W ciągu dwóch miesięcy przeszłam w poprzek całą Laponię, ale został mi jeszcze malutki kawałek. Samotny półwysep – Varanger. Intrygował mnie i kusił od lat, bo to jedyny fragment kontynentalnej Europy (poza Rosją), który leży w strefie klimatu arktycznego. „Co to oznacza?” – zastanawiałam się. „Jak sobie z tym sama poradzę?”. Był październik.
Z Rafałem Fronią umówiłem się w Zakopanem. Chciałem porozmawiać przy piwie o trudnych i rzadko przedstawianych publicznie obliczach himalaizmu. Woleliśmy spotkać się twarzą w twarz, mieliśmy bowiem rozmawiać o śmierci.
Festiwal Górski im. Andrzeja Zawady jest jedyny w swoim rodzaju, choćby dlatego, że jego obszar jest znacznie większy niż suma powierzchni miejsc, w których odbywa się cała impreza.
W dniach 8-10 grudnia już po raz dziewiętnasty odbędzie się impreza, która zdobyła sobie liczne grono wiernych widzów. Zaplanowaliśmy czternaście seansów, które pozwolą niemal każdemu sympatykowi górskich klimatów choć na chwilę przenieść się w magiczny świat strzelistych turni i wysokich szczytów. Stale poszerzamy tematykę filmów i prelekcji, dzięki czemu obok alpinizmu prezentujemy różne formy wspinaczki, a także biegi górskie oraz ski-alpinizm i snowboarding.
Jeszcze kilka lat temu Safiental kojarzyło mi się wyłącznie z lodospadami wylewającymi na zboczu Wisshornu, ale wkrętka w skitury sprawiła, że od poprzedniej zimy spoglądam na tę dolinę nieco innym okiem.
Dla większości z nas Jura jest wspinaczkową kolebką. To tutaj prowadzimy swoje pierwsze kursowe piątki, a potem szybko wskakujemy na szósty stopień. Później ustanawiamy życiówki: VI.1, VI.2, VI.3… I nawet jeśli w pewnym momencie „zdradzamy” jurajski wapień z tym bardziej przewieszonym i lepiej urzeźbionym – westowym, zawsze wracamy na niego z sentymentem. Nic dziwnego, bo Jura ma wiele do zaoferowania, a drogi, które są uznawane za klasyki, byłyby nimi pod każdą szerokością geograficzną. Prezentujemy je w serii filmowej na naszym kanale GóryTV, a także na następnych stronach „Magazynu”.
W lipcu, na zaproszenie organizatorów festiwalu Pion/Poziom w Podzamczu, miałem przyjemność wystąpić w podwójnej roli moderatora i uczestnika rozmowy ekiperów-eksploratorów na temat nazewnictwa dróg wspinaczkowych. Spotkanie z Michałem Kajcą, Darkiem Kapturem i Marcinem Kwaśniewskim stało się okazją do przywołania szeregu anegdot związanych z tym tematem i zostało bardzo ciepło przyjęte przez publikę. Uwaga, że warto takie opowiastki spisywać, stała się impulsem do powstania niniejszego tekstu.
Miłośnicy sportów zimowych mogą już w pełni planować sezon 2023/2024. Poniżej przedstawiamy najważniejsze informacje z włoskiego Południowego Tyrolu, czyli ukochanych dla narciarzy Dolomitów – i nie tylko. Północny region jest już gotowy na przyjęcie turystów. Lokalne ośrodki narciarskie podały daty otwarcia wyciągów, ceny skipassów oraz nowości wprowadzone na stokach. Dostępne atrakcje z pewnością zadowolą nie tylko narciarzy i pozwolą w pełni cieszyć się pięknem i możliwościami regionu.
Wspinać się czy nie wspinać? Mieszkańcy dawnej stolicy Polski ten dylemat postrzegają zgoła inaczej niż gdańszczanie czy poznaniacy. Tu po prostu nie wypada tego nie robić, bo Kraków jest jedynym chyba miastem nad Wisłą, gdzie niemal w samym centrum można działać w naturalnej skale. Jeśli dodamy do tego inne podobne miejsca położone w granicach gminy, liczbę poprowadzonych tam dróg i fakt, że wiele z nich jest prawdziwymi klasykami – i nie ma w tym stwierdzeniu przesady – okaże się, że Kraków daje wspinaczom największe możliwości realizacji ich pasji. Jest więc stolicą wspinaczki sportowej w naszym kraju i basta.
