facebook
 
nowy numer GÓR
 
 
 
 
 
szukaj
 
 
 
Nasz kanał RSS

Angelika Chrapkiewicz-Gądek - z niepełnosprawnością na Mnicha

Kocham góry, to wiecie. Patrze na Tatry i marzę o nich, a o niektórych szczytach, aż tak mocno, że marzenie to wypełnia mi prawie wszystkie moje myśli i nie pozwala spać.


Parę miesięcy temu, w sercu pojawiła się myśl o kolejnym szczycie. Zupełnie nierealnym, niemożliwym…Skonsultowałam go z chłopakami, których uważam za bardzo doświadczonych: Mariuszem, Jurim i Bogdanem. Powiedzieli, że będzie to bardzo trudne, że będzie to ogromnym wyzwaniem dla wszystkich, ale spróbujemy. W marcu zrobiliśmy wypad na Krawców Wierch z pozostałą ekipą, aby sprawdzić nosidło, które zrobił dla mnie jeden z chłopaków, Juri (na bazie plecaka, który miałam na Rysach i na Kilimandżaro). Tam ustaliliśmy wstępny termin wyjścia.

Po powrocie zaplanowałam z trenerem plan ćwiczeń, aby wzmacniać ręce i wszystkie mięśnie, które mam jeszcze mocne. Trzymałam również nadal dietę, aby być szczupłą i lekką. Pierwszy termin wyjścia nie wypalił, ze względu na pogodę, ustaliliśmy następny. Klub Wysokogórski Bielsko Biała wypuścił informacje, że potrzebuję wsparcia.

 

Spotkaliśmy się 23 czerwca o godzinie 21.00. Do Morskiego Oka ruszyliśmy o 22.00. Po logistycznej odprawie, przygotowaniu sprzętu (lin, karabinków, uprzęży, kasków itp.) po północy wyruszyliśmy z Morskiego Oka. Pod szczytem byliśmy ok. 3.00. Tam czekaliśmy na wschód słońca i ustalaliśmy dalsze elementy tego wyzwania. Górę mogłam zdobyć już tylko z najbardziej doświadczonymi wspinaczami, lecz pozostali odpowiedzialni byli za sprzęt, za zabezpieczenie. Było przeraźliwie zimno, wiatr, dlatego każde „stanie” w miejscu było ogromym obciążeniem dla organizmu. O godzinie 04.30 ruszyliśmy na szczyt. W składzie: Angie, Mariusz, Juri, Bogdan, Krzaku i Jerzyk.

 

 

 

Była to wspinaczka. Zrobiliśmy 3 wyciągi. Pierwszy zdobywałam z Krzakiem, kolejny z Bogdanem, a ostatni, wraz z wejściem na szczyt z Jurim. Mariusz B. i Jerzyk zabezpieczali nas oraz robili kolejne punkty asekuracyjne. Paweł Ząbek czuwał również nad wszystkim. Pozostała ekipa czekała i wspierała nas podczas każdego kroku.

 

Szczyt zdobyliśmy o godzinie 7.30. Później zastąpiło zejście, a raczej seria zjazdów na linach. Pierwszy zrobiłam z Jurim, kolejne z Mariuszem. Nastąpiła chwila odpoczynku. Grzałam się w porannych promieniach słońca i serce biło mi tak bardzo, że myślałam, że zaraz wyskoczy. Byłam ogromnie wzruszona i niesamowicie szczęśliwa. I nadal jestem. Potem zaczęliśmy schodzić do Morskiego Oka. Cała wyprawa na trwała 12 h.

 

Co dla mnie było w tym najważniejszego? To już nie byłą walka z zaufaniem do drugiego człowieka, bo tego najbardziej doświadczyłam na Rysach. Tutaj była prawdziwa walka ze strachem (mam lęk wysokości). Ogromna i bezkompromisowa. Nie było czasu na wątpliwości. Liczyło się tylko działanie. Bałam się tak bardzo, że przez 3/4 tego podejścia było mi niedobrze. Miałam w głowie wiele myśli, zastanawiałam się nad rzeczami, których się boję w życiu i wszystkie z nich wydały mi się błahe. Mocno trzymałam się chłopaków, nie chciałam odchylać się im do tyłu, czułam lęk za nas i wdzięczność, że mam takich przyjaciół. Gdy znaleźliśmy się na szczycie nie mogłam uwierzyć, że się udało. Nie liczyło się nic. Patrzyłam z Mnicha na cud tego górskiego świata i chłonęłam surowe w swym majestacie piękno natury. Tam jest tak pięknie!!! Popatrzyłam na niebo, puściłam oczko do mamy (nie odpuściłam mamo marzeń, radzę sobie tak jak najlepiej potrafię). A potem na moich przyjaciół, z którymi mogłam dzielić tę chwilę… Już niczego nie będę się bała po Mnichu - taka była moja myśl.

 

Tam w górze pomyślałam również o tym, że moim marzeniem są góry, po prostu góry. Wspólne odczuwanie chwil z osobami, które tak jak ja to odczuwają. Pragnę chodzić z ekipą po prostu po górach i przeżywać wspólnie tę przygodę.

 

 

 

Więc na pytania: co teraz Angie, Mont Blanc czy K2? 


