Blisko rok temu w „tatrzańskim” numerze GÓR przedstawiłem pięć tras, które uważam za najwspanialsze. Liczba ta była podyktowana objętością artykułu, a nie ograniczonym wyborem – w Tatrach jest oczywiście znacznie więcej miejsc zapadających na długo w pamięci. Dlatego w tym numerze Magazynu kontynuuję zestawienie wycieczek, które wywarły na mnie największe wrażenie pod względem piękna.
Pod koniec grudnia 1974 roku wybrałem się do Morskiego Oka. Schronisko było przepełnione, więc tradycyjnie ulokowałem się na najwyższym piętrze, aby przewaletować. Tego wieczoru udało mi się skompletować zespół na wspinaczkę. Po długich dyskusjach wybór padł na Direttissimę Kazalnicy.
Na Filar Świnicy wybraliśmy się trochę na wariackich papierach. Co tu dużo mówić – budzik nie zadzwonił, droga się dłużyła… Szczególnie że startowaliśmy z Zakopanego, więc wiecie, jak jest. Jednak szkoda było rezygnować, na dodatek mieliśmy też opcję wycofu na szlak. Pal licho – próbujemy!
W Wysokich Tatrach wciąż mamy zimę – zapraszamy więc na XII edycję Dni Lawinowo-Skiturowych, które odbędą się w Dolinie Pięciu Stawów Polskich, obecnie w najbardziej śnieżnej dolinie w naszych górach!
O zyskującej coraz większą popularność zajawce, jaką jest kompletowanie szczytów Wielkiej Korony Tatr, i o ustanawianych rekordach z ROMANEM FICKIEM, autorem najszybszego jak dotąd przejścia, rozmawia PIOTR GRUSZKOWSKI.
Pisząc ten artykuł, nie byłem do końca pewny, co oznacza „najwspanialsza trasa w Tatrach”. Bo właściwie zależy to od upodobań każdego miłośnika gór. Czy decydują o tym piękne widoki? A może trudności i satysfakcja, że udało się zdobyć wymarzony szczyt? Dla wielu bardzo ważne są dzikość i kontakt z przyrodą z dala od tłumów, gdy najpełniej można odczuć majestat gór. Biorąc pod uwagę brak jednoznacznej definicji, przedstawiam pięć tras, które są najwspanialsze z mojego punktu widzenia. Gdy je przejdziecie, będziecie mogli zweryfikować ten wybór.
O emocjach związanych z poznawaniem niezwykłej, skomplikowanej osobowości i o przypominającym śledztwo zbieraniu materiałów do biografii prekursorki kobiecego himalaizmu, Haliny Krüger-Syrokomskiej, z ANNĄ KAMIŃSKĄ rozmawia ANDRZEJ MIREK.
O samotnym przejściu Głównej Grani Tatr i jej właściwościach fraktalnych z WADIMEM JABŁOŃSKIM rozmawia BARTEK WRZEŚNIEWSKI.
Niemal zaraz po rozpoczęciu kalendarzowego lata wszyscy ochoczo ruszymy nad jeziora i w góry, rozkoszując się przyrodą. Jedną z najpopularniejszych destynacji będzie z pewnością Zakopane. Poza oficjalnym rozpoczęciem letniego sezonu jest jeszcze jeden powód, żeby w pierwszy weekend wakacji wybrać się do stolicy Polskich Tatr. W ostatni weekend czerwca w Zakopanem i w Tatrach odbędzie się, w tym roku już po raz 19., jeden z najważniejszych eventów górskich w Polsce – Festiwal Moc Gór.
Magura Rycerowa, zwana też po prostu Magurą (1997 m), to mało znany szczyt w zachodniej części słowackich Tatr Wysokich, praktycznie nieodwiedzany przez turystów. Ta wyjątkowa, jak na obecne czasy sytuacja spowodowana jest głównie tym, że cały rejon Kop Liptowskich, w którym znajduje się Magura, od 1948 roku objęty jest ścisłym rezerwatem, a wejść na jego teren da się wyłącznie ze specjalnym pozwoleniem TANAP-u.
Pomiędzy dolinami Furkotną i Młynicką leży rozdzielająca je Grań Soliska, w której najwyższym szczytem jest Wielkie Solisko (2414 m). Opisałem je kiedyś w GÓRACH, w Kąciku Tatrzańskiego Turysty, a także w przewodniku Nieznane Tatry, jednak teraz wrócę do tematu z kilkoma nowymi zdjęciami i informacjami.
To podobno najpiękniejsza piątkowa droga w Tatrach, a przynajmniej tak głoszą internetowe opinie. Wspaniałe wspinanie w litym granicie, nietypowe formacje skalne i fenomenalne widoki na najwyższe tatrzańskie szczyty. Wszystko to oferuje Droga Motyki na Małym Lodowym.
