Wywiad z podróżniczką Martyną Wojciechowską po powrocie z Antarktydy

URSZULA HAJN: Jak się czujesz po powrocie z wyprawy? Widzę, że popijasz red bulla?

MARTYNA WOJCIECHOWSKA: Półprzytomna. Budzę się o godz. 1 – 2 w nocy i już nie mogę spać. Na Antarktydzie przez całą dobę świeci przepiękne słońce. To sprawia, że zegar biologiczny zupełnie się rozregulowuje! Okres po powrocie jest dla mnie zawsze bardzo trudny. Nie umiem przeskoczyć z jednej rzeczywistości do drugiej, przez jakiś czas czuję się, jakbym żyła w światach równoległych. Z jednej strony ulga, że już jestem w domu, ale z drugiej strony jest mi smutno, że już nie jestem tam.

Ludzie zazwyczaj mówią, że z perspektywy ekstremalnych wydarzeń te codzienne wydają się mniejsze. Ty mówisz odwrotnie: z perspektywy codziennych te ekstremalne się kurczą.

Ja będę bardzo forsować tę teorię i nikt mnie nie przekona, że jest inaczej: dużo łatwiej jest żyć tam niż tutaj. Łatwiej mrozić sobie tyłek w górach i podbijać nowe lądy, niż tutaj żyć, układać się z ludźmi, radzić sobie w pracy, codziennie rano wstawać i walczyć o przetrwanie. W ludziach żyjących ekstremalnymi wyprawami więcej jest chęci ucieczki przed normalnym życiem niż gonitwy w poszukiwaniu ekstremalnych emocji. Ja robię to samo. Tam jest mi po prostu łatwiej. Chociaż podczas burzy śnieżnej na wysokości prawie 4 tys. metrów – kiedy wewnątrz namiotu panowała temperatura minus 30 stopni i wiał wiatr z prędkością ponad 100 km na godzinę, a ja nie jadłam od trzech dni – bardzo tęskniłam za moim dzieckiem i zadawałam sobie pytanie, po co to wszystko i co ja tutaj właściwie robię.

Ciąg dalszy wywiadu na: www.dziennik.pl/podroze/relacje/article302609/Wojciechowska_Bardzo_tesknilam_za_corka.html