Gdy myślimy o górach słowackich, pierwszym skojarzeniem są Tatry, jednak nie tylko one zajmują prawie 61% górzystej powierzchni kraju. Różnorodność pasm w granicach naszych południowych sąsiadów sprawia, że warto poszukać tam wyzwań związanych z via ferratami oraz alternatywy dla zatłoczonych polskich szlaków.
Dla większości z nas synonimem wspinania w Turcji pozostaje Geyikbayırı. Część kojarzy jeszcze pobliskie Olympos, a niektórzy położoną w okolicy Bodrum Datçe. Jednak, bez względu na znajomość topografii, dla wszystkich jest jasne, że sezon rozsądnego wspinania zaczyna się tam jesienią i kończy wiosną. Kiedy więc w połowie kwietnia usłyszeliśmy w Datçe, że w okolicach Kapadocji leży Aladağlar (wym. Aladala, z tur. Antytaurus), gdzie sezon dla odmiany trwa od wiosny do jesieni, postanowiliśmy je odwiedzić.
Ekwador ma do zaoferowania szeroką gamę dróg w bazalcie, o różnych trudnościach i formacjach. Nie ma tam może rozsławionych skał, ale środowisko jest bardzo otwarte, więc z każdym rokiem coraz więcej osób zajmuje się wspinaczką.
Albania. Trochę Włochy, ale bardziej jednak Kirgistan. Góry. Urwiste ściany witają nas już po przekroczeniu granicy. Wydają się być na wyciągnięcie ręki. Słońce. Spalona ziemia. Wyschnięta trawa. Niewielkie domki z czerwoną dachówką, obsadzone cyprysami. Małe, przydomowe winnice – jakby żywcem wyjęte z Toskanii.
Główny Szlak Beskidzki – trasa doskonale znana wszystkim miłośnikom gór. W okresie covidowej niepewności dwóch ostatnich lat, która odcisnęła ogromne piętno także na środowisku trailowych i górskich biegaczy, kierunek ten stał się niezwykle popularny.
O ambitnym, jak na pierwszy zjazd Polki na nartach z ośmiotysięcznika, wyborze celu i rezygnacji z użycia dodatkowego tlenu z ANNĄ TYBOR rozmawia ANDRZEJ MIREK.
Z lotu ptaka Teneryfa wyglądała pięknie, ale znudziła nas już po godzinie. Ruszyliśmy w stronę portu niespiesznie, bez planów, licząc, że po drodze uda się gdzieś kupić gaz. Sklepiki były senne, większość zamknięta, bo siesta. My też senni po nocnej podróży zagapiliśmy się i popołudniowy prom na Gomerę odpłynął bez nas. Plaża była kusząco blisko, ocean ciepły jak na styczeń. Kąpaliśmy się, kiedy na horyzoncie pokazał się inny prom, na Hierro.
O efektach wyjazdu do Peru w ramach pierwszej wyprawy integracyjnej Polskiego Himalaizmu Sportowego, mistrzostwie logistyki niezbędnym do łączenia pasji z życiem rodzinnym i o satysfakcji, jaką daje wspinanie w zespołach kobiecych z IZĄ CZAPLICKĄ rozmawia ANDRZEJ MIREK.
Nie można wspiąć się na najwyższą górę świata, nie wiedząc, która nią jest.
Zapewne każdy z czytających ten tekst sam tam był lub zna kogoś, kto spędzał urlop w górach Kaukazu – na trekkingu, wspinaczce, skiturach… W Rosji na Elbrusie albo w Gruzji na skolonizowanym przez Polaków Kazbeku. Ja jednak wybrałem się do Armenii. Zanim tam wylądowałem, zdarzył się szereg rzeczy, które dały mi impuls, by na skiturową wyprawę szukać nowych, nieoczywistych celów.
