Pojawienie się tanich biletów na trasie Budapeszt – Baku poskutkowało krótką dyskusją, której efektem był zakup tychże, rezerwacja hotelu i fury. Sprawdzone towarzystwo nie dało się wysadzić z siodła na Synaju i zgłosiło akces do odwiedzenia Azerbejdżanu: Piotr, który jednak jeszcze nie wszedł na wszystkie szczyty w Europie, Maciek – kolekcjoner krajów, w których można się wspinać, i Adam – nasz supernawigator.
Roviště opisywane jest jako žulový ráj, co już samo w sobie wydawało mi się wystarczającym powodem, by się tam udać – wspinaczkową żulerkę cenię bowiem najbardziej. Okazuje się jednak, że žula po czesku oznacza granit, co nie przeszkadza mi nadmiernie, bo należy on do moich ulubionych rodzajów skały.
Apulia, albo w oryginale Puglia… Czy ktoś poza lokalnymi wspinaczami kojarzy tamtejsze rejony? Powiedzmy sobie szczerze: to miejsce niepopularne do tego stopnia, że trudno o informacje z pierwszej ręki, co, w kontekście łojenia, może nas czekać na południu Włoch.
Wraz z czwórką przyjaciół wybrałem się na wspinaczkowy trip w sercu Bałkanów – krainy znanej z sięgającej starożytności historii i z nadal dzikich gór. Na poszukiwanie inspirujących skał w tej części Europy ruszyliśmy… zimą. Choć było jej daleko do mroźnej pory roku, do jakiej zdołaliśmy przywyknąć, to i tak wydawała się najmniej odpowiednim okresem na wspinaczkę na Bałkanach. Jednak dzięki tej decyzji mogliśmy delektować się prawdziwą esencją miejsc chwilowo wolnych od hord letnich turystów.
„Wkrótce wieści o kolejnym zakończeniu pracy na Dwoistej…”. Takim stwierdzeniem Andrzej Mirek zakończył swego posta (z 26 czerwca br.) na FB, informując o wykonaniu tarasów u stóp prawej części Dwoistej Turni w Dolinie Kobylańskiej. Była to nieco kąśliwa, ale oddająca atmosferę ostatnich tygodni uwaga o finiszu prac na tej skale i wokół niej. Tak się bowiem składa, że już wcześniej, bo od połowy maja, kilka razy ogłaszałem rychły koniec tego przedsięwzięcia, zaznaczając zwykle na marginesie, że trzeba jeszcze wykonać małe korekty i poprawki…
W nowym cyklu wspinacze, którzy wystąpili w serii filmowej „Klasyki Jury”, prezentują swoje ulubione drogi na polskim wapieniu. W pierwszej odsłonie TOP 10 opisali Ksymena Basińska i Kuba Ciechański.
Tanner Bauer i Chris Deuto, dwójka ambitnych, młodych ambasadorów Black Diamond, którzy szukają swojej drogi w świecie wspinaczki, mierzy się z drogą Doubloons (5.14/8c), wiodącą filarem efektownej turni w dolinie Abyss w Kolorado, Doubloons (5.14b/8c).
Dla większości z nas synonimem wspinania w Turcji pozostaje Geyikbayırı. Część kojarzy jeszcze pobliskie Olympos, a niektórzy położoną w okolicy Bodrum Datçe. Jednak, bez względu na znajomość topografii, dla wszystkich jest jasne, że sezon rozsądnego wspinania zaczyna się tam jesienią i kończy wiosną. Kiedy więc w połowie kwietnia usłyszeliśmy w Datçe, że w okolicach Kapadocji leży Aladağlar (wym. Aladala, z tur. Antytaurus), gdzie sezon dla odmiany trwa od wiosny do jesieni, postanowiliśmy je odwiedzić.
Pierwszy zapis w swoich wspinaczkowych zeszytach potwierdzający poprowadzenie drogi na krakowskich Krzemionkach znalazłem pod datą 15 maja 2001 roku. Musiał wtedy ten jeden z najstarszych krakowskich kamieniołomów zrobić na mnie duże wrażenie, bo od tego czasu częstotliwość wpisów wyraźnie się zwiększyła. Wspaniała komunikacyjnie lokalizacja, kojący popołudniowy cień, umożliwiający komfortowe wspinanie do późnego wieczora, i wyjątkowo ciągowe, piękne linie czyniły z tego zakątka często pierwszy wybór. Szczególnie w tygodniu, kiedy brak czasu nie pozwalał na wypad w dolinki. Krzemionki były jak znalazł, zawsze blisko i zawsze w cieniu.
