Wojtek Kurtyka opowiedział nam o swoich refleksjach na temat życia legendarnego wspinacza skałkowego Ryszarda "Rico" Malczyka. Rico to czołowy przedstawiciel pokolenia Kaskaderów, jego przejścia w Tatrach i skałkach okazały się przełomowe dla rozwoju wspinaczki klasycznej w Polsce. Inspirował i do dziś inspiruje kolejne pokolenia wspinaczy.
Początkowo ścieżka wiodła łagodnym trawersem, by po kilkuset metrach wyprowadzić na skraj lodowca, gdzie urządziliśmy krótki postój i założyliśmy żelastwo. Choć oficjalnie weszliśmy na lodowiec, nie wiązaliśmy się tu jeszcze sznurkiem, gdyż były to raczej polodowcowe resztki niż faktycznie zagrażające nam zmarznięte pola. Krok za krokiem dotarliśmy w końcu do miejsca, w którym lodowiec nieco okrzepł i nawet przykryty był warstwą śniegu. Stąd bardziej stroma, ale wyraźnie wydeptana ścieżka zaprowadziła nas pod pierwszy trudniejszy technicznie fragment.
Wiszący biwak bez wchodzenia do śpiwora w ścianie sześciotysięcznika? Najbardziej doświadczeni alpiniści na świecie udowadniają, że jest to możliwe! Jeden z najlepszych, Brytyjczyk Mick Folwer, na GÓRY TV opowiada nam o tym, jak odkrył minimalistyczne podejście do biwaku w górach najwyższych.
Czy struktura lub farba pokrywająca panel mogą zapewnić większe emocje od przechwytów podczas finałowego przejścia? O tym, co kręci producenta ścian wspinaczkowych z Czarkiem Modrzejewskim z firmy Gatowalls, na łamach 266 numeru GÓR, rozmawia Andrzej Mirek.
W 1974 roku Polski Związek Alpinizmu zorganizował pierwszą w historii zimową wyprawę w Himalaje której celem było zdobycie Lhotse. Kierownikiem wyprawy został Andrzej Zawada. Zadecydowano, że część ekipy wraz z niezbędnym, kilkunastotonowym ekwipunkiem wyjedzie z Warszawy w kierunku Katmandu ciężarówką typy Jelcz. Do pokonania było około 14 000 kilometrów przez kraje takie jak: ZSRR, Iran, Afganistan, a także Indie. O wyzwaniach jakie napotkali na swojej drodze opowiada nam na GÓRY TV kierowca wyprawy - Mirosław Wiśniewski.
Rezerwat Algeti zaznaczono na ulotce na zielono. Według mapy powinny być tu szlaki. Kuszą mnie. Wysiadam, autobus odjeżdża do Tbilisi. „Po co tak chodzisz? – pyta kobieta w czarnej chustce. – Jak umrzesz, dusza wszystko zobaczy”. Nie umiem wyjaśnić. Kobieta ciągnie sznur. Biją cerkiewne dzwony. Wokół domy, kiedyś okazałe, ociekające bzy, łąki. Błoto. I wilki. Podobno dwa lata temu zjadły parę idącą górami z Calki. Parę Niemców. Nocą, kiedy spali w namiocie. Ekspedientka w sklepie spożywczym robi mi kawę. „Tylko noga została” – mówi. „Tylko noga” – potakują kobiety w kolejce.
Od czasów pirackich podbojów Kuba znana jest jako Perła Karaibów. Rum, palmy, gorące rytmy, a przede wszystkim uprzywilejowana pozycja na rajskim Morzu Karaibskim – to wszystko uzasadniało wyjątkowość tytułu. Wyspa utrzymała go przez długie lata, a zyskała na znaczeniu wraz z budową pierwszych wielkich hoteli, które pojawiły się tam w latach 50. Niezwykła historia – z dobrze znaną rewolucją kubańską, której ikony i symbole wciąż są żywe – sympatyczne uosobienie miejscowych, muzyka i klimat stały się solidnymi argumentami, czyniącymi z Kuby światowej klasy destynację. Jeśli do tego dodamy, że w ciągu ostatnich lat wspinanie rozwija się tam zaskakująco dynamicznie, mamy idealny powód, aby obrać Kubę za cel naszych wspinaczkowych wakacji.
To jedna z najwybitniejszych, choć nadzwyczaj kontrowersyjnych postaci w dziedzinie sportów ekstremalnych. Ekscentryk, indywidualista, działający poza strukturami związków alpinistycznych, podważający, czasem wręcz ośmieszający tradycyjny styl wypraw oblężniczych zdobył K2.
K2 pozostaje ostatnim ośmiotysięcznikiem niezdobytym zimą. Trzy razy próbowali tej sztuki dokonać Polacy i wiemy, że nasi rodacy spróbują już kolejnej zimy po raz czwarty. Wobec fiaska wszystkich dotychczasowych wypraw, w tym dwóch tegorocznych (kirigisko-kazachsko-rosyjskiej oraz tej kierowanej przez Baska Alexa Txikona) rodzi się pytanie: czy K2 wogóle da się zdobyć o tej porze roku?
