Tydzień z... MESSNEREM cz.4

fot. Piotr Drożdż

Wielu zawodników – jak kiedyś Stefan Glowacz, a teraz David Lama – wykorzystało swój poziom wytrenowania potrzebny w zawodach, aby osiągnąć świetne wyniki na górskich ścianach. Obecnie najlepsi alpiniści – na przykład Steve House czy Marko Prezelj – muszą już prezentować przyzwoity poziom skalny, na przykład robić dziewiątki w skali UIAA, ale wciąż nie ma potrzeby, żeby byli naprawdę silnymi wspinaczami sportowymi. Myśli Pan, że za 20-30 lat doczekamy się momentu, , kiedy czołowi himalaiści będą musieli robić bardzo trudne drogi w skałach?

Wydaje mi się, że taki moment nigdy nie nadejdzie. W Himalajach zawsze wystarczy poziom 7a może 7b, bo jeśli zrobisz drogę o takich trudnościach bardzo wysoko, to i tak nikt jej nie powtórzy. Podobnie jak w środowisku wspinaczy skalnych, także wśród alpinistów jest tylko kilku, którzy robią naprawdę nowatorskie rzeczy. Są wśród nich wspomniani przez ciebie Marko Prezelj i Steve House. W latach siedemdziesiątych takich ludzi było znacznie więcej. Większość alpinistów jeździła wówczas w Himalaje, aby robić nowe drogi, a nie powtarzać normalne linie na ośmiotysięcznikach. Dzisiaj 99 procent ruchu wspinaczkowego koncentruje się na Evereście, Cho Oyu i innych szczytach, na które prowadzą zaporęczowane drogi. Himalaizm wysokościowy stał się synonimem trekingu na ośmiotysięczniki. Jest bardzo wąska grupa ludzi, która robi coś trudnego na odległych ścianach. A te naprawdę najtrudniejsze urwiska gór najwyższych nie tylko nie są zrobione, ale wciąż pozostają nietknięte.