Wielowyciągówki Europy

Miniony sezon letni w Europie obfitował w wiele przejść trudnych dróg wielowyciągowych. O dokonaniach Ines Papert na Camilotto Pellesier i Robert Jaspera na Eigerze pisaliśmy skrótowo w poprzednim numerze, aby w tym wydaniu powrócić do tych wydarzeń w postaci miniwywiadów w poprzednim numerze. Najwyższy czas, aby poinformować Czytelników również o pozostałych pokonanych w tym roku europejskich big wallowych ekstremach.

Jeszcze w lipcu znany głównie ze świetnych występów w Lodowym Pucharze Świata, ale także ciekawych przejść w Alpach, Austriak Harald Berger dokonał odhaczenia Antihydral, wielowyciągowej drogi w Rätikonie (Szwajcaria). Droga ta znajduje się tuż na lewo od słynnej drogi Silbergeier 8b+ autorstwa Beata Kammerlandera, która to wchodzi w skład niemniej słynnej Alpejskiej Korony, notabene pokonanej przez Bergera w ubiegłym roku. Antihydral to stary projekt, odkryty i ubezpieczony przez braci Mathis. Niestety autorom nie udało się przejść całej linii klasycznie. Dziś, po przejściu Bergera wycena Antihydral brzmi 8b, a wyceny poszczególnych wyciągów to: 7c, 8b, 7b+, 7c, 7b, 8a+ .

Należy wspomnieć, przy okazji wizyty w Rätikonie, o czeskim przejściu drogi Silbergeier 8b+, jakie na swoje konto zapisał  23 -letni Ondra Benes. Praca nad linią zajęła mu cztery dni, następnie – po jednym dniu odpoczynku – poprowadził wszystkie wyciągi tej wymagającej drogi. Ciekawostką jest fakt, iż Silbergeier jest wyrównaniem rekordu trudności pokonanych przez Ondra, gdyż dotychczas poprowadził on „tylko” Renegoide 8b+ w Siruana i zrealizował swój projekt THC 8b+ w Labak (Czechy).

Kolejnym mocnym lipcowym akcentem było zrealizowanie przez Matthiasa Trottmanna jego projektu na 600-metrowej ścianie Fürenwand (Szwajcaria). Powstała w ten sposób droga 6,4 sekunden (8b+), która od razu pretenduje do bycia jedną z najtrudniejszych i najbardziej wywieszonych sportowych dróg w Alpach Szwajcarskich. Matthias swoje prace na Fürenwand rozpoczął jeszcze w 2005 roku. Drogę, co ważne,  wytyczał od dołu! Samo patentowanie najtrudniejszych wyciągów rozpoczął bardzo wcześnie, wykorzystując ciepłe i słoneczne dni stycznia tego roku. 170-metrowa droga została podzielona na siedem wyciągów o następujących trudnościach: 6c, 8b+, 8a+, 8a, 8a, 7c+, 7b.

Ten news podniesie na duchu chyba każdego: nie dość, że w tym wieku można, to jeszcze jak można! Mamy tu na myśli dokonania 48-letniego Włocha Maurizio „Manolo” Zanolla, który to wspólnie z Federico Gordą wytyczył nową, kilkuwyciągową drogę o trudnościach sięgających stopnia 8c/9a!!! (propozycja wyceny). Panowie wypatrzyli nową linię na 150-metrowej ścianie nienazwanej turni w Valle de Aune (Dolomity). Manolo już w ubiegłym roku poprowadził na tej ścianie 130-metrową Bisogna essere veloci per descrivere le nuvole (Trzeba być szybkim, by opisać chmury, 8a+). Swoje wrażenia z tegorocznej nowości, którą nazwał Solo per vecchi guerrieri (Tylko dla starych wojowników), opisuje następująco: „Nie mogłem spodziewać się czegoś więcej. To tak, jakby ta ściana czekała właśnie na mnie. Ma w sobie wszystko, czego pragnąłem”... Solo per vecchi guerrieri to 4 wyciągi z raczej oszczędną asekuracją: 7c (35 m, 5 spitów), 7b+ (30 m, 4 spity), 8b (30 m, 5 spitów), 8c/9a? (35 m, 11 spitów). Wycena ostatniego wyciągu według autorów drogi oscyluje pomiędzy 8 a 9a. Czekają oni jednak na pierwsze powtórzenie, które umożliwi uściślenie wyceny. Jednak nawet, przyjmie się niższa wycena (8c), to i tak Solo per vecchi guerrieri będzie jedną z najtrudniejszych wielowyciągowych dróg świata.

Tego lata nie próżnowali także bracia Iker i Eneko Pou. Przeszli oni klasycznie nową 250-metrową drogę na zachodniej ścianie Naranjo de Bulnes w Hiszpani. Linia, która otrzymała nazwę Lurgorii, biegnie dokładnie prawym skrajem ściany i kończy się na Los Tiros de la Torca. Bracia postanowili wytyczyć drogę od dołu, co oczywiście nie ułatwiło im zadania. Całość zajęła im cztery dni lipca. Ponieważ przywykliśmy już do „górskiej” działalności tego zespołu, nie byłoby w tej informacji niczego specjalnego, gdyby nie fakt, że trudności najtrudniejszego, 35-metrowego, poprowadzonego na własnej asekuracji wyciągu sięgają 8c+!!! Po skończonych pracach nad wytyczeniem linii bracia zdecydowali się na tygodniowy odpoczynek. Następnie rozpoczęli patentowanie, które z powodu trudności obranej linii trwało ponad 3 tygodnie. Sukces przyszedł 12 sierpnia, kiedy Ikerowi udało się poprowadzić wszystkie wyciągi drogi. Droga pretenduje do trzech najtrudniejszych dróg wielowyciągowych Europy (Obok Solo per vecchi guerrieri 8c/9a (propozycja wyceny) Zanolla – Gorda 2006 i Bellavisty 8c (wycena potwierdzona, Huber 2001). Natomiast pierwszy wyciąg Lurgorii to jeden z trzech najtrudniejszych DDS-ów świata (obok Rhapsody 8c+, Dave MacLeod, 2006 i Cobra Crack 8c/c+, Sonnie Trottera, 2006). Trudności poszczególnych wyciągów tej linii wyglądają następująco: 8c+ (0 spitów), 7b (1 spit), 7a (1 spit), 5, 7c+ (8 spitów, 55 metrów), 4

Inny hiszpański zespół Israel Blanco i Carlos García uklasycznił Zacięcie Narayán, drogę znajdującą się na północnej granitowej ścianie Margalida (3241 m). Linia ta została wytyczona w 1996 roku przez zespół Callado, Tort, Vilarasau. To pierwsze przejście miało oczywiście charakter hakowy i 250-metrowa droga otrzymała wycenę V+ A3. Po tegorocznym przejściu wycena zmieniła się na 7b+/c, co przy wspomnianych wyżej dokonaniach braci Pou nie jest być może trudnością powalająca, jednak imponujący jest styl tego przejścia. Israel i Carlos wspinali się w stylu alpejskim, przez cztery dni, a do asekuracji użyli głownie friendów i kości (tylko w kilku miejscach wbili haki). Dodatkowo powagi drodze dodaje duża ilość kruszyzny. Według hiszpańskiego serwisu Barrabes: „Droga, odhaczona w najcenniejszym stylu alpejskim i na własnej asekuracji, jest najtrudniejszą i najwyżej położoną górską wspinaczką w Hiszpani”.

9 (148) 2006

(dg)