Opracowanie i zdjęcia:
Andrzej Makarczuk
Wszyscy nasi czytelnicy z większym stażem wspinaczkowym z pewnością zauważyli, jakie zmiany zaszły na naszych ogródkach skalnych na przełomie ostatnich dziesięciu lat. Może „młodszym” stażem koleżankom i kolegom trudno w to uwierzyć, ale jeszcze w połowie lat dziewięćdziesiątych w wielu rejonach stanowisko zjazdowe i nowe ringi przelotowe należały do rzadkości (nawet w dobrze obitych rejonach nie było łańcuchów zjazdowych, lecz ringi). Na szczęście dzięki ciężkiej, społecznej(!) pracy kilkunastu ekiperów, bardzo często wspieranych finansowo (o czym się, niestety, zapomina) przez Polski Związek Alpinizmu, poszczególne zrzeszone w związku kluby oraz osoby prywatne i dystrybuujące w naszym kraju ringi i kleje firmy, sytuacja ta zmieniła się i ciągle zmienia się na lepsze.
Jak my, „użytkownicy” naszych skał, a co za tym idzie stałych przelotów, możemy pomóc w tym procesie? Przede wszystkim możemy postarać się, aby osadzone punkty, zwłaszcza te stanowiskowe, przetrwały jak najdłużej w nienaruszonym stanie, umożliwiającym bezpieczne z nich korzystanie. Aby tak było, kolucha stanowiskowe nie powinny być wycierane przez linę, czyli lina nie powinna być przekładana przez nie bezpośrednio, co często ma miejsce w momencie, gdy chcemy się na danej drodze wspinać na tzw. wędkę. Szczególnie naganne jest używanie do „wędkowania” bezpośrednio z łańcuchów lin starych, brudnych i zapiaszczonych...
Dalszy ciąg artykułu w majowych Górach 5 (156) 2007.
