Każda niemal alpejska dolina jest miejscem, w które pielgrzymują przez kilka miesięcy w roku miłośnicy tego, co nazywamy białym szaleństwem. Wielu z nas żyje w przekonaniu, że kiedy śniegu nie ma, wioski w tych dolinach położone zapadają w „niezimowy” sen. Zillertal jest jednym z tych miejsc, gdzie zimą jest tłumno i gwarnie, ale wbrew temu co możecie myśleć, przez pozostałą część roku ma również sporo, jeśli nie więcej, do zaoferowania.
O długodystansowej alpejskiej przygodzie z DOROTĄ SZPARAGĄ rozmawia PIOTR GRUSZKOWSKI.
Była majówka. Dwójka narciarzy podwiozła mnie z Ax-les-Thermes prawie na Port de Pailhères. Droga była nieodśnieżona. Wyciągi nieczynne od dawna. Narciarze popędzili, ich ślady szybko wywiało, było mi zimno, strumyk zarosły wspaniałe sople. Widoki niefotograficzne – białe na białym, wiatr coraz silniejszy, na grani gruby i gładki lód. Przełęcz była plaska jak stół, a ja miotałam się po niej jak niezgrabny bojer, aż zawiesiłam się na szlakowym słupku. Przez przerzedzającą się mgłę zobaczyłam pod sobą urwisko i ciemne, niezamarznięte jeziorko. Daleko, na horyzoncie rwał chmury wielki i płaski placek…
Zaledwie 60 kilometrów na północny wschód od jeziora Garda leży pasmo górskie, które oparło się nadmiernej ekspansji przemysłu turystycznego. Prawdziwy łazik czy wspinacz znajdzie tam ciekawe cele i krajobrazy równe tym z Dolomitów, ale będzie mógł smakować je z dala od tłumów. Zapytacie, jak zwie się ten klejnot. Odpowiedź brzmi: Lagorai!
Superior. Gwar. Kuchnia pełna pozostawianych losowo rzeczy, resztek (cennego, szlakowego) jedzenia, zakurzonych plecaków i butów. Nad stołem grafik: kogo, skąd, kiedy odebrać. MJ została trail angelką przez przypadek. Siedziała w ogrodzie, drogą szedł chłopak z rozpiętym rozporkiem. Spytał, czy gdzieś można kupić zamek. Akurat miała, wszyła. I tak się zaczęło.
Miłosz Pałaszewski z Piekar Śląskich od urodzenia zmaga się z mózgowym porażeniem dziecięcym, niedowładem lewostronnym, słabowidzeniem i niepełnosprawnością intelektualną. Wymaga stałej opieki i pomocy innej osoby w codziennym życiu, a pomimo tego zdobywa szczyty górskie! W swoim 10 letnim życiu przeszedł setki kilometrów, poznał wspaniałych ludzi, intensywnie ćwiczył oraz trenował, a także zdobywał nowe umiejętności. Nie było łatwo, a droga do samodzielności Miłosza jest jeszcze długa. Dzisiaj wiemy o tym, że góry to miejsce w którym realizuje swoją pasję, marzenia i wyzwania!
Turystyka górska w Polsce zdobywa coraz większą popularność. O ile aktywność rodaków i krajowa turystyka cieszą, o tyle statystki są mniej optymistyczne. Górskie Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe (GOPR) odnotowało w 2022 roku rekordową liczbę interwencji – ponad 2 500 działań ratowniczych w górach! Koniec roku szkolnego i rozpoczęcie lata to czas wzmożonych wypadów w góry. Właśnie dlatego, w myśl promowania bezpiecznej turystyki po najbardziej atrakcyjnych szlakach w Polsce, ekipa sklepu outdoorowego Horyzont ogłasza premierę swojego pierwszego górskiego ebooka – Horyzontownika.
Południowy Tyrol i Dolomity od lat przyciągają niezwykłymi krajobrazami oraz atrakcjami, zarówno tych bardziej aktywnych, jak i wielbicieli spokojniejszego wypoczynku. Coś dla siebie znajdą również miłośnicy dobrego jedzenia i wyjątkowego wina. Nie jest więc zaskoczeniem, że, znane na całym świecie, flagowe miejsca regionu są w szczycie sezonu pełne turystów. Może to być męczące zarówno dla ludzi, jak i dla natury. Zbyt duży ślad turystyczny nie wpływa pozytywnie przyrodę – a to ona daje przecież zapewnia całą magię tych miejsc! Jest jednak mnóstwo nieodkrytych i mniej popularnych miejsc, które zachwycą osoby, preferujące spokój i dbające o środowisko.
Z lotu ptaka Teneryfa wyglądała pięknie, ale znudziła nas już po godzinie. Ruszyliśmy w stronę portu niespiesznie, bez planów, licząc, że po drodze uda się gdzieś kupić gaz. Sklepiki były senne, większość zamknięta, bo siesta. My też senni po nocnej podróży zagapiliśmy się i popołudniowy prom na Gomerę odpłynął bez nas. Plaża była kusząco blisko, ocean ciepły jak na styczeń. Kąpaliśmy się, kiedy na horyzoncie pokazał się inny prom, na Hierro.
