Wyprawę rozpoczęli w Puerto of William. Samo dotarcie pod górę zajęło im trzy tygodnie trudnego żeglowania przez wzburzone morze. Następnie przyszło im się zmierzyć z trudnymi warunkami pogodowymi, które w tym rejonie przypominają trochę Patagonię – z jej legendarną złą aurą pogodową.
Podejście pod ścianę. Fot. Ralf Gantzhorn
Pierwsza próba ataku zakończyła się podczas załamania pogody i gdy Jörn Heller złamał żebro. Pogoda poprawiła się dopiero trzy dni przed zaplanowaną datą powrotu. W tej sytuacji Niemcy niezwłocznie rozpoczęli atak 6 kwietnia. Szczyt osiągnęli około północy po 12-godzinnym ataku. 15 godzin później byli już bezpieczni w kabinie ich żaglówki.
Jak stwierdził Robert Jasper: „Byliśmy szybcy i to był klucz do sukcesu”. „Grzbiet jest piękny i potrzebowaliśmy na jego przejście około pięciu godzin. Krótko przed szczytem znaleźliśmy kluczowe miejsce, którym było krótkie zejście. Nie mogliśmy zostawić poręczówki, do tego wiedzieliśmy, że jedyna droga powrotu wiedzie tą samą drogą. Zalatywało to pułapką na myszy, lecz zdecydowaliśmy się podjąć ryzyko. Około 3 w nocy w pogarszającej się pogodzie pokonaliśmy ten odcinek wyceniony na M7 (sic!). Tak, to była wielka przygoda!”
Robert Jasper, Jörn Heller i Ralf Gantzhorn na szczycie. Fot. Ralf Gantzhorn
Relatywnie nieznana góra jest wspominana na kilku lokalnych mapach. Jednakże dopiero mapa narysowana przez odkrywcę Alberto M. de Agostini z 1959 roku nazywa ten szczyt Monte Giordano. Niemcy szukali informacji o wcześniejszych przejściach, lecz wygląda na to, że byli pierwszymi wspinaczami, którzy wspięli się na tą górę. Pewna jest jej wysokość i namiary GPS (1517m, S 54°27`11s, W 070°12`11s.).
Linia drogi Niemców. Fot. Ralf Gantzhorn
