które zapewne postrzegał podobnie jak siebie, więc ośmielał je do odważnego, wręcz brawurowego działania – to głównie dzięki takim ludziom świat idzie do przodu, a wspinaczka to już na pewno.

Szczecin, 1995 rok. Na sztucznej ściance w Akademii Rolniczej przy ulicy Kazimierza Królewicza Wojtek Rekin Wenta podszedł do mnie i zapytał, czy przypadkiem nie szukam partnera w Tatry. Powiedział, że zna jednego gościa, który jest nieprawdopodobnie napalony na wspinanie, więc chyba moglibyśmy stworzyć fajny team. Przy okazji wspomniał o tym, jak Krzykacz wybrał się samotnie zimą na Kozi Wierch, gdzie w trudnym terenie asekurował się z kuchennego noża… I tak też zastali go ratownicy: gościa z wbitym w lód nożem. To wtedy zaczęła się jego fascynacja wspinaczką, a profesjonalizm toprowców skłonił go, by pójść do „Betlejemki”, gdzie u Kazia Śmieszki ukończył kurs tatrzański.

13 stycznia 2024 roku zmarł nagle Krzysztof Krzykacz Belczyński – wspinacz, wybitny naukowiec, człowiek o niespożytej energii. Bezkompromisowy, ale życzliwy ludziom. Gość z krwi i kości. Specjalizował się we wspinaczce wielkościanowej, jednak nie stronił od żadnej formy alpinizmu. Miał na koncie setki wejść w najdalszych zakątkach świata. Razem z Marcinem Tomaszewskim stworzył świetny duet, który – powiększany czasem o innych wspinaczy – wytyczał nowe drogi w wielkich ścianach. Ze swoich wypraw pisał energetyczne relacje, publikowane w „Magazynie GÓRY”, „Taterniku”, „Rock & Ice” czy w „Alpiniście”.

17 stycznia o godzinie 19:00 lokalnego czasu Tomasz Bryl i Ryszard Pawłowski dokonali pierwszego polskiego wejścia na Mount Sidley (4285 m), najwyższy wulkan Antarktydy leżący w paśmie Executive Committee. Był to przedostatni etap realizowanego przez ten zespół projektu Wulkaniczna Korona Ziemi. Do zdobycia został im już tylko Ojos del Salado w Andach Środkowych. Przedstawiamy dwugłos, w którym Tomasz i Ryszard opowiadają o swojej wyprawie na Antarktydę.

W połowie października 2023 roku Wadim Jabłoński i Maciej Kimel wytyczyli nową drogę na Chobutse w Himalajach Rolwaling. Jeśli od lat czekamy na dokonania, które dokładnie spełniają kryteria promowane przez nagrodę Złotego Czekana, przejście to idealnie wpisuje się w trend: nowa droga w czystym stylu alpejskim na rzadko odwiedzanym szczycie o wysokości powyżej 6500 metrów.

Po zaledwie czterech latach od pierwszego kontaktu ze skałą Demmel pokonuje drogi sięgające trudności 9a. Jej progres jest błyskawiczny i ciężko znaleźć kogoś, kto pod tym względem mógłby się z nią równać. Już w drugim roku wspinania przeszła 28 dróg o wycenie 7c, w tym cztery onsajty, i dwie linie 8a+. Ten wynik jest imponujący, ale wystarczy spojrzeć na podsumowanie ubiegłego sezonu Niemki, żeby zrozumieć, skąd bierze się tak duży progres. W 2020 roku spędziła w skałach aż 222 dni, prowadząc 842 drogi: 11 × 8c, 21 × 8b+, 42 × 8b, 55 × 8a+ i 71 × 8a. To jednak nie koniec. W tym roku podniosła sobie poprzeczkę, choć nie minęła nawet połowa sezonu – w styczniu pokonała La Montana Mágica 8c+, a 7 kwietnia dotarła do topu Joe-city 9a. Podczas wiosennego wypadu do Oliany – rejonu pękającego w szwach od klasycznych, cenionych linii autorstwa największych legend wspinania, jak Sharma, Ondra czy Ramonet – zebrała też takie perełki, jak Joe Blau 8c+ i La Morenita 8c+.