Elbrus (5642 m) – najwyższy szczyt Kaukazu, uważany też za najwyższą górę Europy. W tej kwestii trwa jednak nieustanny spór geografów i alpinistów. Według listy wierzchołków zaliczanych do Korony Ziemi, zaproponowanej przez Messnera, Elbrus dzierży miano najwyższego w Europie, więc każdy, kto kolekcjonuje jej perły, z pewnością będzie musiał się na niego wspiąć… A na dodatek wejdzie też na Mont Blanc, tak na wszelki wypadek. :-)
Być może to jedna z najbardziej znanych gór na świecie, choć większość osób pewnie nie potrafiłaby podać jej nazwy. Widokiem na strzelisty zarys Artesonraju (6025 m) w peruwiańskich Białych Kordylierach rozpoczyna się każdy film wytwórni Paramount Pictures. Ci, którzy obierają go za cel wspinaczki, mówią o jednym z najpiękniejszych szczytów w Andach. Potwierdza to słowacki narciarz Miroslav Peťo, którego relację z wyprawy do Peru znajdziecie w najnowszym, 266 numerze GÓR .
„Każdy z nas w jakimś momencie życia próbuje czegoś szukać, coś zmienić, ale Tomek robił to nieustannie. Stawiał bardzo podstawowe, ale w zasadzie kluczowe pytania i nie zadowalał się prostymi odpowiedziami. Miał bardzo dużo wątpliwości, w pewnym momencie dotyczących również Nanga Parbat. Mniej interesowały go trudności na drodze, którą pokonywał, a bardziej to, co góra mu dawała. Bo za każdym wracał z niej trochę odmieniony” – tak Mackiewicza postrzega Dominik Szczepański, autor książki CZAPKINS. W najnowszym numerze GÓR (266) przedstawiamy blok artykułów o Tomku Mackiewiczu, który pozwoli nam wszystkim lepiej go zrozumieć.
Przyszło mi kiedyś do głowy, że fajnie byłoby znaleźć w Polsce trasę dla przeciętnych skiturowców. Taką, która będzie dawała fory, jeżeli chodzi o technikę, ale też uczącą różnych ważnych umiejętności. Trasę długą, wymagającą dobrego przygotowania fizycznego, zmuszającą do pokonywania sporych odległości i noclegów w mijanych po drodze schroniskach. Na której często będziemy przepinać wiązania do łagodnego zjazdu, aby zaraz potem przyklejać foki na podejścia. A to wszystko w trudnych do przewidzenia, najczęściej niekorzystnych warunkach pogodowych. No i znalazłem: trawers Sudetów Zachodnich.
Olbrzymie wyzwanie stoi przed polskim wspinaczem! Marcin "Yeti" Tomaszewski wraz z Dmitrijem Gołowczenką i Siergiejem Niłowem planują pokonać dziewiczą, wschodnią ścianę Jannu (7710 m n.p.m.). Dlaczego swoją wyprawę zdecydowali się zorganizować zimą? Skąd pomysł na taki a nie inny skład osobowy zespołu? O tym wszystkim Marcin opowiada nam wprost z Nepalu!
O czasach, które odchodzą w zapomnienie, budzących nostalgię górskich fotografiach i epickiej podróży ciężarówką w Himalaje, na łamach 266 numeru GÓR z Mirosławem Wiśniewskim rozmawia Andrzej Mirek.
Zapraszamy na wywiad z Moniką Witkowską, która odwiedziła nas aby opowiedzieć o swojej ostatniej wyprawie na Manaslu. Poruszyliśmy w rozmowie także temat okoliczności powstania jej pełnych pasji książek oraz zapytaliśmy o wrażenia z wyjazdu do Maroka, gdzie wędrowała malowniczymi szlakami gór Atlasu Wysokiego. Alpinistka podzieliła się z nami również refleksjami dotyczącymi swoich przyszłych planów związanych z realizacjami kolejnych górskich wyzwań.
Adam Bielecki opowiada nam o swoich najbliższych planach i celach. Czy powstanie kontynuacja książki "Spod zmarzniętych powiek"? Gdzie i jak będzie trenował w najbliższym czasie? Tego wszystkiego dowiecie się z krótkiego wywiadu. Z Adamem rozmawialiśmy w Monachium podczas tegorocznej edycji Międzynarodowych Targów Sprzętu i Mody Sportowej - ISPO. Udało nam się go "złapać" na stoisku Black Yaka. :-) Zapraszamy do oglądania!
"Centralne Wyżyny Islandii są niedostępne wiosną. Zimą, kiedy skały w całości pokrywa śnieg, wolno tam wjechać superjeepem. Górskie drogi są otwierane dla terenowych samochodów w lipcu. Od kwietnia do czerwca nie dociera tam zupełnie nikt. Więc poszłam."
W górskim bieganiu liczy się niska waga oraz wysoka efektywność i niezawodność sprzętu. Podstawowym elementem wyposażenia obowiązkowego zawodników startujących w biegach górskich jest czołówka. Natalia Tomasiak prezentuje swoją ulubioną: Petzl Bindi.
"Prezentuję bez wątpienia jedną z najpiękniejszych gór Afryki, na którą prowadzi jeden z najładniejszych trekkingów na tym kontynencie. Trzeci co do wielkości szczyt, leżący na granicy Kongo i Ugandy, to wspaniały pięciotysięcznik z zachowanymi jeszcze – choć nie wiadomo, jak długo, bo znikają w oczach – lodowcami. Ruwenzori jest w zasadzie nazwą całego masywu, a zdobywa się zazwyczaj najwyższy z wierzchołków Góry Stanleya, Margherita Peak (5109 m), bardzo niedoceniany i mało znany. Każdy chce wejść na Kilimandżaro, niektórzy kojarzą też Mount Kenya, ale Ruwenzori wciąż dla wielu pozostaje miejscem tajemniczym."
