Anna Milewska opowiada historię swojego długoletniego szczęśliwego związku z Andrzejem Zawadą. Jakim sposobem ci znani, atrakcyjni, niezależni ludzie, wybitna aktorka i sławny himalaista przetrwali razem tyle lat, pozostanie ich ścisłą tajemnicą. Chyba istotne jest to, że bez rutyny, doświadczali kolejnych form, etapów, wspólnego życia. Od emocjonującego, niezbyt poprawnego według wcześnie przyjętych norm romansu. Poprzez wytrwałe narzeczeństwo. Wreszcie małżeństwo, aż do śmierci, jak głosi przysięga. Śmierci Andrzeja Zawady.
Można dociekliwie spekulować, że pomogły tutaj okoliczności zawodowe: nie widywali się zbyt często, zbyt łatwo. Anna Milewska miała zajęte wieczory przez teatr. Wyjeżdżała na zdjęcia do filmu. Andrzej Zawada wiele czasu spędzał w Tatrach i Alpach, a potem kierował wyprawami w Himalaje. Swoje pasje dzielili do pewnego stopnia. Ona też się wspinała, on interesował się również sztuką. Ale przede wszystkim bardzo dobrze czuli się w swoim towarzystwie. Po prostu lubili się, a co za tym idzie szanowali. Obydwoje eleganccy, dyskretni wobec siebie i jak się wciąż okazywało, dla siebie najważniejsi, zwyciężali nieuchronne na przestrzeni tyle lat problemy. I ten długi urozmaicony staż wspólnego życia stał się kapitałem, którego nie dali sami sobie roztrwonić. Być może zamiast tych prozaicznych określeń wystarczyłoby słowo miłość. Ale niech ono pozostanie w domyśle, niech samo narzuci się czytelnikowi książki.
(Tomasz Łubieński, polski pisarz, dramaturg i eseista, redaktor naczelny miesięcznika "Nowe Książki")
Kilka słów o bohaterze książki:
Andrzej Zawada – guru ludzi gór, geofizyk, taternik, alpinista, wreszcie sławny polski himalaista. Inicjator himalaizmu zimowego, czego potwierdzeniem była pionierska, zimowa polska wyprawa na najwyższy szczyt świata – „Everest 1979/1980”, kierowana przez Zawadę. Szczyt osiągnęli 17 lutego 1980 roku Leszek Cichy i Krzysztof Wielicki. Zawada z dyplomatycznym talentem, odziedziczonym po ojcu, konsulu II Rzeczypospolitej prowadził wielkie międzynarodowe wyprawy, jak też kilkuosobowe wyjazdy w góry wysokie. Obdarzony szczególną charyzmą osobistą był wybitnym liderem, a jednocześnie świetnym kolegą, gawędziarzem, duszą towarzystwa, doskonałym tancerzem. Kochał życie, muzykę i kobiety. Urodzony w 1928 roku w Olsztynie w domu ówczesnego polskiego konsulatu w rodzinie o tradycyjnie patriotycznych poglądach, w swym działaniu stawiał imię Polski ponad osobiste znaczenie.
Był członkiem honorowym PZA, brytyjskiego Alpine Club, elitarnego klubu francuskiego GHM – Groupe de Haute Montagne i Explorers Club. Odznaczony wielokrotnie złotym medalem za wybitne osiągnięcia sportowe, Krzyżem Kawalerskim OOP oraz odznaczeniami zagranicznymi. Należy do największych postaci w historii himalaizmu. Pełen planów i ciągle nowych pomysłów zmarł – za wcześnie, w wieku 72 lat.
źródło:
książka.net.pl
