Catherine Destivelle urodziła się w 1960 roku w Algierii, jednak dorastała wraz z rodzicami i rodzeństwem w Paryżu. Za sprawą ojca, który był wspinaczem, dość szybko odkryła uroki podparyskiego Fontainebleau. To właśnie tam u trzynastoletniej wówczas Catherine zasiane zostało ziarno, które w przyszłości miało wydać tak wartościowe owoce. Jako piętnastolatka regularnie z grupą znajomych wspinała się każdego weekendu w Bleau, a rok później zapisała na swoje konto pierwsze górskie wspinaczki w Delfinacie, gdzie przeszła między innymi drogi
Couzy-Desmaison na Olan i
Devies-Gervasutti na Ailefroide. W dorosłość wkroczyła symbolicznie, przejściem kultowej
American Direct na Petit Dru.
Catherine Destivelle na Voie Petit
(fot. arch. C. Destivelle)
Źródło: KFG
Po pięcioletniej przerwie we wspinaniu, podczas której Catherine skupiła sie na fizjoterapii, powróciła na scenę wspinaczkową. Jej uwagę skupiła rozkwitająca wówczas scena zawodów wspinaczkowych. Swoje pierwsze zawody zaliczyła w wieku 25 lat, co jak na dzisiejsze standardy jest trudne do wyobrażenia.
W 1988 roku Catherine przeszła
Chouca 8a+ w Buoux, wyznaczając tym samym ówczesną granicę trudności we wspinaczce sportowej kobiet. Równie dobrze radziła sobie w zawodach wspinaczkowych, wygrywając pięciokrotnie w latach 1986-1989 (Arco, 2x Bardonecchia, Lyon, Snowbird).
Dopiero po drugich zawodach w Snowbird w 1989 roku postanowiła zakończyć karierę zawodniczą i skupić się na wspinaczce wysokogórskiej. Lata treningu i wysoki poziom we wspinaczce sportowej postanowiła wykorzystać realizując niestandardowe cele wspinaczkowe w górach, o których mówił cały wspinaczkowy światek. Wizytówką Kaśki były jej samotne wspinaczki, co dodatkowo podnosiło wagę jej dokonań, że wystarczy wspomnieć tylko te najjaśniejsze:
1990 - drugie klasyczne przejście
Drogi Słoweńskiej na Nameless Tower (Pakistan)
1990 - solowe przejście
Filara Bonattiego na Les Drus (Alpy)
1991 - wytyczenie w samotnej 11-dniowej wspinaczce nowej drogi na zachodniej ścianie Dru
1992 - solowe przejście (pierwsze i dotychczas jedyne kobiece) w 17 godzin
Drogi Klasycznej na północnej ścianie Eigeru w Alpach
1992 - próba przejścia północnej grani Latok I (Pakistan)
1993 - samotne przejście zimą północnej ściany Grandes Jorasses
Filarem Walkera
1993 - próba przejścia Zachodniego Filara Makalu w Nepalu (odwrót z 7800 m)
1994 - samotne przejście zimą
Bonatti Route na północnej ścianie Matterhornu. Tym przejściem zakończyła realizację celu, jakim było pokonanie solo alpejskiej trylogii (trzech północnych ścian: Eiger, Grandes Jorasses i Matterhorn)
1994 - pierwsze przejście lodospadu Losar
1995 - przejście południowo-zachodniej ściany Shishapangma
1995 - próba przejścia południowej ściany Annapurny
W 1996 roku z mężem Erikiem Decampem (partnerem jej wielu dotychczasowych projektów wspinaczkowych) zorganizowała wyprawę na Antarktydę. Po zdobyciu dwóch dziewiczych szczytów zlokalizowanych w Ellsworth Range, Catherine uległa wypadkowi. Po przerwie wymuszonej przez rekonwalescencję i urodzeniu syna, sporadycznie podejmowała wyzwania z górnej półki. Przypomniała o sobie w 1999 roku topowym przejściem północnej ściany Cima Grande drogą
Hasse-Brandler (pierwsze przejście kobiece solo).
Wystąpiła w wielu filmach dokumentalnych o tematyce wspinaczkowej, kręconych praktycznie w każdym zakątku świata. Dotychczas gościła w naszym kraju raz przy okazji drugiej edycji Explorers Festival w Łodzi w 2000 roku, na który została zaproszona jako jedna z gwiazd. Już w grudniu będziemy mieli okazję zobaczyć i posłuchać jej ponownie na Krakowskim Festiwalu Górskim.
Mariusz Wilanowski/KFG
