Rejon Hali Gąsienicowej to taka skialpinistyczna pigułka. Uwaga narciarzy koncentruje się wokół Kościelców, Świnicy, Granatów i fragmentu grani Orlej Perci. Obszar nieduży, a znajdziemy tu wszystko, czego można oczekiwać od narciarstwa wysokogórskiego: łatwe zjazdy treningowe, klasyczne strome żleby, urozmaicone ekstremalne linie. Nieco subiektywnie przedstawiam najciekawsze z nich.
Na Filar Świnicy wybraliśmy się trochę na wariackich papierach. Co tu dużo mówić – budzik nie zadzwonił, droga się dłużyła… Szczególnie że startowaliśmy z Zakopanego, więc wiecie, jak jest. Jednak szkoda było rezygnować, na dodatek mieliśmy też opcję wycofu na szlak. Pal licho – próbujemy!
Czym jest wspinanie bez uporczywego przesuwania granic swoich możliwości? Niemal pół wieku temu nikt nie wiedział, czy zimą da się wejść na ośmiotysięcznik – i to od razu najwyższy. Dziś szukamy innych celów dla himalaizmu sportowego, jednak emocje związane z odkrywaniem nowego są niezmiennie potężne. A jakie były na początku 1980 roku? Możemy to wyczuć choćby we fragmentach wspomnień zdobywców zimowego Everestu – LESZKA CICHEGO i KRZYSZTOFA WIELICKIEGO.
Gdy zjawiłem się w hotelu, w pokoju czekał na mnie miły list powitalny od dyrektora festiwalu, Maćka Sokołowskiego, i… flaszeczka napoju „Wypij zawsze przed alkoholem”. To przypomniało mi, że nie dla samych prelekcji czy filmów przyjeżdża się do Lądka, a część koncertowo-imprezowa jest równie ważna, jak ta merytoryczna.
Był wrzesień. Szliśmy na północ wzgórzami wzdłuż rzeki, która z daleka wyglądała jak niebieska taśma rozwinięta wśród jaskrawozłotych brzóz. Tundra była brązowoczerwona, bagna zielone, po niebie przelatywały szybkie chmury i chociaż widok teoretycznie ten sam (długa, szeroka dolina), światło zmieniało się nieustannie, fascynując pięknem. Rozbiliśmy namioty na górce porośniętej suchym chrobotkiem. Bezkresny, pozbawiony szczegółów krajobraz dusił proporcje, więc nie umieliśmy ocenić odległości. Wzszedł księżyc – pełny i złoty, jakby zbyt wielki – chrupał mróz, ale ranek był już mętny, wilgotny. Deszcz, który zaczął padać przed południem, nie odpuścił aż do wieczora.
Śmierć w górskim świecie często przychodzi nagle. Bywa, że zupełnie nie tam, gdzie moglibyśmy się jej spodziewać. Tak właśnie zaskoczyła Archila Badriaszwilego, który był niezwykle utalentowanym alpinistą – zdobywcą Złotego Czekana, przesympatycznym człowiekiem, ale przede wszystkim gruzińskim patriotą. Z całym zestawem typowych dla tej narodowości cech: gościnnością, dumą, odwagą i miłością do narodowego trunku, jakim jest czacza, którą często zabierał na wysokogórskie wyprawy niczym magiczny amulet.
Luźna rozmowa z kimś na temat jego ostatniej eksploracji – gdzieś tam, gdzie i ty chciałbyś w końcu trafić. Chciałbyś, ale nie trafiłeś, bo kierunek jest z tych nieoczywistych, a logistyka wymaga grupy podobnych napaleńców. Byłoby świetnie dołączyć do takiego tripa, ale wiadomo, jak to z bywa z tego rodzaju pogaduszkami na społecznościówkach – przeważnie kończą się niczym.
40 godzin i 56 minut – tyle Olga potrzebowała na skompletowanie 14 szczytów tworzących Wielką Koronę Tatr. W tym czasie pokonała dystans 72 kilometrów, z sumą podejść wynoszącą 10 200 metrów. Jest to nowy rekord przejścia kobiecego. Na dodatek solo, bez supportu i uzupełniania zapasów w schroniskach. To również wielka przygoda, której cały opis – z topograficznymi szczegółami – wymagał podzielenia relacji na odcinki. Poniżej część pierwsza wyzwania: od przygotowań po Baranie Rogi [Redakcja].
IDA KUPŚ i GABRIEL KORBIEL pokonali w stylu OS 900-metrową drogę Viaje De Cristal 8a na ścianie Pedra Riscada w Brazylii. Przejście zajęło im dwa dni, a kluczowe wyciągi za 8a i 7c/8a, zostały przez nich przecenione na 7c i 7b+. O szczegółach tej wspinaczki oraz o innych drogach, które padły łupem zespołu, z IDĄ KUPŚ rozmawia ANDRZEJ MIREK.
