Jak Anglicy krzykną, że ich grit nie ma sobie równych, to Szkoci dodadzą, że chyba po piachach Torridon, a jak ci obwieszczą Highlandy mikstowym królestwem, to z kolei Walijczycy ich wyśmieją, wskazując choćby na Snowdonię... Tymczasem w tych sporach umyka cieszące się powszechnym uznaniem Pogranicze – Borders...
Pobieżny rzut oka na mapę i możemy dostrzec, że sławetne Pogranicze (Borders i Northumberland) leży nieomal pośrodku Wielkiej Brytanii... Jakie to niby pogranicze w środku kraju? Otóż teren ten od prehistorycznych czasów był granicą. Pośród wzgórz Cheviot po dziś dzień znaleźć można fragmenty Wału Hadriana, oddzielającego prowincję rzymską od barbarzyńskich Piktów z północy... A kilka wieków potem ziemie te oddzielały Anglików od Szkotów. Nie ma na całej Brytanii tak licznych i potężnych zamków strzegących mniej lub bardziej ustalonych granic dawniej niezależnych od siebie państw... A gdy panowie i wojsko kryło się pod ochroną murów, pograniczem rządziły podjazdy jeźdźców zwanych Reivers, zajmujące się grabieżami, kradzieżami bydła i szmuglem – jak to na każdym pograniczu bywa.
Mroczne i mgliste pogranicze angielsko-szkockie. Fot. Zosia Pustelnik
Można by to porównać do polskich Dzikich Pól – a miasto Berwick do Lwowa, bo też uważane jest za „odwiecznie nasze” przez oba narody. Zresztą jak się ktoś czuje na siłach sprostać prozie Waltera Scotta, to niech poczyta, a my zajmijmy się tym, po co tu się teraz przyjeżdża*...
Hrabstwo Northumberland jest usłane wzgórzami porosłymi wrzosem i lasem, a wybrzeże jest nie tylko malownicze, ale też dzikie. Pośród tego wszystkiego dobry Bóg postanowił zesłać (dzięki kilku przejściom lodowca) trochę większych kamieni i zerw skalnych. Pomimo że można się tu miło i przyjemnie powspinać z liną, to jednak prawdziwą radość czerpać się będzie z bulderingu. Po prawdzie jednak kamienne perełki trzeba wyłuskać, a interesujące jest to, że nieomal każdy z rejonów ma odrobinę inny charakter, a także rodzaj skały...
Poczynając od północy, pomiędzy Cheviot Hills a Berwick skoncentrowało się kilka ciekawych sektorów, takich jak choćby Kyloe Wood, który swoją nazwę zawdzięcza szkockiej rasie krów cechujących się długimi rogami i kudłatą sierścią... Z kolei wspinacze nazywają teren po prostu The Woods, co zapewne nawiązuje trochę na wyrost do innej magicznej miejscówki ;) Jak można się domyślić, większość problemów ukryta jest w klimatycznym lesie, którego flora niejednokrotnie czyni problematycznymi wyjścia na top, to jednak w znikomym stopniu wpływa na jakość baldów. Większość problemów kończy się jednak na bezpiecznej wysokości, pozostawiając górę dla zwykłych wspinaczy. Skała to przedniej jakości piaskowiec z wymagającym i czujnym technicznie wspinaniem. Na szczycie tabeli znajduje się Monk Life 8B+, autorstwa słynnego Malcolma Smitha, oraz Catapult 8A+ z kluczowym strzałem z fuckera.
Lost Arrowhead Lower Boulder w Shaftoe. Fot. Zosia Pustelnik
Jednak i dla śmiertelników sporo się tu znajdzie. Do klasyków zaliczyć można ukośną rysę Yorkshireman 7B+, odciągi na flejku Hitchhiker`s Guide to the Galaxy 7A+ oraz nieco przystępniejsze odpęknięcie Red Rum 6B. Do specjalności „zakładu” włączyć trzeba wytrzymałościowe trawersy, takie jak choćby Arch Traverse 7A przez solidną niszę. Pomimo że sporo tu ekstremów, to dużo łatwych baldów można znaleźć w zakresie 5-6A – łącznie ponad 130 problemów.
Kilka mil na południe leży Bowden Doors, klasyczny rejon wspinaczkowy, wybitnie zaadaptowany przez bulderowców, a zatem większość problemów kończy się w środku ściany, choć na obrzeżach można znaleźć typowe kamienie. Tutejszy piaskowiec jest bardziej miękki, za to oferuje o wiele więcej wspinania po krawądkach. Bardzo dobrze oddaje charakter wspinania Antihydral 8A – po bolących krawądkach do klamy w połowie ściany, po czym zeskok. Do klasyki zaliczany jest County Ethics 7C+, który łamie powyższą zasadę, prowadząc highballa po drodze E7 7a oraz również wysoki Dog Eat Dog 7A, zaliczany do ładniejszych problemów. Z trawersów interesujący jest Pockets Trawers 7C, który jest jedynie o połowę krótszą wersją monstrualnego Young Warlords 6C. W okolicy można jednak też znaleźć bardziej klasyczne kamienie, choć z raczej łatwiejszymi przystawkami niż na głównej zerwie. W sumie ponad 300 problemów pomiędzy 3 i 8B.
Pośrodku hrabstwa, na wybijającym się plateau, ulokowały się skały Simonside. Dzielone są one wespół z tradowymi wspinaczami, którzy nie wykazują chęci do highballi. Warto odnotować, że jest to kolebką wspinania w Northumberland, sięgającego roku 1900... Solidny piaskowiec gwarantuje przednią zabawę, choć trzeba przyznać, że ze względu na górujące nad okolicą usytuowanie – zimowe, wietrzne dni mogą dać nieźle w kość.
Z problemów, obok których nie można przejść obojętnie, wybijają się: Dulcinea 7A+ zaczynająca się dilfrem zakończonym dynamicznym przechwytem wprowadzajacym na czujną płytkę; Baps 7A z ryską, bułeczkami, palczastymi klameczkami i trudną mantlą; Pebble Patrol 7B po otoczakach; oraz highball Magican 8A (E7 7a) prowadzący technicznym dziobem – a to tylko kilka z 170 baldów od 3 do 8A.
Całość artykułu znajdziecie w GÓRACH nr 188-189 (Styczeń-Luty 2010)
Tekst: Tomasz Mazur
Zdjęcia: Zosia Pustelnik 
