Maturzyści w akcji, czyli trekking w Alpach

Idea tego dalekiego, dość długiego, narodzonego w bólach wyjazdu zrodziła się rok wcześniej. Nieśmiałe próby zorganizowania wakacji w taki sposób jak poniżej przeistoczyły się w coś prawdziwie genialnego.

Po dwudziestoparogodzinnej podróży różnymi środkami transportu, zachwyceni szwajcarskimi pociągami, na tyle wygodnymi, iż ze spokojem można by w nich przeprowadzać niejedną operację plastyczną miłych pań z Helwecji, dotarliśmy w końcu na miejsce naszego przeznaczenia. Była nim malutka „japońska” kolonia na Starym Kontynencie, zwana przez Europejczyków Zermattem. Podbojami japońskich najeźdźców zajmować się jednak nie będziemy. Nasz wzrok skierowany był (oczywiście) na góry otaczające to miasteczko.

 

Zaraz po wyjściu z zabytkowej ciufy ukazał się nam majestatyczny Matterhorn. Niektórzy uważają, że z tej góry dziadkowie Kleopatry czerpali inspiracje na swoje grobowce, inni twierdzą, że to na jego szczycie pozostał ostatni bastion templariuszy chroniących Świętego Gralla. Istotny jest za to fakt, że mierzy on 4478 m i wznosi się około 2650 m ponad Zermatt.

Po chwili zadumy nad Matterhornem odezwały się plecy, domagające się szybkiego ulokowania na pobliskim campingu. Wesołe 150-metrowe przejście z peronów niespecjalnie się dłużyło. Zaskoczeniem były dla nas dość spartańskie warunki jak na pole namiotowe w Szwajcarii. Połowa campingu została zajęta przez budowę, druga zaś została przeznaczona dla turystów. Niestety przez tę drugą przetoczyła się banda wściekłych buldożerów oraz innych sprzętów budowlanych. Wyglądało trochę tak, jakby ktoś uwziął się na przyjezdnych z kraju Bocianów i Orłów. Po chwilowym poszukiwaniu miejsca rozbiliśmy nasze 3 skromne namiociki na pochylonym, jak to na góry przystało, terenie. Następnie kilkunastominutowy spacer, a po rozmowach i obmyślaniu planu dnia kolejnego kima.

Dzień 1

Dzień, a w zasadzie noc (5 rano) przywitała nas nieprzyjemnym chłodem i wszędobylską wilgocią z rosy. Po zjedzeniu obowiązkowej mielonki, popchniętej keczupem i białym chlebem ruszyliśmy w górę. Ledwo co opuściliśmy (nie)przytulne namioty, słońce rozświetliło pierwsze szczyty, z Breithornem i Matterhornem na czele. Wszędzie ciemno, a takie dwie potężne żarówki dotrzymywały nam cały czas towarzystwa.

Po godzinie wyszliśmy z mrocznego cienia na rzecz jaśniejszych okolic. Momentalnie temperatura odczuwalna podskoczyła o kilkanaście stopni celsjusza, należało też wyciągnąć mazidła do opalania. W ciągu kolejnych minut pokazywały się kolejne szczyty, lodowce i tym podobne geologiczne utwory, w tym potężny masyw Monte Rosy z grupą kilkunastu szczytów powyżej 4000 m.

Kolejnym ciekawym widokiem była czerwona ławka, tuż obok szlaku, położona na przemiłej łące, na wysokości naszych Rysów. Jednogłośną decyzją usiedliśmy na niej i zjedliśmy drugie śniadanko.

Po tym obfitującym w kalorie posiłku oraz uzupełnieniu sił i płynów, napawając się widokami, ruszyliśmy ponownie szlakiem, który po krótkim czasie zaczął się wić zakosami po morenie. Orientacja nie sprawiła żadnych problemów i sprawnie zdobyliśmy najwyższy punkt tego dnia, czyli Trockener Steg, położony na wysokości 2939 m. Spotkaliśmy tam od groma narciarzy, jurnie podchodzących po kamieniach do stacji kolejki, gdyż zabrakło im odrobinę białego puchu.

Po krótkim odpoczynku nie pozostało nam nic innego jak założyć z powrotem buty, plecaki i ruszyć płaskowyżem na wys. ok. 2800 m, w kierunku wschodniej ściany Matterhornu. Widoki iście księżycowe, szaro, buro i ponuro, jak to dla miejsc typowych dla moreny czołowej. W międzyczasie pod szczytem Matterhornu krążyły śmigłowce, zabierając kilku nieszczęśników.

Kolejny etap to zejście w dół, w kierunku jeziorka Schwarzsee, z przystankiem nad nim, a następnie dalej do namiotów. Przez ten manewr nasze błogie, ciche łazikowanie skończyło się bezpowrotnie wraz ze schodzeniem niżej i niżej. Hordy ludzi w okolicach Czarnego Jeziora zburzyły nasz spokój, lecz z powodu zmęczenia nie zwracaliśmy na to większej uwagi.

