Szanowna Pani Świnica...

 
Właśnie ten dzień wybrało na wspinaczkę dwóch młodych taterników z Sekcji Turystycznej Towarzystwa  Tatrzańskiego – Marcin i Artur. Warunki były sprzyjające – późne lato przeplatane kolorami nadchodzącej jesieni, ubrane w ciepły płaszcz ze słońca, którego  jednak z każdym dniem było jakby mniej. Chcąc wykorzystać w pełni sprzyjającą aurę, skoro świt wyruszyli wraz z Anną z centrum Zakopanego, by kilka  godzin później stanąć przy wielkiej ścianie szanownej pani – Świnicy, nazywanej jeszcze przez niektórych Dźwinią Skałą. Ten spacer w towarzystwie damy był wspaniały!


Oczy same wznosiły się ku majaczącym na horyzoncie  niedostępnym szczytom. Gdy doszli pod ścianę, dobrze  się jej przyjrzeli. Wydawała im się groźna i niedostępna. Jej rzeźba przyprawiała ich serca o kołatanie, burzyła spokój ducha. Nie kreśląc żadnego jasnego planu,  w ciszy zaczęli przygotowywać linę. Ich poważne miny  zwiastowały przygodę równie poważną i zapewne trudną. Czuli potęgę zbliżającej się chwili. 
– Czy to tędy będziemy próbowali dostać się na  szczyt? – zapytał Marcin.
– Tędy. Wspinaj się! Naprzód! – odpowiedział Artur, spoglądając w górę.
– Dobrze! Pani wybaczy, ale dalej iść nie może - Marcin zwrócił się do Anny, która przycupnęła na kamieniu. – Pani zostaje!
– Idź! – powtórzył jego towarzysz, kończąc układanie liny.

Poszedł. Pierwszy wyciąg wyprowadził go lekką rysą na połogi teren w linii spadku nienastromionych  płyt. Zastanawiając się, gdzie wbić hak, szukając odpowiedniego miejsca, najwidoczniej zapomniał, że  zrobić to musi i ciągle szedł w górę. Lina skończyła  się równie szybko, jak kontakt wzrokowy z przyjacielem. Jego towarzysz rychło pojął, że i on musi ruszyć. Idąc tak, pokonali pierwsze sto metrów drogi.  Spotkawszy się w ścianie pod wiszącym kamieniem,  świadomi powagi wyczynu i sytuacji, nie rozmawiali ze sobą zbyt wiele. Ich rozpalone twarze mówiły  same za siebie – przygoda się rozpoczęła. Artur znalazł odpowiednie miejsce, stabilnie przystanął i zaczął ubezpieczać towarzysza, który ochoczo wchodząc  w ścianę, krzyknął tylko:
– Przyjacielu! Coś czuję, że zaczyna się prawdziwe wspinanie!


Kolejny fragment drogi przeszedł chyżo i pewnie.  Równie szybko znalazł odpowiednie miejsce, by wbić  jeden z trzech haków. Dotykając rękami skał, odczuwał  ulgę, nabierał wiary we własne siły i umiejętności. Im  sprawniej pokonywał drogę, tym mocniej wierzył w to,  że mu się uda. Niebawem koniec liny wyznaczył miejsce  na stanowisko, więc owinął się nią i zaparł nogą o kamień. Podziwiając tatrzańskie szczyty, wyciągnął papierosa, zapalił i czekał. 

Artur, choć młodszy i mniej doświadczony, szedł  równie szybko. Jego ręce i nogi sprawnie przesuwały się po skale. Wypatrzywszy półkę skalną, ryskę lub  cokolwiek nadającego się do złapania, szybko przesuwał rękę. W połowie drogi do swojego towarzysza, gdy  wydawać by się mogło, że wszystko co złe już za nim,  złapał się półki skalnej, na oko solidnej, która w jednej  sekundzie oderwała się od skały... Pofrunął z nią w dół,  w taternicką nicość. Odbywszy mimowolną podróż, zawisł w końcu na linie. W tym samym momencie upadek przyjaciela poczuł Marcin – ogromna siła chciała  go wydrzeć w kierunku spadającego Artura.
– Żyjesz?! – krzyknął przerażony.
– Pieron, którego złapałem, odpadł, a ja za nim!
Nic mi nie jest! Ściągaj linę!

Nie wiadomo, czy Marcin słyszał słowa swojego  towarzysza, poczuł tylko, że lina przestała się napinać  i spojrzał w stronę Świnickiego szczytu z wielką ulgą.  Zapalił papierosa i zaczął wybierać linę.
– Dobra lina. Wiernie służy – rzucił Artur, dochodząc do Marcina.
– Mówiłem, że dobra. Przecież nowa – odpowiedział mu Marcin, po czym wyciągnął z plecaka butelkę  z wodą. Po dłuższej chwili zaczął piąć się dalej.  Następny fragment prowadził przez połogie zacięcie. Marcin sprawnie wbijał haki i nim zauważył, lina  się skończyła. Przystanął i czekał na Artura, który pojawił się przy nim dopiero po długim czasie.


Tekst i zdjęcia: Renata Niezbecka

Całość opowieści znajdziecie w GÓRACH, nr 11 (210) Listopad 2011