K2 po polsku

POLACY NA K2

25.06.1986 – Wanda Rutkiewicz
Pierwsze wejście kobiece – a zarazem pierwsze polskie – razem z małżeństwem Barrardów (zginęli podczas zejścia) i M. Permentierem; Żebrem Abruzzów.

8.07.1986 – Jerzy Kukuczka, Tadeusz Piotrowski
Nowa droga, w dużej części w stylu alpejskim. Podczas zejścia Żebrem Abruzzów zginął Tadeusz Piotrowski.

3.08.1986 – Przemysław Piasecki, Wojciech Wróż
Wejście na szczyt wraz z P. Božikiem nową drogą Magic Line, która wiedzie południowo-zachodnim filarem. Podczas zejścia Żebrem Abruzzów zginął Wróż

Wojciech Wróż. Fot. Krzysztof Wielicki

10.08.1996 – Krzysztof Wielicki
K2 było przedostatnią perłą w jego Koronie Himalajów, na szczyt wszedł wraz z Marco Bianchi i Christianem Kuntnerem,  Filarem Północnym,

14.08.1996 – Ryszard Pawłowski i Piotr Pustelnik
W ramach wyprawy Krzysztofa Wielickiego, wejście Filarem Północnym.

23.08.2011 – Dariusz Załuski
Był członkiem międzynarodowej wyprawy, podczas której na szczycie K2 stanęła także Gerlinde Kaltenbrunner, która skompletowała wówczas – jako pierwsza kobieta – Koronę Himalajów bez korzystania z butli tlenowych. Wejście Filarem Północnym.

31.07.2012 – Adam Bielecki
Wyprawa odbyła się w dwuosobowym składzie (partnerem Bieleckiego był Marcin Kaczkan) w ramach programu Polski Himalaizm Zimowy 2010-2015. Wejście Żebrem Abruzzów

Zginęli podczas prób wejścia:
Halina Krüger-Syrokomska 30.07.1982
Dobrosława Miodowicz-Wolf 10.08.1986

POLSKIE PORACHUNKI
K2 uchodzi za najtrudniejszą górę świata. Oczywiście jest to slogan i nie można brać go dosłownie. Prawdą jest, że w górach najwyższych znajdziemy niejeden szczyt, na którym najprostsza droga jest trudniejsza technicznie od Żebra Abruzzów. Jednak wysokość, a przy tym duże – w porównaniu z większością „normalnych dróg” na ośmiotysięczniki – trudności i ryzykowny charakter wspinaczki (kruszyzna) czynią z K2 ambitny cel dla każdego wspinacza. O tym, że „góra gór” nie poddaje się łatwo świadczą też wspinaczkowe biografie wielu polskich himalaistów.


Anna Czerwińska i Krystyna Palmowska
Nasz kobiecy „dream team” lat 70. i pierwszej połowy 80. sporo nawalczył się na K2; niestety bez sukcesu w postaci wejścia na szczyt. Alpinistki uczestniczyły w trzech ekspedycjach na „górę gór”: w 1982 roku w wyprawie kobiecej kierowanej przez Wandę Rutkiewicz (osiągnęły wysokość 7100 m), w 1984 roku w nieudanej wyprawie szwajcarskiej i wreszcie w feralnym 1986 roku w wyprawie Janusza Majera na Filar Południowy (rezygnacja z ataku szczytowego na wysokości 8200 m po odebraniu wiadomości o śmierci Wojciecha Wróża).

Jurek Kukuczka
Najbardziej znanemu polskiemu himalaiście lat 80. – w przeciwieństwie do większości wspinaczy z tej listy – K2 nie zalazła specjalnie za skórę. Zdobył ją za drugim podejściem, w 1986 roku, wytyczając z Tadeuszem Piotrowskim nową drogę południową ścianą. Po raz pierwszy próbował atakować ten sam problem w 1982 roku z Wojtkiem Kurtyką.

