23.04.2009
Leżę w śpiworze, przesypiam połowę dnia, słucham muzyki i... nabieram sił. Namiot obróciłam tak, by móc patrzeć na Kanczendzonge. Mój trzeci dzień na antybiotyku. Muszę się wyleczyć, żeby w ogóle coś zacząć na Górze. Ale tak widocznie ma być. I tak mój organizm się przyzwyczaja do wysokości, i tak byśmy spędzili dwa, trzy dni w bazie, aklimatyzując się. Jesteśmy w końcu na 5500 m, to dość wysoko jak na bazę himalajską. Nasze bagaże wciąż docierają powoli z Ramche, nie mam jeszcze wszystkiego, tylko najpotrzebniejsze rzeczy np. śpiwór. Więc bez wyrzutów sumienia wypoczywam. Jedyne co dobre, to to, że nie odczułam za bardzo wysokości, dobrze ją znoszę, głowa nie boli.
Dziś jest dzień Świętego Grzegorza (Sant George - ang, Sant Jordi - cat., San Jorge - esp.). Mówiąc krótko - taki Dzień Zakochanych, ale obchodzony tylko w Katalonii, w Hiszpanii już nie. Święty Grzegorz to patron dwóch hiszpańskich regionów: Katalonii oraz Aragonii, a podobno także patron Anglii i Rosji. W Katalonii w ten dzień jest wielki festyn, wzdłuż ulic rozłożonych jest mnóstwo stołów, studenci sprzedają kwiaty oraz książki, gdyż zgodnie z tradycją mężczyźni dają kobietom jedną różę, a kobiety mężczyznom - książkę.
Jak już kiedyś pisałam w którejś z poprzednich relacji, Baskowie i Katalończycy w ogóle nie czują się Hiszpanami (jedni o drugich na wzajem wyrażają się z lekką ironią), bardzo podkreśla się wszelkie odrębności, tradycje oraz kulturę danych regionów. Z tej racji, że jest tu kilku Katalończykow - leżąc i siąpiąc nosem w śpiworze - dostałam kilka zasuszonych kwiatków, bardziej przypominających źdźbła trawy, ale liczy się sam fakt, jakże miły...
źródło:
kingabaranowska.com
