Odkąd pamiętam, idea pierwszego przejścia była dla mnie niezwykle pociągająca. Nie potrafię dokładnie wyjaśnić dlaczego, ale z pewnością jest to wypadkowa kilku czynników. Niezależnie od tego, czy chodziło bardziej o chwałę i spuściznę, czy po prostu o miłość do procesu twórczego, wytyczanie nowych bulderów, dróg sportowych i tradowych pochłonęło ogromną część mojego życia.
O zaletach płynących z biwakowania w hamakach – kołysaniu zmysłów i bujaniu w fazie REM – oraz o bogactwie idei tworzących ekosystem Lesovika z RAFAŁEM PALOWSKIM, pomysłodawcą i główną siłą napędową marki, rozmawia ANDRZEJ MIREK.
Riglos to jeden z bardziej rozpoznawalnych rejonów wspinaczkowych Hiszpanii, głównie ze względu na wyjątkowy krajobraz, unikalną zlepieńcową skałę i wyniosłość turni. Ogromne, pomarańczowe ściany wznoszą się wśród surowej, dzikiej scenerii, jakby zachęcając, by się na nie wspiąć. To zaproszenie do „królestwa pustki”, któremu trudno się oprzeć.
To podobno najpiękniejsza piątkowa droga w Tatrach, a przynajmniej tak głoszą internetowe opinie. Wspaniałe wspinanie w litym granicie, nietypowe formacje skalne i fenomenalne widoki na najwyższe tatrzańskie szczyty. Wszystko to oferuje Droga Motyki na Małym Lodowym.
Pierwsze skojarzenie ze wspinaniem w Czechach – poza tym oczywistym, czyli Adamem Ondrą – to malownicze piaskowce. Adršpašskoteplické skály są majestatyczne piękne, wręcz kuszą do wspinu, ale gdy podejdziemy bliżej, przerazi nas odległość do pierwszego ringa. Drugi przelot zamajaczy gdzieś w chmurach, a trzeciego niekoniecznie należy się spodziewać. Kiedy od Grzegorza Płoski dostałem cynk, że u naszych sąsiadów, tuż za granicą można powspinać się bez alternatywy „onsajt albo śmierć”, przyjąłem to z niedowierzaniem, ale postanowiłem sprawdzić.
W Polsce turystyka masowa ograniczyła dostęp do schronisk i de facto gór wysokich turystom kwalifikowanym, narciarzom pozatrasowym czy wspinaczom. Rezerwacja noclegu w tatrzańskich schroniskach wymaga wielomiesięcznego wyprzedzenia, a pozostała infrastruktura i szlaki są dramatycznie przeciążone. Na szczęście możemy sprawnie dotrzeć w góry odległe od Polski, ba, nawet od Europy.
11 MAJA
Droga jest biała. Jestem jedyną osobą w autobusie, kierowca radzi, żebym spała na stacji kolejowej w Storlien, proponuje, że mnie tam podwiezie. Że jest kaloryfer i nikt nie zajrzy do rana, nie ma policji. Ale chcę już iść, wśród ludzi czuję się nie na miejscu. Więc staje przy szlaku Södra Kungsleden. Pada, płatki oblepiają mnie jak bałwana. Śnieg klei się do pulki i nart. Na zjeździe wywracam się twarzą w zaspę. Zwalniam, jestem sama, pośpiech jest niebezpieczny – myślę, zresztą po co się spieszyć.
Najwyższym szczytem w rejonie dolin Furkotnej i Młynickiej jest Hruby Wierch. Został on już opisany w Magazynie GÓRY, w ramach Kącika Tatrzańskiego Turysty, a następnie w wydaniu książkowym 3-tomowego cyklu Nieznane Tatry, obecnie dostępnym na e-bookach. W planowanym, poszerzonym wydaniu, zawierającym 20 dodatkowych szczytów, znajdzie się też Kolista Turnia, którą już teraz – trochę na przekór, bo jest niższa i mniej atrakcyjna niż Hruby Wierch – chciałbym polecić jako pierwszy cel wyprawy poza szlakiem. Oczywiście w towarzystwie przewodnika tatrzańskiego, bo taki jest wymóg, jeśli chcemy poznać to, co w Tatrach niedostępne dla ogółu turystów.
