Obaj należą obecnie do wąskiego grona najwybitniejszych himalaistów na świecie.
Simone Moro
Urodził się 27 października 1967 roku w Bergamo, mieście położonym u podnóża Alp i na przedpolu wielkiej metropolii przemysłowej – Mediolanu. Miłość do gór wyniósł z domu rodzinnego – zarówno jego dziadek, jak i ojciec, byli alpinistami.
W pierwszych latach pociągała go wspinaczka sportowa, ale nie zaniedbywał też wspinaczek górskich i na lodospadach. W trakcie 2 lat służby wojskowej został instruktorem alpinizmu i dokonał licznych wejść na najważniejsze szczyty Alp.
Po wystąpieniu z wojska został trenerem pływania przy Włoskiej Federacji Pływackiej, a w 1992 roku zdobył uprawnienia instruktora wspinaczki sportowej. W latach 1992-96 pracował jako trener włoskiej kadry wspinaczki sportowej. Jednocześnie szkolił się w zawodzie przewodnika górskiego.
We wspinaczce skalnej osiągnął wysokie rezultaty: 8b+ we wspinaniu klasycznym i M11 na drogach mikstowych. Jednak dopiero ekspedycje w najwyższe góry świata, szczególnie te zimowe, przyniosły mu światowy rozgłos:
- cztery razy był na Evereście, m.in. dokonując w roku 2006 samotnego trawersowania szczytu z południa na północ.
- dokonał pierwszych wejść zimowych na trzy ośmiotysięczniki: Shisha Pangma (2005, wraz Piotrem Morawskim), Makalu (2009) i Gasherbrum II (2011).
Simone Moro podczas wyprawy zimowej na Shisha Pangma w 2004 roku
(fot. Piotr Morawski)
Dziś Simone Moro jest przede wszystkim zawodowym alpinistą. Rocznie wygłasza kilkadziesiąt prelekcji we Włoszech i za granicą. Jest poliglotą – biegle posługuje się czterema językami: angielskim, niemieckim, francuskim i hiszpańskim. W 2010 roku zdobył uprawnienia pilota śmigłowca i od maja 2011 należy do zespołu ratowniczego Fishtail Air w Himalajach Nepalu.
Osiągnięcia ostatnich lat pozwalają zaliczyć go do grona najwybitniejszych himalaistów świata. Zawsze zaznaczał, że Polacy byli jego nauczycielami w zimowym himalaizmie. Dziś można powiedzieć, ze uczeń dorównał dawnym polskim mistrzom, a dzisiejsi od niego mogą się uczyć.
Denis Urubko
Denis Urubko urodził się 29 lipca 1973 roku w Niewinnomyssku (Kraj Stawropolski, Rosja). Jest więc z pochodzenia Rosjaninem, ale mieszka w Ałma Acie i reprezentuje barwy Kazachstanu.
Do tego kraju pojechał za namową poznanego w Pamirze trenera alpinizmu Ilińskiego. Przez rok pracował w teatrze jako aktor, a na przełomie lat 80. i 90. wstąpił do armii kazachskiej. Służąc w wojsku intensywnie trenował, m.in. razem z Walerym Babanowem, Wadimem Grekowem i Michaiłem Michajłowem.
W latach 1998-2001 Denis Urubko był wybierany najlepszym alpinistą w Kazachstanie. Wielokrotnie zwyciężał w biegach górskich. W 1999 w ciągu zaledwie 42 dni zdobył wszystkie pięć szczytów (Pik Lenina, Pik Kommunizma, Pik Korżeniewskiej, Chan Tengri i Pik Pobiedy), wymaganych dla uzyskania tytułu Śnieżnej Pantery.
Wiosną 2000 roku zaczął zdobywanie ośmiotysięczników, wchodząc na Everest bez tlenu. W 9 lat później miał ich już cały komplet, stając się piętnastym zdobywcą Korony Himalajów, a ósmym, który dokonał tego bez korzystania z aparatu tlenowego. Na trzy z ośmiotysięczników poprowadził nowe drogi (Broad Peak, Manaslu i Cho Oyu), a na Makalu dokonał pierwszego zimowego wejścia. 2 lutego 2011 roku, wraz z Simone Moro i Cory Richardsem wszedł jako pierwszy zimą na Gasherbrum II (8034 m).
Denis Urubko i Simone Moro w obozie II na Makalu (fot. Denis Urubko)
W 2009 roku Denisowi Urubko wraz z Borysem Dedeszko został przyznany Złoty Czekan za wytyczenie nowej drogi na południowo-wschodniej ścianie Cho Oyu (8201 m). W tym samym roku zostali oni uhonorowani również Azjatyckim Złotym Czekanem.
Denis Urubko i Simone Moro, obok Marko Prezelja, Ueli Stecka, Steve House’a, i może jeszcze paru innych alpinistów, są gwiazdami pierwszej wielkości himalaizmu światowego.
Janusz Kurczab/KFG
Więcej informacji o festiwalu znajduje się na stronie: www.kfg.pl
9. Krakowski Festiwal Górski
2-4 grudnia, start o godz. 16.00
Uniwersytet Ekonomiczny w Krakowie
ul. Rakowicka 27
Pawilon Dydaktyczno-Sportowy