Dzień 2

Poranek dnia następnego rozpoczął się dokładnie tak samo jak wcześniejszy. Znów zimno, ciemno, przewracanie się na odciągach z namiotu. Jednak siła woli młodych Polaków pomogła zwalczyć wszelkie przeciwności wstawania o bandyckim świcie.

 

Trasa, jaką obraliśmy prowadziła nas ponownie do Trockener Steg, gdzie załadowaliśmy nasze ciała, dusze i pognaliśmy kolejką na Klein Matterhorn (3883 m n.p.m.). Po drodze pogoda odrobinę się popsuła. Tym razem nie było już takiej „lampy”, a znad Italii nadciągały nieprzyjemne chmury.

 

Na szczycie zawitaliśmy na punkt widokowy, gdzie w tym czasie przebywało od zatrzęsienia ludzi. Nie mówiąc już o tym, że Robert Makłowicz wraz ze swoim stolikiem do gotowania zajmowałby pewnie około połowy tego miejsca.

 

Chwilę później udaliśmy się odrobinę niżej, a mianowicie do…. wnętrza lodowca. Tak, tak… Szwajcarscy inżynierowie wykopali szereg tuneli w lodzie, osadzając różne rzeźby przypominające np. misie z żelków.

Nie chcąc być przyłapanymi przez brzydkie chmury, obraliśmy powrotny kierunek do kolejki i zjechaliśmy prawie kilometr w dół. Zamiast obniżać dalej wysokość wybraliśmy sportowy cel tego dnia, czyli schronisko Gandegg (3030 m). Kilkunastominutowe podejście zaowocowało zrobieniem wielu fotek w przedziwnych pozach i miejscach, tak więc miło było.

 

 

Po dwóch dość męczących, z powodu podjęcia nagłego wysiłku dniach, zdecydowaliśmy się na dzień „lajtowy”. Tym razem daliśmy sobie pospać odrobinę dłużej i ruszyliśmy w kierunku doliny Trift, w celu opalania się na jednej z tamtejszych łąk. Spacer krótki, około 2-godzinne podchodzenie pod górkę, na wysokość 2337 m.

 

Aura słoneczna i ciepła, więc tuż po dotarciu na miejsce, rozłożyliśmy wniesione na plecakach karimaty i solidnie odpoczęliśmy. Niestety po zejściu do Zermattu zdruzgotały nas nieprzyjemne wieści dotyczące prognozy synoptyków. Diagnoza stwierdzała za 2 dni załamanie pogody, co w przypadku mieszkania pod namiotem nie napawało specjalnym optymizmem.

 

 

Chcąc skorzystać z uroków słońca i widoków, ponownie ruszyliśmy w trasę wczesnym rankiem. Naszym celem było wdrapanie się na Mettelhorn, na wysokość 3406 m. Około 1/3 ścieżki ku temu szczytowi pokonaliśmy dzień wcześniej, więc wiedzieliśmy po części czego się spodziewać.

Droga bardzo przyjemna, choć trochę przydługa, gdyż przez długi czas prowadziła po płaskim. W międzyczasie, podczas postoju na „mielonkę”, zwabione przez ten rarytas wypasające się owce, zaatakowały nas. No może nie do końca nas jako osoby fizyczne, jednak jedna z „czarnych owiec”(nomem omen była biała) odłączyła się od swoich ziomków i planowała zrobić desant na nasze plecaki. Okazało się jednak, że kilka polskich przekleństw „żeby sobie poszła” wystarczyło i spożyliśmy, co spożyć mieliśmy.

Dalej szlak zaczął trawersować bardziej strome zbocze, aż w końcu znaleźliśmy się na początku pola śnieżnego i ukazał się nasz długo wyczekiwany wierzchołek.

Owe pole śnieżne określane jest jako bezszczelinowe. Chcąc nie chcąc, Tomek organoleptycznie stwierdził, że gdzieniegdzie mikroszczeliny objawiają się i lepiej nie oddalać się od pierwotnej ścieżki.

Kolejnym zadaniem było odnalezienie prawidłowego szlaku na szczyt. Do wyboru były dwie ubite dróżki. Ja i Tomek wybraliśmy jedną z odnóg, na drugą kurs obrała pozostała trójka towarzyszy. Korzystając z „prawa zawsze złego wyboru”, trafiliśmy po chwili na koniec ubitej skały, więc ambitnie przetrawersowaliśmy kilkanaście metrów stoku, po niesamowicie sypiących się kruchych skałach, powracając na dobre tory. Do szczytu szlak pnie się ostro w górę, kończąc skalnymi płytami na wierzchołku i solidnym urwiskiem w stronę Zermattu.