Tekst, zdjęcia: Konrad Burzawa, Artur SobczykRysunki: Krzysztof Burzawa
O skałach Gór Sokolich pisano już wiele. Niewiele natomiast można znaleźć informacji o wspinaczkach w pozostałej części Rudaw Janowickich. Położone tam grupy skalne jak Most czy Piec były już niegdyś przedstawiane i są znane nie tylko lokalnym wspinaczom, jednak wiele innych skałek nadal nie znalazło należnej im publikacji.
Jednym z ciekawszych zgrupowań skalnych północnej części Rudaw Janowickich jest grupa Fajki położona na pn.-zach. stoku Lwiej Góry (718 m n.p.m.). Fajka wraz z Rylcem i innymi mniejszymi skałkami stanowi świetne pole wspinaczkowe, oferujące długie, rysowe i płytowe drogi w dobrym jakościowo granicie.
Grupa Fajki (niem. Fridrich Wilhelm Stein) była już znana i zagospodarowana przez towarzystwa turystyczne pod koniec XIX wieku. Stanowiła bardzo popularne miejsce, odwiedzane przez turystów i kuracjuszy. Jej niemiecka nazwa nawiązywała, jak to było wtedy w zwyczaju, do imienia króla pruskiego Fryderyka Wilhelma, którego rodzina związana była z pobliskimi Karpnikami. Obecnie Fajka, jak również inne skały rejonu, stanowi atrakcję przyrodniczą Rudawskiego Parku Krajobrazowego.
Początki udokumentowanej eksploracji rudawskich skałek, sięgają lat dwudziestych minionego wieku. Przyjmuje się jednak, że pierwszych wspinaczek dokonywano już na początku tamtego stulecia. Większość skał odkryli wspinacze z wrocławskiego Alpenvereinu, jednakże w latach trzydziestych aktywnie działała tzw. grupa kamiennogórska, reprezentowana m.in. przez Waltera Bittnera, autora wielu przejść tego okresu. Na Fajce i Rylcu poprowadzono wtedy kilka klasycznych dróg – na zachodni IV A0 i na wschodni III wierzchołek Fajki, rysę północną i południową III+ na Rylcu. Cennymi pamiątkami pozostawionymi przez wspinaczy tamtych lat są tkwiące w skale haki, klamry i inne przedmioty, będące trwałym śladem ich aktywności.
Początki współczesnej wspinaczki w tej grupie skalnej sięgają końca lat siedemdziesiątych ubiegłego wieku. W pierwszej połowie lat osiemdziesiątych powstało kilka znaczących dróg, które jeszcze dzisiaj opierają się amatorom powtórzeń. Do szerszej popularyzacji Fajki przyczyniły się zawody wspinaczkowe, zorganizowane w latach dziewięćdziesiątych przez środowisko poznańskie, po których pozostały niestety niechlubne ślady w postaci malowanych farbą ograniczników. Późniejszą eksploracją zajmowali się głównie wspinacze ze środowiska dolnośląskiego.
Najciekawszy fragment Fajki stanowi jej wschodnia, dwudziestometrowa ściana, zwyczajowo nazywana Kazalnicą. Oferuje ona piękne krawądkowe i rysowe wspinaczki. Na wielu drogach istnieje potrzeba sięgania po własną asekurację. Warto wspomnieć o ciekawych rysach, które nie doczekały się jeszcze swoich prowadzeń...