Najwyższym szczytem w rejonie dolin Furkotnej i Młynickiej jest Hruby Wierch. Został on już opisany w Magazynie GÓRY, w ramach Kącika Tatrzańskiego Turysty, a następnie w wydaniu książkowym 3-tomowego cyklu Nieznane Tatry, obecnie dostępnym na e-bookach. W planowanym, poszerzonym wydaniu, zawierającym 20 dodatkowych szczytów, znajdzie się też Kolista Turnia, którą już teraz – trochę na przekór, bo jest niższa i mniej atrakcyjna niż Hruby Wierch – chciałbym polecić jako pierwszy cel wyprawy poza szlakiem. Oczywiście w towarzystwie przewodnika tatrzańskiego, bo taki jest wymóg, jeśli chcemy poznać to, co w Tatrach niedostępne dla ogółu turystów.
Gdy redakcja GÓR poprosiła mnie o napisanie artykułu o ciekawych drogach zimowych w Tatrach, od razu wpadłem na pomysł, by przedstawić linie będące swoistym biletem wstępu w większe trudności. Dla wielu osób wbicie się w linię z pogranicza M7–M8 może być dość onieśmielające. Chcę tutaj pokazać, że nie taki diabeł straszny i da się uniknąć „falowania getrów” – lepiej wspinać się po przystępnej drodze, zamiast wybierać dupotłucznie :). Opcji w podobnym stylu jest więcej i są to często uznane klasyki, ale poniżej opiszę kilka, które robiłem. Pamiętajcie, że jest to wybór subiektywny.
Moje propozycje dróg zimowych dla zaawansowanych początkujących są dwie, obie na Słowacji, bo tamtejsze góry są jakby ciągle mniej znane naszym taternikom. Przy ich wyborze kierowałem się gwarancją obiektywnego bezpieczeństwa, za jaką uważam możliwość łatwego i szybkiego odwrotu, czyli zjazdów. Zatem, jak nietrudno się domyślić, obie drogi są wyposażone w stałe stanowiska zjazdowe.
W tym roku Dni Lawinowo-Skiturowe były wyjątkowym wydarzeniem. Wracające po dwuletniej przerwie związanej z pandemią miały być okazją do radości z powodu znikających obostrzeń, a stały się piękną ideą – górskim szkoleniem, z którego cały dochód został przekazany Fundacji Ocalenie na pomoc osobom dotkniętym wojną w Ukrainie. I dzięki Wam – Uczestnikom i Sponsorom – udało się zebrać w sumie 31 075 zł!
26 marca Andrzej Bargiel rzucił wyzwanie skiturowcom goniąc ich na szczyt Kasprowego Wierchu. Marcin Rzeszótko potrzebował jedynie 56 minut, by pokonać 11-kilometrową trasę zawodów Red Bull Szybka Tura, wiodącą z Kuźnic na szczyt i z powrotem. Najszybsza wśród kobiet była Iwona Januszyk, która na mecie zameldowała się po 1h i 4min, zajmując 5. miejsce w klasyfikacji generalnej.
Przez dwa lata, ze względu na pandemię, nie odbywały się nasze spotkania szkoleniowe w Pięciu Stawach. W tym roku mieliśmy już wszystko zaplanowane, gdy przyszła wojna. Po długich rozmowach doszliśmy do wniosku, że zorganizujemy Dni w nowej formule – dla nas wszystkich, by znaleźć odskocznię w górach w tych trudnych czasach, ale przede wszystkim – dla pogrążonej w wojnie Ukrainy i potrzebujących pomocy uchodźców z tego kraju.
Po chwilowym, nieznacznym spadku stopnia zagrożenia w Tatrach, TOPR ponownie ogłosił lawinową „trójkę”, która – wszystko na to wskazuje – utrzyma się przez kolejne dni. Przypomnijmy, że w przy tym stopniu, który określany jest jako „znaczny”, poruszanie się w terenie wysokogórskim wymaga bardzo dużych umiejętności oceny lokalnej sytuacji lawinowej!
W piątek po godzinie 17tej do centrali TOPR dotarło zgłoszenie od trójki turystów, którzy dotarli w rejon Kopy Kondrackiej. Turyści nie wiedzieli gdzie dokładnie się znajdują, a także nie mieli odpowiedniego wyposażenia tj. raków, czekanów ani lawinowego ABC. W Tatrach panowały wówczas niezwykle trudne warunki – 3. stopień zagrożenia lawinowego, duży świeży opad śniegu, któremu towarzyszył porywisty wiatr. W wyższych partiach oraz na grani wylodzone fragmenty przetykane były świeżo naniesionymi „poduchami śnieżnymi” słabo związanymi z podłożem.
