Był wrzesień. Szliśmy na północ wzgórzami wzdłuż rzeki, która z daleka wyglądała jak niebieska taśma rozwinięta wśród jaskrawozłotych brzóz. Tundra była brązowoczerwona, bagna zielone, po niebie przelatywały szybkie chmury i chociaż widok teoretycznie ten sam (długa, szeroka dolina), światło zmieniało się nieustannie, fascynując pięknem. Rozbiliśmy namioty na górce porośniętej suchym chrobotkiem. Bezkresny, pozbawiony szczegółów krajobraz dusił proporcje, więc nie umieliśmy ocenić odległości. Wzszedł księżyc – pełny i złoty, jakby zbyt wielki – chrupał mróz, ale ranek był już mętny, wilgotny. Deszcz, który zaczął padać przed południem, nie odpuścił aż do wieczora.
Śmierć w górskim świecie często przychodzi nagle. Bywa, że zupełnie nie tam, gdzie moglibyśmy się jej spodziewać. Tak właśnie zaskoczyła Archila Badriaszwilego, który był niezwykle utalentowanym alpinistą – zdobywcą Złotego Czekana, przesympatycznym człowiekiem, ale przede wszystkim gruzińskim patriotą. Z całym zestawem typowych dla tej narodowości cech: gościnnością, dumą, odwagą i miłością do narodowego trunku, jakim jest czacza, którą często zabierał na wysokogórskie wyprawy niczym magiczny amulet.
Osiemnaście lat temu powstała marka narciarska MAJESTY. Niespełna dwie dekady później trudno spotkać skiturowca lub freeridera – w Polsce, ale też w innych krajach – który nie kojarzy albo nie używa sprzętu tej firmy. Światowa rozpoznawalność sprawia, że ważne staje się też podkreślanie własnego rodowodu. A na ten składa się zarówno wyjątkowe miejsce, zdolne pobudzić do twórczej inspiracji – Tatry – jak i ponad 100-letnia tradycja wytwarzania nart pod tymi górami.
Luźna rozmowa z kimś na temat jego ostatniej eksploracji – gdzieś tam, gdzie i ty chciałbyś w końcu trafić. Chciałbyś, ale nie trafiłeś, bo kierunek jest z tych nieoczywistych, a logistyka wymaga grupy podobnych napaleńców. Byłoby świetnie dołączyć do takiego tripa, ale wiadomo, jak to z bywa z tego rodzaju pogaduszkami na społecznościówkach – przeważnie kończą się niczym.
40 godzin i 56 minut – tyle Olga potrzebowała na skompletowanie 14 szczytów tworzących Wielką Koronę Tatr. W tym czasie pokonała dystans 72 kilometrów, z sumą podejść wynoszącą 10 200 metrów. Jest to nowy rekord przejścia kobiecego. Na dodatek solo, bez supportu i uzupełniania zapasów w schroniskach. To również wielka przygoda, której cały opis – z topograficznymi szczegółami – wymagał podzielenia relacji na odcinki. Poniżej część pierwsza wyzwania: od przygotowań po Baranie Rogi [Redakcja].
IDA KUPŚ i GABRIEL KORBIEL pokonali w stylu OS 900-metrową drogę Viaje De Cristal 8a na ścianie Pedra Riscada w Brazylii. Przejście zajęło im dwa dni, a kluczowe wyciągi za 8a i 7c/8a, zostały przez nich przecenione na 7c i 7b+. O szczegółach tej wspinaczki oraz o innych drogach, które padły łupem zespołu, z IDĄ KUPŚ rozmawia ANDRZEJ MIREK.
Czy można zarazić najmłodszych narciarstwem wysokogórskim? Wspólnie działać w górach, jeździć poza przygotowanymi trasami, zdobywać pierwsze przełęcze i szczyty? Czy dzieci mogą w bezpieczny sposób towarzyszyć rodzicom w Tatrach, Beskidach, Karkonoszach? Mogą!
O wyjątkowym rzemiośle, które łączy nowoczesne technologie i ponadczasowe walory drewna, z ALEKSANDREM PARTYKĄ, założycielem manufaktury Forszty, rozmawia PIOTR GRUSZKOWSKI.
O zyskującej coraz większą popularność zajawce, jaką jest kompletowanie szczytów Wielkiej Korony Tatr, i o ustanawianych rekordach z ROMANEM FICKIEM, autorem najszybszego jak dotąd przejścia, rozmawia PIOTR GRUSZKOWSKI.