Czy jest coś lepszego niż dzień spędzony na skiturach? Oczywiście! Cztery dni spędzone na skiturach! Dokładnie tyle potrzeba, by dotrzeć na nartach znad Morskiego Oka do Doliny Chochołowskiej. Ekipa Kursy Lawinowe PZU podpowiada, jak pokonać skiturowy trawers Tatr.
O niuansach piaskowcowej etyki i filozoficznym charakterze rozwoju osobowości wspinacza z ANDRZEJEM MAKAREM MAKARCZUKIEM rozmawia ANDRZEJ MIREK.
Przełęcz Brenner to zwykle punkt na trasie gdzieś na południe lub z powrotem. Czasem z przerwą na odwiedziny w tamtejszym centrum handlowym, częściej bez niej. A gdyby po południowo-tyrolskiej stronie – w Sterzing lub okolicy – zatrzymać się nie na zakupy, ale na nocleg i przekonać się, co miłośnikowi skituringu mają do zaoferowania pobliskie dolinki? Sprawdźmy…
O pokonywaniu Alp na piechotę i na skrzydle z MICHAŁEM GIERLACHEM, czterokrotnym mistrzem Polski i uczestnikiem najtrudniejszego wyścigu paralotniowo-przygodowego na świecie, Red Bull X-Alps, rozmawia wspinacz i paralotniarz JACEK MATUSZEK.
Gdy redakcja GÓR poprosiła mnie o napisanie artykułu o ciekawych drogach zimowych w Tatrach, od razu wpadłem na pomysł, by przedstawić linie będące swoistym biletem wstępu w większe trudności. Dla wielu osób wbicie się w linię z pogranicza M7–M8 może być dość onieśmielające. Chcę tutaj pokazać, że nie taki diabeł straszny i da się uniknąć „falowania getrów” – lepiej wspinać się po przystępnej drodze, zamiast wybierać dupotłucznie :). Opcji w podobnym stylu jest więcej i są to często uznane klasyki, ale poniżej opiszę kilka, które robiłem. Pamiętajcie, że jest to wybór subiektywny.
Moje propozycje dróg zimowych dla zaawansowanych początkujących są dwie, obie na Słowacji, bo tamtejsze góry są jakby ciągle mniej znane naszym taternikom. Przy ich wyborze kierowałem się gwarancją obiektywnego bezpieczeństwa, za jaką uważam możliwość łatwego i szybkiego odwrotu, czyli zjazdów. Zatem, jak nietrudno się domyślić, obie drogi są wyposażone w stałe stanowiska zjazdowe.
O górskiej ścieżce, różnorodnych outdoorowych doświadczeniach i zamknięciu rozdziału wypraw na ośmiotysięczniki z MONIKĄ WITKOWSKĄ rozmawia ANDRZEJ MIREK.
Po trzech edycjach, które odbyły się w ramach Festiwalu w Lądku-Zdroju, w 2021 roku Złote Czekany wróciły do rodzimej Francji, a konkretnie do pięknego Briançon, jednego z najwyżej położonych miast w Europie, które można śmiało nazwać – oczywiście obok Chamonix – stolicą francuskiego alpinizmu. Druga edycja zorganizowana w tym miejscu odbyła się w listopadzie 2022 roku.
O wadach i zaletach delektowania się drogą w samotności z MAŁGORZATĄ JUREWICZ rozmawia ANDRZEJ MIREK.
O samotności solisty, rutynie pracy nad nowym projektem i najnudniejszej jego części – finalnym prowadzeniu – z ŁUKASZEM DUDKIEM rozmawia ANDRZEJ MIREK.
Był początek lutego. Ruszyliśmy z Hedeviken. Ja na nartach, Edek na moich starych rakietach.
O magii El Capa, bigwallowej rutynie i nieustannym progresie na najsłynniejszej spośród wielkich ścian z MICHAŁEM CZECHEM i KAROLINĄ OŚKĄ rozmawia ANDRZEJ MIREK.