Jest wiele powodów, dla których warto wybrać się turystycznie do Portugalii. Jednak znajdzie się ich znacznie więcej, jeśli jesteśmy pasjonatami skał i pływania na desce. Wspaniałe oceaniczne fale i ogromne plaże przyciągają najlepszych surferów z całego świata, ale również wspinaczom kraj ten ma zaskakująco wiele do zaoferowania, nawet w porównaniu z bardziej znanymi rejonami w Europie.
W skałach mamy długo oczekiwaną wiosnę. Przyroda budzi się do życia, ptaszki zakładają gniazda i wysiadują jaja, a my coraz chętniej wspinamy się w plenerze.
Rozwspinaliście się porządnie w majówkę? Mamy nadzieję, że tak, bo szczęśliwa, trzynasta edycja Memoriału Andrzeja Skwirczyńskiego już niebawem! W tym roku spotkamy się w sobotę, 11 czerwca. Areną rywalizacji będzie ponownie Dolina Będkowska. W razie niepogody termin rezerwowy to niedziela, 12 czerwca.
Znaczna część terenów wspinaczkowych w Polsce znajduje się na terenach prywatnych, których właściciele – po zapewnieniu, że „wspinacze są fajni” – udostępnili je nam. Niestety, co jakiś czas musimy się wstydzić za tych „mniej fajnych”.
Za sprawą Williama Bosi hiszpański rejon Siurana dorobił się pierwszej linii o wycenie 9b+. Mowa o King Capella, drodze obitej w latach 90. przez Davida Brasco, której pierwszego przejścia dokonał młody Szkot. Tym samym elitarny klub wspinaczy z 9b+ na koncie wzbogacił się o nowego, szóstego członka (i pierwszego Brytyjczyka).
Wyborną formą znów zaimponował nam Iker Pou, którego upływ czasu zdaje się nie imać: Bask świętował niedawno 44 urodziny. Najwyraźniej postanowił sobie z tej okazji sprawić prezent - choć nieco spóźniony, ale za to jaki! W rejonie El Museo otworzył kolejną kombinację własnego autorstwa: Guggen-Hell - prawie 50-metrowy skalny pasaż o trudnościach sięgających 9a+/b! Taka wycena z miejsca winduje nowo powstałą drogę do miana najtrudniejszej w całym archipelagu Balearów.
Podczas gdy większość z nas zajęta była świąteczną krzątaniną, James Pearson wraz z Caroline Ciavaldini (duet świetnie znany czytelnikom GÓR z felietonów regularnie publikowanych na łamach naszego magazynu) wybrali się do Black Rocks (Peak District, UK) zakosztować nieco adrenaliny na tamtejszych tradach. Wigilijny warun dopisał i obydwoje zapisali na swoim koncie świetne przejścia - James dokonał trzeciego powtórzenia Harder Faster (E9, 7a), z kolei Caroline jako trzecia kobieta wpięła się w łańcuch nieco łatwiejszego wariantu tej drogi - Gaia (E8, 6c).
Angela Eiter po raz kolejny przesunęła granice w kobiecym wspinaniu sportowym. Austriaczka prowadząc Madame Ching 9b w swoim rodzinnym Tyrolu, nie tylko wyrównała wyśrubowaną życiówkę, ale została również pierwszą kobietą z tak trudnym premierowym przejścem na koncie.
Sporo ostatnio piszemy o kobiecych przejściach i z radością możemy stwierdzić, że nadal jest o czym. Wczorajszy dzień Francuzka Julia Chanourdie zakończyła wchodząc do ekskluzywnego klubu dziewczyn z 9b na koncie. Sukces na drodze Eagle-4 w sektorze Praninia we francuskim rejonie Saint Léger pozwolił jej dołączyć do Angeli Eiter, która w 2017 roku poprowadziła La Planta de Shiva oraz Laury Rogory z tegorocznym przejściem Ali Hulk sit extension total.
Skały w Czarnorzekach (woj. podkarpackie) przyciągają coraz więcej wspinaczy. Z myślą o nich powstały liczne drogi wyposażone w komplet przelotów i stanowiska zjazdowe.
Dni po minionym Pucharze Świata w Briançon okazały się niesamowicie owocne dla startujących w nich zawodników. Najpierw swoimi skalnymi sukcesami - La Prophétie des grenouilles 9a i Claudio caffè direct 8c+ - pochwaliła się Laura Rogora. Później Jakob Schubert rozpracował wszystkie ruchy na Bibliographie 9c Alexa Megosa. Teraz natomiast autor drugiego 9c na świecie dorzucił do tych osiągnięć swoje trzy grosze, prowadząc w Céüse L’étrange ivresse des lenteurs 9a+.
