Tekst: Jagoda Adamczyk-Ceranka
Powierzamy jej nasze życie, dlatego szczególną wagę powinniśmy dołożyć do jej wyboru. Każdy powinien dobrać linę optymalną do swoich potrzeb.
Istnieje kilka możliwości sklasyfikowania lin:
-
Liny statyczne – jak sama nazwa wskazuje, są to liny, które posiadają niewielki współczynnik rozciągania. Liny te mogą być obciążane statycznie – można na nich zjeżdżać, ale już nie obciążać je dynamicznie. Używamy ich do pracy na wysokości, do działalności jaskiniowej oraz do wspinania na wędkę. Nie można używać ich do wspinania z dołem!
-
Liny dynamiczne – liny, które pod wpływem szarpnięcia rozciągają się. Pochłaniają część energii wytwarzanej przy locie, dzięki temu na nasze ciało działają mniejsze siły. Używane do wspinaczki z prowadzeniem (dolną asekuracją)
-
Liny półstatyczne, półdynamiczne – liny stworzone do wspinania na sztucznej ściance, do canyoningu oraz do działalności jaskiniowej.
Poza tym liny można podzielić na pojedyncze, podwójne i bliźniacze (liny posiadają na to osobny symbol znajdujący się taśmie, którą oklejone są jej końcówki):
-
Liny pojedyncze – liny, których używamy pojedynczo, głównie w skałkach i na ściance. Oznaczane na końcówce jako 1
-
Liny podwójne – liny, których używamy podwójnie, stosowane w górach. Dają nam większy margines bezpieczeństwa (np. w razie przecięcia spadającym kamieniem jednej żyły), możliwość dłuższych zjazdów, zmniejszają przesztywnienia układu asekuracyjnego. Liny podwójne można rozdzielać, czyli wpinać każdą żyłę w osobne przeloty. Oznaczane na końcówce jako ½
-
Liny bliźniacze - od podwójnych różnią się tym, że nie można ich rozdzielać – żyły zawsze muszą iść obok siebie, wpięte w te same przeloty. Mniej popularne, używane głównie w czasie wspinaczki w lodzie. Oznaczane na końcówce jako ∞.
Trzeba zaznaczyć, że powyższy podział odnosi się tylko do lin dynamicznych – liny statyczne wykonywane są tylko jako pojedyncze.
Każdą linę określają pewne parametry, podawane przez producenta na ulotce dodawanej do liny:
-
Średnica – dla lin pojedynczych pomiędzy 9,2 mm a 11,4 mm. Najbardziej popularne są liny od 10 mm do 10,5 mm. Liny grubsze zwykle są bardziej trwałe, dlatego warto kupić je, gdy przewidujemy dużą eksploatację liny – np. na kursach skałkowych. Najcieńsze liny wykorzystywane są przeważnie do sportowej wspinaczki. Wymagają biegłości w manipulacji, poza tym nie współpracują ze wszystkimi przyrządami asekuracyjnymi.
Dla lin podwójnych średnica waha się pomiędzy 7,8 mm a 9,2 mm, a dla lin bliźniaczych od 7,7 mm do 8 mm.
-
Ciężar jednego metra.
-
Siła graniczna– siła, jaka działa na nas w czasie lotu. Testy laboratoryjne przeprowadzane są na współczynniku lotu bliskim 2 i masie testowej równej 80 kg dla lin pojedynczych i bliźniaczych, oraz 55 kg dla lin podwójnych (na jedną żyłę). Lina powinna mieć siłę uderzenia mniejszą niż 12 kN dla lin pojedynczych i bliźniaczych, oraz 8 kN dla lin podwójnych.
Siła graniczna z każdym odpadnięciem nieco wzrasta, gdyż właściwości dynamiczne liny zmniejszają się. Dlatego najkorzystniej jest wybierać liny z niską siłą graniczną.
-
Ilość odpadnięć – zgodnie z normami, lina pojedyncza oraz bliźniacza powinna wytrzymać 5 następujących po sobie odpadnięć o współczynniku bliskim 2 i masie 80 kilo. Lina podwójna (obie żyły) natomiast 12 odpadnięć o współczynniku bliskim 2 i masie 80 kg...
Ciąg dalszy poradnika dot. lin w serwisie:
www.wspinaczki.pl
