Jedziemy łoić na Meteory...

Tym razem podróżować będziemy burżujsko autokarem, dzięki koneksjom Łukasza, ale i tak perspektywa 26 godzin w autobusie do Grecji nie jest taka miła.

Pakujemy się do autokaru w Nowej Dębie i planowo 26 godzin później wysiadamy w Larissie na Greckiej ziemi. A jest to ziemia mocno spieczona przez słońce i niemiłosierne temperatury. Pogoda jest jednak dla nas łaskawa i jest tylko 30 stopni w cieniu... To znaczy byłoby, gdybyśmy mieli w nim okazję stać. Autostop rządzi się jednak innymi prawami i przez godzinę łapiemy brąz na poboczu drogi, aby w końcu się dowiedzieć, że stoimy w złym miejscu. Prawidłowe miejsce znajduje się około 3 greckie kilometry dalej (a 5 polskich). Taki miły spacerek z 30-kilowymi plecakami. W końcu szczęście nam dopisuje, w postaci rumuńskiego kierowcy tira.
2 godziny później widzimy wreszcie pierwsze szczyty Meteorów, a chwilę później stoimy już na placu w Kalampaki i słońce już nam nie przeszkadza. Turnie robią spore wrażenie... Zbieramy szczęki z placu i idziemy szukać campingu.


Na Campie Vrahos rozbijamy namiot koło państwa Stutte. Herr Stutte jest nomen omen współautorem dwóch przewodników po rejonie. Zrobił kilkadziesiąt (jeśli nie setki) pierwszych przejść w tym rejonie. Wszystkie według twardej szkoły saksońskiej. Jeśli nie wiecie, na czym to polega, to mała lekcja stylu tej szkoły: drogi otwierane od dołu, przeloty wbijane stojąc na stopniach spitownicą podczas pierwszego przejścia (ale nie za blisko, a w łatwym terenie nie są potrzebne). Tam gdzie się da założyć asekurację, to ringów się nie zakłada. O takich drobiazgach jak nieużywanie magnezji nie warto nawet wspominać. Jednakże drogi te mają swój niepowtarzalny klimat, a gdy wspinasz się po nich, to nierzadko myślisz sobie: „Jak ci goście to przełoili 30 lat temu? Cały naród niemiecki musiał ich obdarować psychą...”
Dlatego dziś wspinając się na tych liniach, możemy mówić o komforcie psychicznym, gdy wpinki są co pięć metrów. Ciekawie zaczyna być, gdy są trzy na 35-metrowym piątkowym wyciągu. Nieciekawie gdy możemy zarzucić jedną pętlę na łatwym trójkowym, lub czwórkowym wyciągu o skromnej długości 40 metrów. Generalnie nie będziemy narzekać na obciążenie szpejarek ekspresami, a powiedzenie „OS albo szpital” to nie żart...
Tutejszym asekuracyjnym hitem są pętle zakładane wyblinką na wystające otoczaki ze zlepieńca. Do tego czasem w rysach można założyć kości, friendy lub heksy. Generalnie jednak możemy zapomnieć o zakładaniu asekuracji co parę metrów, bo w większości przypadków nie ma takiej możliwości i trzeba się przygotować na długie runouty.


Mieliśmy upatrzoną listę dróg, które warto przejść (trzy gwiazdkowe opisy w przewodniku). Jednak skończyło się na paru drogach z tej listy i paru drogach, które wpadły nam w oko. Na więcej nie pozwoliła nam wyjątkowo kapryśna majowa pogoda w Grecji.

Pierwszy dzień zaczęliśmy od dobrego wyspania się. W końcu „Rest is the best” zwłaszcza jak pada... W końcu jednak nasze klątwy pomogły i koło trzeciej po południu wyszło słońce. Do zmroku zostały dwie godziny, więc padło na trójkową Südweg na skale Doupiani. Szybkie wejście i zejście utwierdza nas w przekonaniu, że będzie to ciekawy i mocno pouczający wyjazd.


Na śniadanie drugiego dnia wkaszamy Regenpfeiler V+. Tu dopiero zaczyna się taniec na skale, który jest wymuszony przez formację skały, czyli mniejsze i większe otoczaki wystające z piaskowca. Dominują płyty, po których pomykamy na nogach, a ręce służą nam jedynie do utrzymywania równowagi.
Po południu czas na jeden z klasyków rejonu. Ostkante VI. Piękna droga z ostatnim czujnym wyciągiem, po małych stopieńkach.
Po południu sjesta, a na wieczór „droga w sam raz na wieczór”. Südwegkante na skale Ambaria, jest w sam raz. Do tego porywisty wiatr i problematyczne zjazdy powodują, że kończymy ją o dziesiątej w nocy, z ulgą na twarzach wbijamy się do śpiworów w namiocie.