O wyjątkowym rzemiośle, które łączy nowoczesne technologie i ponadczasowe walory drewna, z ALEKSANDREM PARTYKĄ, założycielem manufaktury Forszty, rozmawia PIOTR GRUSZKOWSKI.
O zyskującej coraz większą popularność zajawce, jaką jest kompletowanie szczytów Wielkiej Korony Tatr, i o ustanawianych rekordach z ROMANEM FICKIEM, autorem najszybszego jak dotąd przejścia, rozmawia PIOTR GRUSZKOWSKI.
Trudno wyobrazić sobie sytuację, w której czytający te słowa dopiero z lektury magazynu dowiaduje się o wynikach rywalizacji we wspinaniu sportowym na igrzyskach olimpijskich w Paryżu. To po prostu niemożliwe. Jednak z dziennikarskiego obowiązku trzeba przywołać podstawowe fakty. Wspinaniem pasjonowaliśmy się w dniach 5–10 sierpnia 2024 roku, a zawody rozegrano w północno-wschodniej części stolicy Francji, na ścianach wybudowanego na potrzeby imprezy centrum Le Bourget Climbing Venue.
O ambitnym przejściu drogi Freya i bogatym w nowe linie sezonie polskich wspinaczy na Lofotach z PAWŁEM ZIELIŃSKIM rozmawia ANDRZEJ MIREK.
PIOTR KRZYŻOWSKI jako pierwszy w historii zdobył Lhotse i Mount Everest w ramach jednego ataku, bez wspomagania się tlenem z butli i schodzenia poniżej obozu czwartego. Jest też drugim Polakiem, który wszedł na najwyższy szczyt Ziemi w czystym stylu, czyli bez dodatkowego tlenu. O swoim osiągnięciu i potencjale dróg normalnych do realizowania ambitnych wyzwań w himalaizmie opowiada BARTKOWI WRZEŚNIEWSKIEMU.
Zespół TOMASZ KUJAWSKI, WOJCIECH MAZIK i PIOTR ROŻEK przeszedł w stylu OS Drogę Wedernikowa na Piku Odessa (4810 m). Linia ta jest wyceniona na 6A w skali rosyjskiej i ma 1350 metrów długości. Poza tym padły Rysa Pierestrojki na Piku Slesowa (4240 m) – 7a/b, 1 × A0, 800 m, Voie De Droite (Petite Tour, 3500 m) – 6c, TD+, OS, 350 m, i La Bolla (Ortotiubek Niżny, 3400 m) – 6b, OS, 300 m. O szczegółach wspinaczek w Kirgistanie rozmawia ANDRZEJ MIREK.
1 września 2024 roku FILIP BABICZ zaszokował alpinistyczny świat, robiąc cztery granie Matterhornu w 7 godzin 43 minuty i 45 sekund. Całość pokonał bez asekuracji, wsparcia i depozytów, czym na zawsze zapisał się w historii wspinania na tym legendarnym szczycie.
Ubrania outdoorowe są ważnymi uczestnikami naszych górskich przygód. Zdobywają z nami szczyty, są niemymi świadkami naszych błędów i niepowodzeń. Niosą w sobie wspomnienia, doświadczenia i emocje. Czasem jednak nawet najlepszej jakości materiały i rozwiązania technologiczne nie mają szans w starciu z naturą lub naszą niefrasobliwością. Rozerwane spodnie trekkingowe, dziura w ulubionej puchowej kurtce czy przetarcia w polarze to jednak nie powód, by pożegnać się z nimi i historią wspólnych przygód na zawsze. Marka Patagonia przypomina: nie wyrzucaj, napraw!
W szybko dobiegającym końca roku nie brakowało sukcesów, które śmiało można zaliczyć do topowych, nie tylko w Polsce. Dla mnie na czoło wybijają się dwa: klasyczne przejście Eternal Flame na turni Trango oraz działalność zespołu Robert Pallus, Maks Parys i Paweł Zieliński na Lofotach.
W dniach 8–14 sierpnia 2024 roku zespół JAN GURBA, PATRYK KUNC i MACIEK KSIĄŻCZYK pokonał klasycznie drogę Eternal Flame (7c+, 24 wyciągi, 650 m) na Nameless Trango Tower. Przypomnijmy, że uklasycznienie tej linii zawdzięczamy braciom Huber. W tym samym stylu drogę przeszedł Edu Marín (z ojcem i bratem) oraz zespół Barbara Zangerl i Jacopo Larcher. Dokonanie chłopaków było też znaczące w skali naszego kraju – o trzecim polskim wejściu na Trango Tower ze wspinaczami rozmawia ANDRZEJ MIREK.