Odpowiem: nie potrzebuje spektakularnych szczytów, bo to nie o to chodzi. Mnich oczywiście takim był, ale dał mi ważną lekcję. Każde wyjście w góry jest spełnieniem mojego marzenia. Mam ograniczenia i sam fakt, że z nich nie rezygnuje, znalazłam sposób i ludzi jest dla mnie największą radością w życiu. Przełamałam swój strach, swoje ograniczenia i zaufałam. To najważniejsze.

Każde wyjście kosztuje mnie bardzo dużo sił i wysiłku, które później odkupuje bólem i ogromnym zmęczeniem. Oczywiście, że jestem wnoszona, ale uwierzcie nie jest to dla mnie sprawa prosta. Pomijam zaufanie do drugiej osoby. Zawsze bardzo martwię się o osobę, która mnie niesie. Przez tą chwilę czuję się za nią bardzo odpowiedzialna. Słyszę jej oddech, bycie serca. Czasem mam wątpliwości, pytam, czy to nie za duże obciążenie. Słyszę: ja naprawdę tego chcę. Jesteśmy zespołem, teamem, każdy z nas jest za coś odpowiedzialny, każdy z nas jest ważnym i niezastąpionym elementem. Tak to czuję, bo przeżycie czegoś fajnego to wspólna praca, zaufanie, wdzięczność, przyjaźń.


- „Angie my po prostu razem chodzimy po górach” - to najpiękniejsze zdanie jakie usłyszałam od chłopaków.

Dziękuję całej ekipie, za to, że spełniła najbardziej nierealne marzenie w moim życiu. Za to, że mam siłę do wszystkich moich wyzwań, które napotykam, że mam w sercu wiarę, nadzieję i miłość do życia. Odwagę! Że wspólnie przeżyliśmy, coś naprawdę niewyobrażalnego…

 

Dziękuję:

 

Szymkowi, że jesteś przy mnie, że mnie wspierasz w pomysłach, że nie pozwalasz na rezygnację. Za Twoją cierpliwość, uśmiech, niezwykłą organizację i spokój. Kocham Cię!
Bogdan Bednarz, że jesteś przy mnie w górach, tyle już lat… za Twoją odwagę, siłę, humor i wsparcie, gdy tego potrzebuję. Boguś…jestem taka wdzięczna za wszystko…
Mariusz Biłyk, Juriemu za to, że odkąd się poznaliśmy jesteście przy mnie, nie tylko w górach. Za waszą odwagę, męstwo, pozytywną energię i to, że wiem, że gdybym czegokolwiek potrzebowała zawsze mogę na Was liczyć. Dziękuję również za nosidło, dzięki któremu ta wyprawa była o wiele bardziej komfortowa dla mnie. Urszula Bąk dziękuję Ci, że jesteś z nami. Za twoje pilnowanie czasu i zmian. Za batoniki ręcznej roboty, za to, że zawsze mogę polegać i na Tobie.
Krzakowi, Paweł Wyroba, Rafał Urbański, Tomasz Skonecki, Łukaszowi, Paweł Ząbek. za zaangażowanie, za to że w Waszych oczach widzę błysk i chęci, za siłę. Łukasz Ciebie poznałam wczoraj i cieszę się, że jesteś w naszym teamie!
Andrzej Stachoń-Haziak za to pierwsze zdanie, które wypowiedziałeś, gdy się zobaczyliśmy: „Angie, dobrze, że wymyślasz takie rzeczy, bo przynajmniej raz w roku spotykamy się wszyscy”. Petarda!
:) Za relację fotograficzną, za siłę, uśmiech i nieprawdopodobny spokój.
Klub Wysokogórski Bielsko-Biała za wsparcie sprzętowe, logistyczne. Macie wszyscy wielkie serca!
Pozostałym osobom towarzyszącym, że chciały być w tym dniu z nami.
Firmie Salewa za wyposażenie sprzętowe i zaufanie. Dzięki Waszemu ekwipunkowi byłam profesjonalnie zabezpieczona i przygotowana na wyprawę.

Kocham Was bardzo! Bez Was to wszystko, by się nie udało. Idę odpocząć i przeżywać wszystkie emocje wczorajszego dnia. Dziękuję <3

 

Angie 

---------

 

Dnia 24 czerwca 2017 roku wraz z grupą przyjaciół, jako pierwsza osoba z taką niepełnosprawnością na świecie zdobyłam Mnicha, szczyt o wysokości 2068 m n.p.m.


Więcej nowości i ciekawych artykułów znajdziesz na naszym nowym serwisie: www.magazyngory.pl
 
Kinga
 
 
Kinga
 
2024-01-31
HYDEPARK
 

Jazda obowiązkowa - "Pierwsza pomoc w górach"

Komentarze
0
 
 
Kinga
 
2024-01-24
HYDEPARK
 

Górnolotni 2024 – Spotkania ludzi gór w Tarnowie

Komentarze
0
 
 
Kinga
 
2023-12-05
HYDEPARK
 

19. Warszawski Przegląd Filmów Górskich

Komentarze
0
 
 
Kinga
 
2023-11-22
HYDEPARK
 

XII Łaziski Festiwal Górski „Pod górę”

Komentarze
0
 
 
 
 
Copyright 2004 - 2024 Goryonline.com