Nie ma to tamto! Następnego dnia padło na klasyk rejonu, czyli Traumpfeiler (Filar Marzeń). Trzy gwiazdki w przewodniku dają pewność, że będzie to nie byle jakie wspinanie. Helligergeist, na którym znajduje się linia to 200 metrów w pionie, a sama droga ma około 250 metrów, podzielonych na dziewięć wyciągów. Pierwsze dwa wyciągi to rozgrzewkowe wspinanie w połogu i płycie. Zabawa zaczyna się na trzecim wyciągu, gdzie wbijamy się w komin przechodzący w przerysę. Mimo wyceny V miejsce to sprawia raczej odrzucające wrażenie, ale jak już się tam wpełźnie, to nie jest tak źle. Po 5 metrach klnięcia, rzężenia i stękania dochodzimy do miłej (zwłaszcza po tej przerysie) piątkowej rysy. Po tej przerysie, pozostała część drogi dostarcza już tylko pięknych wrażeń estetycznych. Chociaż na ostatnim wyciągu mamy 15-metrowy runout w czwórkowym terenie. A po tej cudownej wspinaczce możemy podziwiać widoki na okoliczne turnie oraz wpisać się do książki wejść w puszce szczytowej. Traumpfeiler jest drogą obowiązkową dla tych, którzy czują się pewnie w trudnościach V+. Różnorodność formacji, piękne widoki, jakość przechwytów, wszystko to składa się na urodę tej drogi. Pomimo tego, że ma wycenę V+ nie lekceważcie jej, bo to saksońskie V + ;-)


We wtorek był „fun”. Archimedes V jest bardzo ciekawą propozycją dla tych, którzy mają ochotę się powspinać w kominach i przerysach. 160-metrowy komin przechodzący w przerysę, dzieli skałę Pixari na dwie części. Droga należy do tych z wykrzyknikiem w przewodniku, plus mała strzałka ze znakiem zapytania oznaczająca brak lub problematyczny odwrót.
Na drodze dosłownie wypróbujemy mnóstwo trików związanych z poruszaniem się w kominie. Od szerokiej zapieraczki, klinowania łokci, po przeciskanie się do góry kominem. Łukasz wypatrzył sobie linię Archimedesa, więc  prowadził wszystkie wyciągi (wspinaliśmy się w stylu indywidual RP. Jedna osoba prowadzi wszystkie wyciągi). On miał przygodę, ja mogłem delektować się samym wspinaniem. Trzeci kluczowy wyciąg startuje z półwiszącego stanowiska trawersem, w środku przewieszonego komina. Smaczku dodaje lufa pod nogami, na początku około 30 metrów, a na wejściu w ciasny komin już około 60 metrów pod nogami. Po przejściu tego fragmentu nie ma odwrotu i pozostaje tylko pełźnięcie w górę do stanu. Droga trzyma do samego końca, a nawet po. Zjazdy w środek lasu (co druga roślina ma liście z kolcami), a później godzina marszu do drogi, sprawią, że o Archimedesie jeszcze długo nie zapomnimy.


Po trzech dniach wspinania pasuje zrobić rest. W ramach odpoczynku wybieramy się na trzy gwiazdkową Apollofalter V+. Bardzo ładna klamiasta droga z świetnymi widokami, a do tego komfortowa asekuracja (wpinki co około pięć metrów). Droga znajduje się na skale Ypsiloterafels między klasztorami Metamorphosis i Varlaam, więc mieliśmy zagwarantowany doping, licznych zwiedzających te klasztory.

Po dniu „restu” wybieramy się na upatrzoną wcześniej Weg Des Wassers VII+ (nią biegnie linia zjazdów z Helligergeist). Łukasz w najczystszym stylu pokonuje kluczowy start po marnych piciokach i gniotach. Kolejne wyciągi to interesujące wspinanie kuluarem wyżłobionym przez wodę spływającą z plateu turni. Po zjazdach planujemy zmierzyć się jeszcze z jedną drogą „Bez odwrotu”, lecz nadciągające chmury dają nam znać, że lepszą opcją będzie sesja bulderowa na pobliskim kamieniu.

Kolejny dzień to niestety zlewa. W ramach oszczędności postanowiliśmy się wynieść z campu do jednej z wielu nyż skalnych i przekimać tam do rana. To tak w ramach podtrzymywania polskich tradycji wyjazdów westowych;-)

Podsumowując, rejon Meteorów to ciekawa propozycja na wspin na wielowyciągówkach, w formacjach, których nie spotkacie prawdopodobnie nigdzie indziej. Co nie znaczy, że nie warto tam jechać. Praca nóg, balans to najważniejsza umiejętność na tej formacji. Psycha rośnie z każdym dniem. Niewielu wspinaczy, to i wiele innych cech sprawia, że szczerze mogę was zaprosić do wyjazdu na Meteory.

Damian Granowski

Więcej informacji praktycznych znajdziecie na stronie meteory.drytooling.com.pl.