Rzeczywiście na mapie są szlaki? Jesteś pewna? Mam mapy, namiot, zapas jedzenia. Tu nie ma niebezpiecznych zwierząt – broniłam się. Nikogo tu nie ma! – przerwał. Masz telefon? Wyślij komuś wiadomość, gdzie jesteś i gdzie masz zamiar być za kilka dni. Dobrze – obiecałam. Wysadził mnie przy kładce nad potokiem i odjechał szosą numer 1.
– Ile to potrwa? – pytam kierowcę. – Cztery godziny! Marszrutka tłucze się przez Góry Gomborskie. Pola, wyschnięte łany traw. Kępy półpustynnego lasu. Potem zjazd na wprost zamglonych gór. Wysoki Kaukaz!
Udało nam się dotrzeć do samego końca drogi w dolinie Czong-Kemin przejechaliśmy nawet morenę czołową lodowca wychodzącego z jednej z bocznych dolin! A zupełnie się tego nie spodziewałem. Nawet miejscowi w drodze powrotnej pytali mojego kierowcy Rusłana, czy to on jest ten wariat, który wjeżdżał pod górkę.
Sylvia Petronella van der Moer, córka zubożałego barona, w 1949 roku trafiła nad złotonośne rzeki, uciekając przed karą za niezapłacony rachunek w Helsinkach. W Ivalo wymieniła ubrania na coś bardziej stosownego do Arktyki i ruszyła wzdłuż Ivalojoki. W Kuttura ktoś dał jej kalosze. Dotarła do Morgamoja w dolinie Lemmenjoki w okresie największej gorączki złota i znalazła pracę jako pomocnica górnika. Bezpiece udało się ją rozpoznać w Ivalo, kiedy sprawdzała, czy wpłynęły pieniądze za napisane wcześniej teksty dla gazet. Aresztowano ją i zabrano do Helsinek. Skazano na grzywnę i wydalenie z Finlandii.
Seria wypadków, które wydarzyły się w październiku tego roku w Tatrach, może wprawiać w osłupienie. Trudno racjonalnie wyjaśnić ten bezrefleksyjny pęd w góry pomimo trudnych warunków, które stały się przyczyną wielu tragicznych zdarzeń.
Najpierw Kazbek. Potem trochę łatwego solowania w Chaukhi. A następnie na wschód, wzdłuż głównej grani. Dwa tygodnie bez sklepów i zasięgu telefonicznego, z nielicznymi, odciętymi od świata wioskami po drodze. Chewsuretia i Tuszetia – serce dzikiej górskiej Gruzji!
Szlaki długodystansowe każdego kto wędruje po górach przyciągają, rozpalają ciekawość, rozbudzają marzenia, a wszystko podszyte jest lekkim niepokojem, bo nawet nasz rodzimy GSB to spore wyzwanie. PCT, czyli Pacific Crest Trail jest wielokrotnie dłuższy. 4270 km wzdłuż zachodniego wybrzeża USA. Od granicy z Meksykiem na południu do granicy z Kanadą na północy – albo w drugą stronę oczywiście. Suma przewyższeń? 128 kilometrów. Od poziomu morza do ponad 4000 m na Forester Pass w kalifornijskich Sierra Nevada. Tylko 14% ludzi, którzy wyruszają z jednego końca szlaku dociera do celu. FKT to oczywiście Fastest Known Time czyli najkrótszy czas przejścia. Nie ma sensu poświęcać czasu na wszystkie zawiłości z tym związane, a jest ich sporo. Ustanowienie nowego, krótszego FKT – niezależnie od kontrowersji związanych z płynnymi regułami – jest ogromnym osiągnięciem.
Z roku na rok obserwujemy coraz większą liczbę turystów w naszych górach. Przybywa osób uprawiających nie tylko pieszą turystykę kwalifikowaną, ale także narciarstwo skiturowe, trail runnig, kolarstwo górskie, a ostatnio nawet morsowanie. Jest to pozytywny trend, świadczący o coraz większej aktywności społeczeństwa. Na szczęście statystyczny Polak coraz częściej woli spędzić weekend na łonie przyrody, a nie w galerii handlowej. Niemniej każda sytuacja ma swoje dobre i złe strony. Negatywnym skutkiem zwiększonego ruchu turystycznego w górach jest rosnąca z roku na rok liczba wypadków, którą odnotowują wszystkie grupy Górskiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego. Taka sytuacja stała się jedną z motywacji do stworzenia Akademii GOPR.
Niektórzy uważają, że solowe trekkingi są szaleństwem. Pytają samotnych wędrowców, czy nie są one niebezpieczne, czy samotność na szlaku nie przytłacza. Oczywiście jest w tym pewien element ryzyka. Jeżeli w trakcie wędrówki upadniemy i zrobimy sobie krzywdę, sami musimy wezwać pomoc. Czasami brakuje też możliwości podzielenia się wyjątkowymi chwilami z najbliższymi. Jednak są też dobre strony. Fjällräven ma kilka wskazówek dla osób wybierających się na samotne wędrówki.
Johanna Ankarloo Tarestad, przewodniczka górska, dzieli się swoimi doświadczeniami jak zorganizować trekking, który będzie świetną zabawą dla wszystkich.
W związku z sytuacją spowodowaną rozprzestrzenianiem się choroby wywoływanej przez wirus 2019-nCoV marka Fjällräven odwołała trekkingi z serii Fjällräven Classic w Niemczech, Danii, Wielkiej Brytanii, Szwecji, USA i Chinach w 2020 roku.
