Nowe drogi w Wenezueli

Mocny niemiecko-wenezuelski zespół w składzie Kurt Albert, Ivan Calderón, Stefan Glowacz i Holger Heuber (wspomagany przez fotografa, kamerzystę i doktora) wytyczył w grudniu zeszłego roku nową, blisko siedmiusetmetrową drogę na północnym filarze Acopan Tepui. Góra ta o wysokości około 2200 metrów leży w Wenezueli. Już samo dotarcie do niej jest sporym przedsięwzięciem. Ekipa początkowo podróżowała przez trzy dni samochodem terenowym, następnie przez pięć dni podróżowała kajakami wzdłuż rzeki, by na końcu maczetami wykarczować sobie w dżungli ścieżkę pod ścianę. Nowpowstała droga liczy dwadzieścia wyciągów o ciągowych trudnościach sięgających stopnia IX. Wszystkie stanowiska zawierają spity, a na kilku wyciągach pojawiły się one jako punkty przelotowe. Jednak do przejścia drogi, zdaniem autorów, niezbędny jest komplet friendów i kości. Dolna cześć ściany, jak donosi Glowacz, jest niesłychanie krucha. Rekompensuje to jednak górna część drogi, w całości przewieszona i oferująca skałę najwyższej jakości. Droga otrzymała nazwę Purgatory („Czyściec”), która nawiązuje do wierzeń miejscowej ludności, że na szczycie Acopan Tepui, mieszkają bogowie.

Zaraz po Niemcach, na początku stycznia pod górą pojawili się Amerykanie Kyle Dempster i Mike Libecki (znany z swych wielu eksploracyjnych wspinaczek, często solowych, w różnych miejscach świata). Liczyli, że to oni dokonają pierwszego przejścia północnego filara. Próbę taką podjął już Mike cztery lata wcześniej. Pokonał on wtedy około 200 metrów właściwej ściany. Jakie było ich zdziwienie, gdy nie dość, że nie znaleźli pozostawionych w ścianie lin poręczowych i portaledge (swoją drogą to niezbyt dobry zwyczaj zostawiać w ścianie sprzęt na tak długi okres), to jeszcze dowiedzieli się, że w ich planach ubiegł ich o kilka tygodni zespół niemiecki.
Jak się okazało sprzęt, łącznie z platformą, udało im się odzyskać w leżącej nieopodal wiosce. Zaraz po tym zaporęczowali oni cztery wyciągi starej próby Libeckiego, a następnie w ciągu pięciu dni wspinania, wytyczyli dziewięć, długich nowych wyciągów. Ich droga prezentuje sobą trudności V 5.11 A2 i prowadzi logicznymi formacjami, wyprowadzającymi na szczyt Acopan Tepui. Amerykanie dość ostro skrytykowali nową drogę zespołu Stefana Glowacza, zarzucając Niemcom użycie dużej ilości spitów i nielogiczność ich linii (Purgatory ma ich zdaniem bardzo krótkie wyciągi i kluczy po ścianie w poszukiwaniu za większymi trudnościami). Czy można tę ocenę traktować jako obiektywną ? Tego na razie nie wiemy.

Wiemy natomiast o innych drogach biegnących przez pozostałe ściany Acopan Tepui. Na południowej ścianie wytyczone są dwie linie: dwudziestowyciągowa Unate Arête z trudnościami rzędu 5.12, A1 oraz dziesięciowyciagowa Jardinieros de Grandes Paretes o trudnościach sięgających stopnia 5.11. Ta ostatnia jest autorstwa angielsko-wenezuelskiego zespołu Renato Botte, Ivan Calderon, Helmut Gargitter, Walter Obergolser, Toni Obojes i Pauli Trenkwalder. Zespół ten działał w tym rejonie w roku 2002. Natomiast na południowo-wschodniej ścianie Acopan Tepui znajduje się jedna droga Pizza, Chocolate y Cerveza. Linię o trudnościach VI 5.12b R, 600 m wytyczył także angielsko-wenezuelskiego zespół w składzie Alfredo Rangel oraz John i Anne Arran (to angielskie małżeństwo zasłynęło miedzy innymi z poprowadzenia klasycznej drogi biegnącej ścianą najwyższego wodospadu świata Salto Angel, także znajdującego się w Wenezueli). Obie drogi klasyczne zostały poprowadzone bez użycia spitów i haków.

3 (154) 2007

(kg)