W ramach aklimatyzacji weszliśmy na Thalle La (4870 m) i dwa pobliskie szczyty: zwornik (około 5150 m) oraz szczyt (około 5100 m).
W zasadniczej części wyprawy wyeksplorowano trzy dziewicze doliny: Thalle Glacier, Bukma Glacier, Khasumik Glacier oraz dokonano wejść na trzy trudne sześciotysięczne szczyty, w tym dwa do tej pory niezdobyte.
Mirkasia Peak (około 6000 m) — pierwsze wejście 30. 07. 2007; Droga Klasyczna przez Thalle Glacier i Mirkasia La (około 5600m). Całość akcji: od bazy Olmo (około 3500 m) — 3 dni, akcja szczytowa: od biwaku w kotle lodowca Thalle (około 5200 m). Trudności: deniwelacja 800 m, M3+, lód 60 stopni, D (12 godzin),
Przełęcz Bukma La (około 5700 m) — nowa droga z lodowca Bukma (przez zachodnią ścianę Bukma La). Trudności: deniwelacja 900 m, M4 (w kruchej skale), lód 70 stopni, TD, 8 godzin.
Podczas pokonywania tego urwiska narzuciliśmy sobie bardzo szybkie tempo wspinaczki, gdyż istniało duże zagrożenie spadającymi kamieniami. Z tego też powodu na dwie trzecie długości drogi zrezygnowaliśmy z asekuracji na rzecz szybszego dotarcia do względnie bezpiecznych partii ściany.
Po biwaku w jamie śnieżnej na Bukma La przeprowadziliśmy atak szczytowy wschodnią granią na Honboro. Z powodu dużego zagrożenia lawiną seraków z partii szczytowych, 300 metrów pod wierzchołkiem zdecydowaliśmy się wycofać.
Tego samego dnia dokonaliśmy wejścia na znajdujący się po przeciwnej stronie Bukma La Peak (6000 m) od Bukma La; trudności: deniwelacja 300 m, droga lodowcowa 55 stopni, PD, 3 godziny,
Honboro Peak West (około 6430 m) — pierwsze wejście, 21. 08. 2007 zachodnią ścianą na Kande La (około 5700 m) i dalej południowo-zachodnią granią na zachodni wierzchołek Honboro Peak. Całość akcji: od bazy „Bukma” (około 4000 m) — 6 dni, akcja szczytowa: od biwaku na lodowcu Khasumik (około 5200 m) 53 godziny non-stop. Trudności: deniwelacja 1200 m, długość południowo-zachodniej grani 2 km, M5, ED.
Najbardziej niebiezpieczną częścią drogi był start w ścianę lodowym stożkiem, który znajdował się bezpośrednio pod ogromnym serakiem spływającym z Kande La. Po przejściu narażonego na spadające odłamki seraka odcinka (okoo 200 metrów), przetrawersowaliśmy w lewo w otwartą, mikstowa ścianę, gdzie już do samej przełęczy stosowaliśmy asekurację sztywną napotykając trudności M5. Długa na 2 km południowo-zachodnią grań cechowały zróżnicowane trudności mikstowe (do M5).
Masyw Honboro kulminuje w niemal poziomej, mierzącej około dwustu metrów długości grani szczytowej, na krańcach której można wyróżnić dwa wierzchołki: Honboro Peak East (6459 m) oraz Honboro Peak West (około 6430 m). Wierzchołek wschodni jest kulminacją łączących się 100 metrów pod szczytem grani północnej i wschodniej, zaś wierzchołek zachodni zwornikiem dla wybitnej, mikstowej grani południowo-zachodniej oraz grani zachodniej (od szczytu nr 77).
Wszystkie dane o pierwszych wejściach oraz wysokości szczytów, są podane w oparciu o materiały udostępnione przez Jerzego Walę. Przy określaniu trudności klasy dróg, użyliśmy symboli skali francuskiej.
Chcieliśmy bardzo podziękować Polskiemu Związkowi Alpinizmu oraz Fundacji im. Andrzeja Zawady za pieniądze, z których mogliśmy pokryć wszystkie koszty wyprawy oraz dokupić odpowiedni sprzęt wspinaczkowy.
Dodatkowo pomogły nam firmy Warmpeace oraz Yeti.
Łukasz Depta dziękuje za wsparcie sprzętowe firmie Pathways Outdoor oraz Penetron.
Łukasz Depta,
Andrzej Głuszek,
Wojciech Kozub.
źródło:
PZA
2007-09-13
(dg)