Tadeusz Piotrowski. Fot. Marian Bała

Wojtek Kurtyka
Potyczki Kurtyki z K2 bardzo dobrze odzwierciedlają jego filozofię górską – nigdy celem nie było samo stanięcie na wierzchołku, zawsze myślał o rozwiązaniu dziewiczych problemów. Jego nazwisko wiąże się przede wszystkim z zachodnią ścianą góry, uważaną powszechnie za jeden z największych „ostatnich problemów Himalajów”, którą w latach 80. i 90. atakował aż  pięć razy. Jego partnerami w próbach byli: Erhard Loretan, Jean Troillet, Krzysztof Wielicki i Yasushi Yamanoi.  Ponadto, również bez powodzenia, atakował południową ścianę z Jurkiem Kukuczką w 1982 roku.

Janusz Kurczab
Dwukrotnie kierował wyprawami na K2. Celem obydwu było wytyczenie nowych dróg (graniami: południowo-wschodnią oraz północno-zachodnią) i – paradoksalnie – obie, mimo nieosiągnięcia szczytu, można zaliczyć do sportowych sukcesów.

Wanda Rutkiewicz
Nasza największa himalaistka – podobnie jak Jurek Kukuczka – pod K2 spędziła stosunkowo niewiele czasu: brała udział w dwóch wyprawach. Za pierwszym razem była kierowniczką kobiecej ekspedycji w 1982 roku (z powodu złamanej nogi nie uczestniczyła wówczas w akcji). Podczas drugiej wyprawy stanęła na wierzchołku, dokonując pierwszego kobiecego – i jednocześnie polskiego – wejścia na drugi szczyt świata.

Krzysztof Wielicki
W latach 1982-1996 Wielicki uczestniczył w czterech wyprawach na K2 i dopiero ostatnia z nich zakończyła się sukcesem w postaci wejścia na szczyt. Po raz pierwszy walczył na północno-zachodniej grani w 1982 roku – jako członek ekspedycji kierowanej przez Janusza Kurczaba. Wówczas – wraz z Gienkiem Chrobakiem, Leszkiem Cichym i Wojtkiem Wróżem – wziął udział w założeniu najwyższego obozu V, który stanął na wysokości 8100 m. Kolejna wyprawa to pierwsza zimowa ekspedycja na drugi szczyt świata pod kierownictwem Andrzeja Zawady (osiągnięto wysokość 7300 m). W 1994 roku atakował zachodnią ścianę góry wraz z Wojtkiem Kurtyką. Po rezygnacji spróbował wejścia drogą normalną. Wycof nastąpił, jak się później okazało, 40 metrów pod szczytem. Wielicki z partnerami (m.in. Amerykaninem Carlosem Buhlerem) postanowił schodzić, jedynie słynny nowozelandzki przewodnik Rob Hall poszedł dalej. Na wierzchołku znalazł się 20 minut po rozstaniu z towarzyszami, których dogonił podczas zejścia. Latem 1996 roku Wielicki stanął na czele międzynarodowej wyprawy na K2 filarem północnym. 10 sierpnia razem z Marco Bianchi i Christianem Kuntnerem osiągnęli szczyt; cztery dni później tego samego dokonali kolejni uczestnicy ekspedycji: Ryszard Pawłowski i Piotr Pustelnik. Zimą 2002/2003 był kierownikiem wyprawy zimowej.

Szczytowe zdjęcie z K2. Fot. Krzysztof Wielicki

Wojciech Wróż
Przed wyprawą z roku 1986 roku – podczas której zdobył K2 nową drogą, ale niestety zginął podczas zejścia z wierzchołka – walczył z najwyższym szczytem Karakorum dwa razy. Jego porachunki z Chogori rozpoczęły się dziesięć lat wcześniej, kiedy był członkiem wyprawy Kurczaba, atakującej K2 nową drogą biegnącą granią południowo-wschodnią. W 1982 roku, znowu pod kierownictwem Kurczaba, osiągnął wysokość 8200 na grani północno-zachodniej.

Opracował: pd