W roku 1926 Zaruski powierza kierownictwo Pogotowia Józefowi Oppenheimowi.
Praktycznie jednak już od sierpnia 1914 roku jako zastępca Zaruskiego kieruje on TOPR.
Józef Oppenheim urodził się 15 czerwca 1887 roku w Warszawie. Jako młodzieniec czynnie działa w II Proletariacie. W czasie manifestacji na Placu Zbawiciela zostaje zraniony szablą kozacką, aresztowany ucieka z trzeciego piętra po związanych prześcieradłach.
Wyjeżdża za granicę i studiuje na politechnikach w Nancy i Berlinie. Strata majątku ojca zmusza go do podjęcia doraźnych zajęć, pracuje jako stenograf sądowy w Krakowie, a później bibliotekarz Uniwersytetu Ludowego. W 1910 roku wraz z członkami krakowskiego AZS przyjeżdża do Zakopanego… i zostaje na stałe. „Pierwsze poznały się na nim kobiety, potem polubiły go psy, a z czasem cała zakopiańska reszta” (Stanisław Zieliński, W stronę Pysznej - MAW Warszawa 1987).
Zapalony narciarz podejmuje szereg wypraw narciarskich w głąb Tatr, a często jego partnerami są Zaruski, Lesiecki i Loria. Oppenheim jest uczestnikiem m.in. pierwszych zimowych wejść od północy na Mięguszowiecki Szczyt Czarny, na Kaczy Szczyt, Młynarza, z Dolinki Pustej na Kozią Przełęcz i inne.
W 1912 roku wstępuje do TOPR jako jego członek czynny. „Na przestrzeni ćwierć wieku jest kimś nierozerwalnie złączonym z zimowym i letnim taternictwem, niezmiernie popularnym w Zakopanem, szczerze kochanym przez towarzyszów taterników, lubianym i uznawanym przez góralskich członków Pogotowia” (Kazimierz Piotrowski, Taternik rocznik XXX z 1948 nr 3-4).
Po przybyciu do Zakopanego opanował sztukę fotografii i stał się znanym autorem zdjęć tatrzańskich. Wydał kilka albumów tatrzańskich, a ukoronowaniem jego sukcesów fotograficznych stał się album przeznaczony dla Papieża Piusa XI. Otrzymał za to osobiste podziękowanie od Piusa XI wraz z błogosławieństwem papieskim. Podobno z chwilą wyjazdu Oppenheima z Zakopanego w 1939 roku, oprawione w ramkę błogosławieństwo zostało skradzione. Złodziej wywabił nazwisko „Opcia”, a w jego miejsce wpisał siebie wraz z rodziną do trzeciego pokolenia…
W czasie II Wojny Światowej przebywa w okolicach Kowla, gdzie pracuje przy robotach ziemnych, a od 1942 roku w Warszawie, gdzie z powodu swego żydowskiego pochodzenia ukrywa się u przyjaciół, aż do wybuchu Powstania Warszawskiego. W trakcie Powstania pracuje w szpitalu powstańczym AK na Hożej. 12 października 1944 roku przy ewakuacji rannych ze szpitala wydostaje się z Warszawy do znajomych w Pruszkowie, gdzie przebywa do marca 1945 roku.
Wraca do Zakopanego i jeszcze przez krótki czas kieruje Pogotowiem, a następnie organizuje domy wypoczynkowe na Groniku w Kościelisku. 28 stycznia 1945 roku (choć źródła podają różnie daty) we własnym domu na Krzeptówkach zostaje zamordowany. Oficjalny komunikat głosi, że był to mord w celach rabunkowych.
„Był romantykiem w głębi duszy i optymistą i wierzył, że ludzie nie są źli, wierzył, że słabszego nie należy bić. W dużo obłędnych rzeczy wierzył…” pisał Rafał Malczewski.
Jan Krzysztof
Źródło:
www.topr.pl
