Gdy zjawiłem się w hotelu, w pokoju czekał na mnie miły list powitalny od dyrektora festiwalu, Maćka Sokołowskiego, i… flaszeczka napoju „Wypij zawsze przed alkoholem”. To przypomniało mi, że nie dla samych prelekcji czy filmów przyjeżdża się do Lądka, a część koncertowo-imprezowa jest równie ważna, jak ta merytoryczna.
Trudno wyobrazić sobie sytuację, w której czytający te słowa dopiero z lektury magazynu dowiaduje się o wynikach rywalizacji we wspinaniu sportowym na igrzyskach olimpijskich w Paryżu. To po prostu niemożliwe. Jednak z dziennikarskiego obowiązku trzeba przywołać podstawowe fakty. Wspinaniem pasjonowaliśmy się w dniach 5–10 sierpnia 2024 roku, a zawody rozegrano w północno-wschodniej części stolicy Francji, na ścianach wybudowanego na potrzeby imprezy centrum Le Bourget Climbing Venue.
Niewiele jest na świecie osób zainteresowanych wspinaniem, które nigdy nie słyszały o Adamie Ondrze. To bez wątpienia najlepszy wspinacz naszego pokolenia i prawdopodobnie najlepszy zawodnik w historii tego sportu. Trudno bowiem wskazać kogokolwiek innego, kto przodowałby w tylu dziedzinach. Jedyne przychodzące na myśl nazwiska należą do ludzi, którzy działali w zupełnie innych czasach, kiedy konkurencja była znacznie mniejsza niż obecnie.
Od studenckiej imprezy do największego ogólnopolskiego festiwalu wspinaczkowego… O istocie fenomenu Integrowania Przez Wspinanie, powodach przeniesienia eventu na Sycylię i tegorocznej edycji z PAWŁEM ZIELIŃSKIM, współzałożycielem IPW, rozmawia BARTEK PASIOWIEC.
Krzyśka widuję bardzo często. Od ponad 18 lat właściwie się z nim nie rozstaję. Zmieniają się komputery, monitory, lecą lata, ale folder zdjęć z naszej wyprawy na Alaskę jest w ciągłym użyciu. Górska prasa, pokazy, a ostatnio książki. Nie spodziewałem się tylko, że slajdy z jego portretami będę skanował z takiej okazji. To jakby za wcześnie…
Azja Południowo-Wschodnia, z wysokimi klifami nad ciepłym morzem i urwiskami skrytymi w środku dżungli, stanowi spełnienie marzeń o egzotycznej wspinaczce. Nic więc dziwnego, że z roku na rok pojawia się tu coraz więcej ludzi chcących doświadczyć smaku ekscytującej przygody. Niektóre regiony, zwłaszcza te znajdujące się w pobliżu plaż, stały się popularną atrakcją i utraciły część swego pierwotnego uroku. Na szczęście inne, leżące dalej od utartych szlaków, zachowują swój powab i nadal mogą zapewnić nam dawkę emocji oraz autentyczność, o które trudno gdziekolwiek indziej.
Jej nazwa mignęła mi kiedyś wśród relacji z Himalajów, ale gdybym miał wskazać ją na mapie – nie potrafiłbym. A jednak wystarczyło krótkie pytanie, by pomysł wejścia na Baruntse rozpalił wyobraźnię. Nie znając trudności góry, nie wiedząc, jak tam dokładnie dotrzemy, zgodziłem się bez wahania. Czy nie tak właśnie zaczyna się przygoda?
Ho, ho, Urubko, masz już 40 lat! Już czy dopiero?
Czterdziestka to JUŻ. Mam poczucie, że nagle minąłem szczyt życia. Kiedyś wszystko, co najważniejsze w alpinizmie, było przede mną, a teraz chyba zostało za mną. Ale jestem zadowolony, że udało mi się zrobić wiele z tego, o czym kiedyś marzyłem. Przy czym urzeczywistnianie marzeń wykańcza, wypala tak jak w każdej dziedzinie.
Znacie to uczucie? Jest czas, który można zagospodarować dowolnie, mnóstwo kierunków, w które można pojechać, polecieć. Niby ideał, a jednak gdzieś poza zasięgiem woli pojawiają się pytania: po co? Dlaczego? Dla kogo? Bo skoro tylko dla siebie (a nie na pokaz), skoro po to, żeby poczuć, że żyję, szkoda zostawiać ciężki ślad węglowy, zajmować miejsce tam, gdzie już jest tłok, wydawać pieniądze, które trzeba zarobić (i przy tym zużyć surowce, energię, generować zanieczyszczenia). Przecież mi tak niewiele potrzeba: gór, bezludzia, trochę miejsca pod namiot…
O udanym sezonie na ścianach Kazalnicy i Ministranta, trudnych wielowyciągówkach w bułgarskiej Rile i w Maroku oraz o roli ojca w planowaniu ambitnych celów wspinaczkowych z JAŚKIEM GURBĄ rozmawia ANDRZEJ MIREK.