Każde pasmo gór w Polsce ma swój urok i klimat, Tatry są jednak najwyższe, a to sprawia, że coraz więcej jest chętnych, by je odwiedzić. Maleje szansa na znalezienie odludnych miejsc, nawet jeśli są trudno dostępne – choć akurat gęsta sieć szlaków po polskiej stronie granicy raczej ułatwia, niż utrudnia dotarcie w każdy ich rejon. Jeśli chcemy więc posmakować biegania w samotności, spójrzmy na południe. Słowackie Tatry kryją wiele pasjonujących i tajemniczych zakątków wartych odwiedzenia.
Rzeczywiście na mapie są szlaki? Jesteś pewna? Mam mapy, namiot, zapas jedzenia. Tu nie ma niebezpiecznych zwierząt – broniłam się. Nikogo tu nie ma! – przerwał. Masz telefon? Wyślij komuś wiadomość, gdzie jesteś i gdzie masz zamiar być za kilka dni. Dobrze – obiecałam. Wysadził mnie przy kładce nad potokiem i odjechał szosą numer 1.
Dolina Jaworowa kojarzy się głównie z zimowym wspinaniem. Znajdują się tam w większości ściany bogato porośnięte trawami, przez co skała w wielu miejscach jest krucha i zwietrzała. Okazuje się jednak, że oferuje też wybór dróg nadających się do letniego eksplorowania.
Magura Rycerowa, zwana też po prostu Magurą (1997 m), to mało znany szczyt w zachodniej części słowackich Tatr Wysokich, praktycznie nieodwiedzany przez turystów. Ta wyjątkowa, jak na obecne czasy sytuacja spowodowana jest głównie tym, że cały rejon Kop Liptowskich, w którym znajduje się Magura, od 1948 roku objęty jest ścisłym rezerwatem, a wejść na jego teren da się wyłącznie ze specjalnym pozwoleniem TANAP-u.
Nadszedł ten czas… znowu! Opuszki pocą się w niekontrolowany sposób, skóra pali już po kilku minutach w ścianie, a zimowe rozgrzewki przypominają bardziej życiowe projekty. Tak, to zdecydowanie lato.
Pół 2021 roku poza domem, 115 nocy przespanych w aucie, 92 dni wspinaczkowe, 22-letni volkswagen t4 i dwoje dzieci. Oto kilka dat z kalendarza „rodzinnego surwiwalu”, czyli tripu, który bez ogromnej motywacji dwójki ludzi skończyłby się po dwóch tygodniach…
– Ile to potrwa? – pytam kierowcę. – Cztery godziny! Marszrutka tłucze się przez Góry Gomborskie. Pola, wyschnięte łany traw. Kępy półpustynnego lasu. Potem zjazd na wprost zamglonych gór. Wysoki Kaukaz!
Odkąd pamiętam, idea pierwszego przejścia była dla mnie niezwykle pociągająca. Nie potrafię dokładnie wyjaśnić dlaczego, ale z pewnością jest to wypadkowa kilku czynników. Niezależnie od tego, czy chodziło bardziej o chwałę i spuściznę, czy po prostu o miłość do procesu twórczego, wytyczanie nowych bulderów, dróg sportowych i tradowych pochłonęło ogromną część mojego życia.
O zaletach płynących z biwakowania w hamakach – kołysaniu zmysłów i bujaniu w fazie REM – oraz o bogactwie idei tworzących ekosystem Lesovika z RAFAŁEM PALOWSKIM, pomysłodawcą i główną siłą napędową marki, rozmawia ANDRZEJ MIREK.
Riglos to jeden z bardziej rozpoznawalnych rejonów wspinaczkowych Hiszpanii, głównie ze względu na wyjątkowy krajobraz, unikalną zlepieńcową skałę i wyniosłość turni. Ogromne, pomarańczowe ściany wznoszą się wśród surowej, dzikiej scenerii, jakby zachęcając, by się na nie wspiąć. To zaproszenie do „królestwa pustki”, któremu trudno się oprzeć.
