Łukasz Dudek - na fali

Łukasza przepytał: Andrzej Mirek

Jesteś ewidentnie na fali. Kolejne przejścia udowadniają, że jesteś fizycznie oraz psychicznie świetnie przygotowany do sezonu, a do tego potrafisz pójść za ciosem i nie spoczywasz na laurach. Podziel się tym fantastycznym uczuciem z czytelnikami GÓR.

Jeden sukces napędza kolejny i człowiek zaczyna optymistycznie patrzeć w przyszłość. Jeśli wskakujesz na wyższy poziom, zaczynają się otwierać kolejne możliwości, można spróbować piękniejsze i trudniejsze drogi, które były dotychczas niedostępne. W głowie pojawia się mnóstwo planów, które chciałoby się jak najszybciej zrealizować. Daje to niesamowitego kopa do działania, chce się trenować ze zdwojoną mocą, a jakiekolwiek znużenie wspinaniem odchodzi w zapomnienie. Takiego stanu doświadczam zawsze, gdy następuje jakiś przełomowy moment – trudne RP czy OS. Tego samego odczucia doznają osoby, które przełamały swoje bariery, i nie ma znaczenia, na jakim poziomie się znajdują. Na tym polega magia tej dyscypliny. Wspinacz na 9a może odczuwać te same emocje, co wspinacz na VI.1. Ważne, żeby czerpać z tego radość i dobrze się przy tym bawić.


Czy zdajesz sobie sprawę, że twoje przejścia są coraz bliżej tego, co dzieje się na świecie, ale jak na razie odstają od tego, co prezentuje reszta Polski – możesz być źródłem zawiści i frustracji. Z kolei dla innych możesz być i na pewno jesteś inspiracją. Co myślisz o tych dwóch podejściach i czy spotkałeś się z ich przejawami?

Jeśli moje sukcesy mają być dla kogoś źródłem frustracji czy zawiści, to może tylko znaczyć, że jest zbyt napięty na „wynik”, a wspinanie jest próbą ucieczki od kompleksów. Nie sądzę jednak, by istniały takie osoby. Wspinanie w skałach jest przede wszystkim walką ze swoimi słabościami, a rywalizacja powinna zostać ograniczona do minimum. Tym różnimy się od sportów boiskowych... Gdyby moja osoba, tegoroczne przejścia czy stosunek do wspinania pomogły choć w małym stopniu „wkręcić” się komuś bardziej w tę dyscyplinę, byłbym wielce rad :-) Inspiracja to jak dla mnie chyba zbyt poważne słowo :-) Nie spotkałem się z przejawami takiego podejścia.

Lekko namieszałeś w Mamutowej. Niektórzy głosili „polskie 9a”, a okazało się, że nie ma przełomu. Mimo to wiem, że wypowiadasz się o przejściu Bogdana Rokosza z szacunkiem. Proszę o komentarz.

Mamutowa to jedyna skała w Polsce z charakterem dróg zbliżonym do tego, co oferuje nam wspin na Weście. Jest swego rodzaju ewenementem w naszym wapieniu – żaden krajowy rejon nie daje nam wspinania ciągowego w dużym przewieszeniu bądź dachu. Tamtejsze realizacje śmiało można odnieść do wycen skali francuskiej, zaś pozostałe rejony, co najwyżej do dróg na Frankenjurze. W pewnym sensie dwie linie, które pokonują całą długość jaskini (Stal Mielec i Sprawa Honoru), zamykają historię eksploracji tego miejsca. Wydaje się, że jedyną możliwością kolejnego wywindowania wycen jest wyeliminowanie na powyższych drogach dokręconych chwytów, co często ma miejsce w europejskich ogródkach. Linie w obecnej formie nie będą stanowiły żadnego wyzwania dla obecnego i przyszłego pokolenia wspinaczy. Powód? Brak trudnych i skomplikowanych sekwencji bulderowych, które w głównej mierze stanowią o trudności drogi, oraz komfortowe resty, które odejmują ciągu. W niedługim czasie coraz więcej wspinaczy będzie „biegało” po tych realizacjach. A Sprawa Honoru? Z pewnością nastąpił jakościowy przełom. Obecnie jest to najtrudniejsza linia o charakterze wytrzymałościowym w Polsce. Na pokonanie tego problemu czekaliśmy dobrych kilka lat, tym większe brawa dla Bogdana, że to właśnie jemu jako pierwszemu udało się pokonać ten mit. Droga składa się z trzech części, pierwsze dwie biegną dachem, trzecia mocno przewieszoną płytą. Z założenia o trudnościach miał decydować ciąg. Jednak końcówka wiedzie przez bardzo ciasno wykute dziury, co mocno ogranicza osoby o dużym rozmiarze palców, powodując, że linia staje się parametryczna. Właśnie ten czynnik zrzucał Bogdana przez ostatnie lata. Miałem to szczęście, iż moje palce nie są jeszcze zdeformowane i w dziurkach klinowały się właściwie. Z kluczowej płytki nie spadłem ani razu. Konkrety: w tym roku wspinałem się po kilku drogach z przedziału „skrajnie trudno”, najbardziej zbliżony w charakterze do Sprawy Honoru jest Underground. Biorąc pod uwagę trudności techniczne, konieczne przygotowanie fizyczne i opanowanie trików potrzebne do przejścia, obie drogi dzieli przepaść...

Skąd aż takie umiłowanie Ospu? To już chyba czwarta wizyta w tym roku? Czy bardziej decyduje bliskość czy rodzaj wspinania?

Odpowiedz jest bardzo prosta, jest to najlepszy rejon oddalony od Polski o kilka godzin jazdy samochodem. By móc powspinać się po drogach o podobnej jakości, bylibyśmy zmuszeni jechać przynajmniej na południe Francji, co wiąże się już z dłuższym wyjazdem. Do Ospu natomiast można wyskoczyć nawet na kilka dni...

Ciąg dalszy wywiadu dostępny w,: GÓRY, nr 6 (181) czerwiec 2009