O starej szkole zimowego cierpienia i kilkunastu dobach spędzonych w gigantycznym grenlandzkim zamrażalniku podczas pokonywania dziewiczej ściany z MARCINEM YETIM TOMASZEWSKIM rozmawia PIOTR GRUSZKOWSKI.
Zalety Wyżyny Krakowsko-Częstochowskiej zapewne są wam doskonale znane – piękne krajobrazy, skałki, szlaki turystyczne, wspinaczka czy rowery… Nie będę się nad nimi rozwodzić, bo poczytacie o nich na sąsiednich stronach. Ale Jura i narty? To bardzo rzadkie połączenie!
Dla większości z nas Jura jest wspinaczkową kolebką. To tutaj prowadzimy swoje pierwsze kursowe piątki, a potem szybko wskakujemy na szósty stopień. Później ustanawiamy życiówki: VI.1, VI.2, VI.3… I nawet jeśli w pewnym momencie „zdradzamy” jurajski wapień z tym bardziej przewieszonym i lepiej urzeźbionym – westowym, zawsze wracamy na niego z sentymentem. Nic dziwnego, bo Jura ma wiele do zaoferowania, a drogi, które są uznawane za klasyki, byłyby nimi pod każdą szerokością geograficzną. Prezentujemy je w serii filmowej na naszym kanale GóryTV, a także na następnych stronach „Magazynu”.
Wszystkie piękne, majestatyczne, z trudnościami wspinaczkowymi, jednak bez konieczności przechodzenia uszczelinionych lodowców. Wszystkie solo i bez korzystania z udogodnień turystycznych. Alpejskie klasyki: Eiger, Matterhorn i Weisshorn.
Znaczenie Monte Viso (Mont Viso) dla historii włoskiego alpinizmu sięga 1861 roku, kiedy to Quintino Sella, ówczesny minister finansów w państwie, którego stolicą był jeszcze Turyn, postanowił wspiąć się na szczyt. Zainspirowało go to do założenia CAI (Club Alpino Italiano – Włoski Klub Alpejski). Ten moment okazał się tak znamienny, że również dziś wspaniała, przypominająca K2 piramida Monte Viso jest symbolem CAI i wspinaczki górskiej we Włoszech.
O wynikających ze zmian klimatu zagrożeniach, które uniemożliwiły wytyczenie nowej drogi na Annapurnie, niespodziewanym zwrocie akcji w trakcie poszukiwań zaginionego wspinacza i „pospolitym ruszeniu”, na którym opierają się działania ratownicze w górach najwyższych, z MARIUSZEM HATIM HATALĄ rozmawia PIOTR GRUSZKOWSKI.
Wyjątkowe widoki, przestrzeń pod nogami, adrenalina i dużo fajnej zabawy – oto, co oferują via ferraty. Wyposażone w stalową linę do asekuracji szlaki turystyczne kuszą każdego, komu zwykły trekking się znudził, kto niekoniecznie chce się wspinać,ale marzą mu się ambitne wycieczki wysokogórskie.
Rok temu w tatrzańskim numerze GÓR opisałem doliny Cichą Liptowską i Koprową, którymi wiedzie pętla turystyczna przez przełęcz Zawory. Tym razem proponuję szlak tworzący pętlę przez kolejne dwie doliny – Furkotną i Młynicką. Wprawdzie nie leżą one u podnóża Grani Głównej Tatr, tylko pod największą, odbiegającą od Cubryny granią boczną, ale są piękne, dość długie, mają liczne stawy, a nawet wodospad i na pewno zasługują, by je odwiedzić. Bardzo lubię takie turystyczne pętle, bo można zaplanować spokojną wędrówkę, wiedząc, że wrócimy do punktu wyjścia.
Niestety, wczorajsze doniesienia o tragedii w Alpach okazały się dla nas druzgocące - Polak, o którym wspominają media to nasz przyjaciel, współpracownik i wieloletni współtwórca GÓR - Maciej Szopa.
Dzień 8 kwietnia 1941 roku był kolejną smutną datą w dziejach II wojny światowej - po aresztowaniu i osadzeniu w więzieniu NKWD w Chersoniu - zmarł Mariusz Zaruski - założyciel TOPR i zarazem wybitna postać w panteonie bohaterów naszego kraju. W związku z rocznicą jego śmierci, postanowiliśmy przybliżyć Wam sylwetkę tego niezwykłego człowieka - osobowości tak niepospolitej i wszechstronnej, że jego pasjami można by obdzielić kilku ludzi.
